Et wonde zie

Mijn tante is 56 en plast in haar bed. Ze kwijlt en heeft moeite met praten. Soms kan ze niet eens praten. Ze wil niet blijven zitten en kan bijna niet lopen. Mijn tante krijgt twee soorten medicijnen, drie keer per dag. Ze kan niet leven uit zichzelf.
En ze zingt: Ee in Mijn Tante neuriet mee met The Beatles en scheldt soms de wereld verrot. Mijn tante is ziek.
Het gebeurde van de ene op de andere dag. Ze kreeg een toeval. Stom toeval. En nu uitval. Ze schudt haar lichaamsdelen soms zo wild op en neer dat mijn neef er een blauw oog aan overhoudt.
Ze zingt onverstaanbaar: I oo-ee eer

Mijn tante is 56 en een kleuter. Ze krijgt eten op gezette tijden en plast in haar luier. Zo niet, dan is het bed nat, of de stoel. Soms vloekt ze zo veel dat ze zich afvraagt of ze in de hemel nog wel een plekje open willen houden voor haar. Ze vindt zichzelf te duur. Maar ze leeft. Haar twee kinderen houden heel veel van haar. En als ze samen de vakantiefoto’s doorkijken hoor je haar schreeuwend zuchten. Mijn tante kwijlt op haar kleren. Ze viel al drie keer van de trap.
En hoewel niemand het kan verstaan zingt ze: a ee aastjaa-e a-e of ee aastjaa-e ee

Mijn tante is een mens en voelt zich een plantje. En ze zou willen dat ze zich verstaanbaar kon maken. Haar ogen spreken wel. Als haar kinderen haar elke dag komen verzorgen. Weekenden achter elkaar. Soms lachen ze met zijn allen als ze weer snoeihard onderuit gaat. Soms scheldt ze haar kinderen weer uit als ze haar pijn doen bij het wassen.
Ze zingt: wie iet in ee in

Ze dreef mijn oom bij haar weg. Ze houdt de kinderen bij elkaar. Ze heeft een eigen rolstoel waarin ze rondgereden wordt. In de meeste winkels is ze niet geliefd. Ze heeft al een paar keer in haar spasme een display met blikjes omgegooid. Hoewel de bedrijfsleider lachte kon mijn tante wel janken. Gordijnen sluiten zich en luxaflex schuiven dicht wanneer ze langs oude kennissen rijdt. Haar kinderen rijden haar overal naartoe. Toen haar man vorig jaar plotseling overleed, wilde ze met de kinderen naar de uitvaart gaan.
Mijn neef en nicht gingen niet mee.
Ze zingt hardop: et wo-de zie

Mijn tante woont gewoon thuis. Het huis is speciaal ingericht voor haar. Ze kon overal makkelijk komen met haar rolstoel.. Nu kan ze helemaal niets meer. Haar kinderen wonen nu part-time bij haar in. En ze ligt daar gewoon. Te kwijlen en de klok vooruit te kijken. Met een kleine glimlach op haar gezicht.
Want over een paar weken komt de huisarts langs. Met zijn koffertje met naalden. Mijn neef en nicht moeten er niet aan denken. Maar ze wil het zelf zo.
Ze kijkt mijn nicht aan en zingt: ie snpt et ee-je lieje nie

En als haar kinderen ’s avonds liggen te slapen, en zij alleen achterblijft op het bed in de woonkamer fluistert ze, zingt ze zonder geluid:
Een kind, is zoveel meer
dan een aanstaande dame
of een aanstaande heer
Wie niet in een kind
het wonder ziet
die snapt dit hele versje niet