Er was eens een man

Zijn vrouw, waar hij zielsveel van hield, was ziek geworden en een paar maanden daarna gestorven. Het was geen bijzondere man. Mensen merkten vaak niet eens dat hij er was en ook was hij nergens echt goed in, behalve dan in het houden van zijn vrouw. Hij leefde zijn leven in stilte. Sinds zijn vrouw niet meer naast hem lag werd de stilte hem bijna teveel. Hij dacht vaak aan haar en misschien hield juist die herinnering hem op de been. Voordat hij naar bed ging wreef hij altijd met zijn hand over haar foto en wenste haar dan welterusten. Soms, als zijn hand haar gezicht raakte, zag hij hoe ze een moment haar ogen sloot en genoot van zijn aanraking. Hij wist dat het verbeelding was. Daarna lag hij urenlang met open ogen aan haar te denken. Totdat de slaap hem overwon en hij wegdreef in dromen. Hij was daar erg dankbaar voor en tegelijkertijd deed het hem pijn. Zijn dromen hielden haar aanwezigheid in leven en lieten haar niet gaan, dus kon hij het ook niet. Ze had hem gered. Dat besefte hij dagelijks nog. Op elke denkbare manier had ze hem gered.

Hij was altijd al een in zichzelf gekeerde man geweest. Een slachtoffer van zijn jeugd als ongewild kind. Simpelweg een product van de menselijke zwakheid en domheid. Zijn ouders kwamen uit een gezin met zeven kinderen. Broer en zus hielden van elkaar, maar broer hield ook van zus haar lichaam. Toen geen wijde jurk dat meer kon verbergen, biechtte ze op dat ze was verkracht en vanwege de schaamte was hij in het geheim geboren. Onder de strikte zwijgplicht die in dat soort situaties geldt. Ja, de kerk wist ervan, maar Gods woord verbood een openlijke erkenning. Hij werd opgevoed door zijn grootouders. Zonder honger en zonder liefde. De weinige keren dat er visite kwam werd hij naar zolder gestuurd totdat ze waren vertrokken. Op doordeweekse dagen werkte hij hard en lang op de boerderij van zijn grootvader en deed dat zonder klagen. Zijn vader en moeder gingen al vroeg het huis uit en spraken nooit tegen hem. De schaamte zat te diep. Op een dag kreeg hij een brief. Tante Mirjam was ernstig ziek en vroeg of hij langs wilde komen. Dat verbaasde hem, maar natuurlijk ging hij. Ze gingen met het hele gezin. Toen hij dicht bij haar bed stond pakte ze zijn hand vast en kneep er zachtjes in. Haar lippen bewogen alsof ze iets aan hem wilde vertellen, maar haar stem was te zwak en hij verstond het niet. Kort daarna werd hij weggestuurd zonder duidelijke verklaring. De jaren gingen voorbij en hij zonk steeds dieper in zijn isolement. Groot was de ontdekking toen hij merkte dat hij verliefd werd. Het was een totaal onbekend gevoel waar hij zich geen raad mee wist. Het was een meisje met autopech, uit een nabij gelegen dorp. Ze belde aan om hulp te vragen. Aan hem werd opgedragen haar een lift naar huis te geven en dan zou de auto de volgende dag worden opgehaald. Aanvankelijk begon het als vriendschap. Ze was de enige die hem kon laten lachen. De eerste keer deed het letterlijk pijn in zijn kaken omdat hij die spieren zelden gebruikte. Hij merkte dat hij haar steeds vaker wilde zien en tot zijn verbazing was dat gevoel wederzijds. De vriendschap werd een verliefdheid en mondde uit in een diep houden van.

Nu, zesenveertig jaar later was ze er niet meer. Hij miste haar zo. Ze had hem laten zien wat leven inhield. Hij was nog steeds een stille man, maar zij had zijn stilte gedeeld. Hij keek nog eenmaal naar haar foto en kneep zijn vochtige ogen dicht. Ze was er niet meer, maar hij was gered.