Emmen

Met Pasen ben ik met mijn vrouw en zoontje naar Emmen gegaan. De zaterdag en zondag. Mijn vrouw komt daar van origine vandaan en eens in de zoveel tijd ga ik graag mee. De zon scheen en het was een graadje of tien. Mijn schoonouders zijn gek op onze kleine jongen, dus konden wij mooi van de gelegenheid gebruik maken en samen naar de sauna gaan. In Zuidwolde. Daarna zijn we vanaf de rietplas naar het centrum van Emmen gefietst. Best een lang eind na een paar uur sauna. Inmiddels was het frisser geworden. Even dacht ik zelfs dat ik door de kou zou worden bevangen of minimaal een voorhoofdsholteontsteking opliep. Maar eenmaal binnen in ‘Café restaurant Reu de Gare’ was ik de kou al snel weer vergeten. Ze had een tafeltje gereserveerd bij het raam en er schoven ook twee vriendinnen van haar aan. We dronken eerst een biertje. Café Restaurant Reu de la Gare is een sfeervolle plek. Op een krijtbord stond een Jazzband voor de avond aangekondigd. Ook kwamen er volgens mijn vrouw regelmatig dichters en schrijvers. In zo’n café, dacht ik, zou ik in Schiedam elke week te vinden zijn. We bestelden spareribs en de huiswijn dronk lekker weg. Na het eten besloten we maar te blijven. De Jazzband begon langzaamaan te spelen en aan de bar raakte ik met verschillende mensen aan de praat. Eerst een groepje jonge mannen, daarna twee leraressen en wat later een schooldirecteur. Toen er een oudere man het café kwam binnenlopen, met kort grijs haar, riep een van de jonge mannen: ‘Hé kijk, daar heb je boer Geert ook!’

Nippend aan mijn glas bier en genietend van de Jazzband moest ik denken aan de kritiek die laatst over Emmen werd geuit, in Brandpunt. Kritiek biedt dikwijls de kans voor zelfreflectie, evengoed voor de criticus zelf. Het ging onder andere over de geïsoleerde ligging van Emmen. Waarmee wordt bedoeld dat de stad op te grote afstand van andere steden ligt. Inderdaad, vanaf bijvoorbeeld mijn woonplaats, Schiedam, is Emmen twee uur rijden. Of dat in alle opzichten nadelig moet zijn, weet ik zozeer niet. Het is net hoe je kijkt. Voordelen kunnen gemakkelijk als nadelen worden uitgelegd. Als je geen zin of tijd hebt om ver te reizen en toch een poosje van de rust en natuur wilt genieten, is twee uur rijden een kippeneindje. Elke dag een dergelijke afstand naar je werk is wel erg ver. Emmen zal voor mensen uit de Randstad niet de aangewezen werkplek zijn. Maar moet dat dan? Je hebt eenmaal natuurgebieden en industriegebieden. Waar je wilt wonen is uiteraard een eigen keuze. Voor Drenthe als geheel gloort er in ieder geval een hoopvolle toekomst. Vanwege de toenemende onveiligheid in de wereld en de economische onzekerheden, zal het binnenlandse toerisme de komende jaren naar verwachting alleen maar groeien. Nederland wordt populairder en Emmen zal daar zeker een aandeel in hebben; ik ken weinig mensen die er niet graag vertoeven. Die zogenaamde peperdure dierentuin kan nog wel eens goed uitpakken, omringt met vakantieparken en ander vertier. Binnen twee uur rijden is de stedeling al op bestemming. Daar kan hij tot bedaren komen en zijn longen volzuigen. Met boslucht. Een competitief lijstje van ‘de Atlas voor gemeenten’ zal daar weinig aan veranderen. Daarin wordt immers niet de Emmense horizon vermeld; de stille vergezichten. En de Emmerdennen in het midden van de stad. Een park is toch iets heel anders dan een bos. Voor mij als stedeling (voor de Drent: een westerling) heeft de hondenuitlaatstrook voor mijn deur al iets landelijks. De Emmense bossen zijn wel tienduizend uitlaatstroken groot. Ik nam een slok bier, en de Jazzband zette een stevig nummer in. Waardoor ik plotseling de neiging kreeg een pirouette te draaien. Zo maar. En dat deed ik ook. De mensen om mij heen deden niet mee, zij maakten geen pirouette. Maar dat vond ik niet zo erg. In Schiedam was me dat wel vaker overkomen. Ik bestelde nog een biertje en ook eentje voor mijn vrouw. Daarna (ik mocht van haar nu geen pirouette meer draaien) schoot de schrijver Peter Middendorp mij te binnen. ‘Vertrouwd voordelig’, is de titel van zijn laatste roman, waarin hij afrekent met zijn jeugd in Emmen. Hij woonde boven een Blokkerfiliaal. Het boek is duidelijk in de literaire traditie geschreven. Integer, en nauwkeurig geconstrueerd. Een jongen van zeventien die zich afzet tegen zijn omgeving. Zoals Gerard Reve in ‘De avonden’, en Arnon Grunberg in ‘Blauwe maandagen’. Kunstenaars en schrijvers dienen zich, welhaast volgens protocol, aan hun roots te ontworstelen. Desnoods achteraf. Het is niet voor niets, dat in ‘Vertrouwd voordelig’ de hoofdpersoon Vincent heet.

Later op de avond zijn we nog even naar Café Groothuis gegaan. Dat was gezien mijn toestand niet erg verstandig. Maar het was niet voor niets. Ik zag de jongeren vrijpostig dansen. Het mag een cliché heten: ook in Emmen heeft de jeugd de toekomst.

R