Eline – 4

Er staat koffie klaar in de serre voor de vakantiegangers. Eline gaat aan het tafeltje met het schaaltje koekjes zitten. De eigenaar van de vakantieboerderij, Joop, blijft staan. Met een strak gezicht kijkt hij Brecht en Sen één voor één aan. ‘Durven jullie mee te gaan op spooktocht?’ Sen knikt bedachtzaam. Brecht pakt angstig de hand van Eline vast.
‘Als je niet durft, moet je het nu zeggen. Ik neem geen bange kinderen mee, daar heb ik niets aan,’ zegt hij streng. ‘Hoe lang duurt de tocht?’ vraagt Eline.
‘Een uur zijn we zeker wel onderweg’, zegt Joop. Eline heeft helemaal geen zin in een spooktocht. Ze is misselijk na de vislasagne in het restaurant. Het is al donker buiten. Ze blijft liever nog even hier in de serre zitten, om dan vervolgens naar haar huisje te gaan.
‘Ken jij echte spoken?’ vraagt Sen met grote ogen aan Joop.
‘Het zijn everzwijnen’, legt Joop uit. ‘Het is me al een paar keer gelukt om een zwijn te vinden’.
‘Ja!’ roept Sen. ‘Ik ga mee!’
‘En jij?’ vraagt Joop aan Brecht met een onderzoekende blik. Brecht kijkt vragend van Joop naar haar moeder. ‘Ga jij ook mee mam?’ vraagt ze.
‘Nou, ik..’ begint Eline maar Joop onderbreekt haar.
‘Ja, jouw moeder moet mee, ik kan niet op kleine kinderen letten.’
‘Ik ga mee’, stemt Eline snel in, om zichzelf niet te laten kennen.
‘Mooi,’ zegt Joop. ‘Dan zijn we met zessen’.
Te laat beseft Eline dat Jan en zijn vrouw ook meegaan. Dat had ze kunnen bedenken natuurlijk. Ze komen juist ook de serre in gelopen. Haar borrelende maag krijgt gezelschap van nerveuze kriebels. Jan kijkt haar breed lachend aan.
‘Leuk!’ roept hij.

‘Goed, iedereen even opletten’, klinkt de zware basstem van Joop weer. Hij zet een groen jagershoedje op, compleet met veer. Het is dat hij geen geweer om zijn schouder heeft gehangen, anders was het plaatje, met groene laarzen, helemaal kloppend. Als een stel schoolkinderen kijken ze zwijgend naar Joop, die midden op het erf is gaan staan. Joop is duidelijk in zijn element. Dit is zijn show.
‘We lopen straks richting de waterval, maar slaan dan linksaf, van het pad af. Zodra we de bossen in gaan, dan moet het muisstil zijn. Ik wil helemaal niemand horen.’
Hij laat een pauze vallen om te zien of zijn publiek het wel begrepen heeft. Schaapachtig staan ze met zessen te knikken, alsof ze nu al niets meer mogen zeggen.
‘Een everzwijn met jong kan agressief zijn. Blijf daarom altijd bij elkaar. Ga nooit uit de rij en hou je gedeisd. Zo’n beest kan je aanvallen.’
Joop kijkt op zijn horloge.
‘We wachten nog een half uurtje, dan is het donker genoeg om te vertrekken.’
Lust er nog iemand koffie?’
Eline slaat vriendelijk af. Brecht en Sen gaan op jacht naar een tweede koekje.
‘Hij weet het wel spannend te brengen hè’, hoort ze naast zich.
‘Ja, inderdaad. Weet jij of everzwijnen echt gevaarlijk zijn?’ vraagt Eline aan Jan.
‘Nou, het is in de natuur altijd oppassen met moederdieren die een jong beschermen’ antwoordt hij. Eline twijfelt even over haar vraag maar stelt hem dan toch.
‘Hebben jullie ook kinderen?’
‘Nee.’
Even valt er een stilte, dan hoort Eline Jan zeggen: ‘maar als ik zo die twee van jou zie, dan ben ik wel jaloers.’
Nu weet Eline niet wat ze moet zeggen. Ze heeft het gevoel dat hij meende wat hij zei.
‘Tja, het leven gaat zoals het gaat’ flapt ze eruit. Wat bedoelt ze daar nu mee? Ze weet toch niet waarom zij geen kinderen hebben. Maar Jan reageert: ‘Mooi gezegd. Daar ben ik het helemaal mee eens.’

Voor het eerst kijkt ze van dichtbij naar zijn gezicht. Hij staart naar boven, naar de sterren. Zijn er dan al sterren? Ze volgt zijn blik. Nee, geen sterren, wel prachtige wolkenslierten, oranje vermengd met rood, tegen een donker wordende hemel. Het blijft stil, minutenlang, totdat Joop de serre uit komt.
‘We gaan!’ klinkt het resoluut. Brecht en Sen volgen hem op de voet, duidelijk in de ban van die mysterieuze ‘spooktocht’.
Gezellig kletsend lopen ze de weg af richting de waterval. Dan draait Joop zijn hoofd naar achter en legt zijn vinger op zijn lippen: ‘sssst’. Meteen vormt er zich een rij achter hem. Eerst Sen, dan Brecht. Eline volgt haar kinderen, Jan volgt haar en dan Jan’s vrouw, waarvan ze zich de naam niet kan herinneren. Met een zwaaigebaar maakt Joop woordloos duidelijk dat ze het bos in trekken. Muisstil volgen vijf wandelaars hem, het struikgewas in.

Het is echt donker. Ze zoekt de maan maar kan niet lang naar boven kijken, ze moet opletten waar ze haar voeten plaatst. Net als de rest van het groepje wil ze zo graag stil zijn, dat ze zelfs het vertrappen van takjes vermijdt. Joop loopt onverstoorbaar verder, stap voor stap. Brecht en Sen geven geen kik, ze gedragen zich voorbeeldig, houden zich keurig aan Joop zijn instructies. Na het dichte struikgewas naderen ze een open veld, met jonge dennenboompjes die amper tot Eline’s kin komen. Joop heft zijn hand en meteen staat iedereen stil. Eline voelt een hand op haar rug. De warmte dringt haar jas door. Het is alsof ze een elektrische stroomstoot krijgt, ze voelt haar knieën week worden, haar wangen blozen. Gelukkig is het donker, niemand die het kan zien. Ze schrikt van deze heftige reactie van haar lichaam, probeert zich te vermannen, haalt diep adem, kijkt niet om, en hoopt dat Joop snel weer gaat lopen. De hand verdwijnt maar de plek gloeit nog na.