Brand is erger, zei mijn oma altijd. Inderdaad brand is erg, zeker als er ook slachtoffers vallen.
Maar toen er een centrale van Vodafone in de fik vloog en daarop een paniek golf die door Nederland ging, kon ik een glimlach niet onderdrukken. Mensen waren zichzelf niet meer, ze waren even niet meer mobiel. Ze konden niet wappen, wippen en woppen. De laatste app’s waren niet te downloaden. En hoe moesten ze nu een spelletje wordfeud doen met hun online “vrienden”. Hoe moesten ze nu de avond doorkomen.
Facebook stroomde vol met vragen of er al weer mensen mobiel waren.
Het begon een nationale ramp te worden, zelfs giro 555 stond al standby. Help, we zijn niet mobiel!
Ik vind het schokkend, dat mensen zo verslaafd zijn geraakt aan een stuk plastic. We kunnen niet meer zonder onze mobiel. We noemen het een sociaal medium. Nou ik vind er niks sociaal aan. Geef mij maar een goed gesprek waarbij je de verschillende expressies op iemands gezicht kunt zien.
Maar dat is ouderwets, we sturen elkaar een sms met voorgeprogammeerde woorden en onbegrijpelijke afkortingen. Ik schreeuw nog gewoon naar boven dat het etenstijd is, maar legio gezinnen sturen een berichtje. De mobiel gaat zelfs mee aan tafel, zo kan je direct met een app kijken hoeveel calorieën er in het eten zit en met dezelfde handeling zet je je warme maaltijd op Hyves, om dan even via de tablet te kijken of de foto wel goed is geplaatst, maar dan krijg je weer een “whatsup” binnen of hoe dat ook mag heten en voordat je het weet zit je aan een kouwe hap. Maar ook daar is een “apie” voor die je precies vertelt hoelang je het moet opwarmen in de magnetron die je via je Ipad kan bedienen.
Het is dan wel weer kut dat je nog steeds zelf naar dat ding moet lopen.
Ik heb genoten van de paniek. Nu werd je verplicht om iets anders te doen in plaats van als een zombie naar je scherm te staren. Wat mij betreft mag het vaker gebeuren. Niet dat overal gelijk de fik in moet, maar gewoon een lekkere algemene storing. Of zullen we met elkaar afspreken dat we één dag in de week echt sociaal zijn en de mobiel uitzetten. Doen we allemaal een grote button op met de tekst:
IK BEN EVEN NIET MOBIEL.
Wout
2 reacties
JanBontje · 27 april 2012 op 20:16
Geinig stukkie! Inderdaad: mobilitis (verslaving aan mobieltje) begint een epidemisch karakter krijgen… :hammer:
Neuskleuter · 28 april 2012 op 22:25
Haha, op zich wel een grappig idee van je column. Ik heb geen Vodafone, maar ik zou het vreselijk vinden om geen mobiel bereik meer te hebben. Dat komt niet door het what’s appen (ik kan slechts bellen/sms’en met mijn mobiel, en, vooruit, het zaklampje aanzetten), maar ik heb in die periode heel veel mensen moeten bellen voor mijn werk om afspraken te maken. Dat is dan weer geen luxe, maar pure noodzaak. Daarvoor schijnen mensen hun mobiel ook nog te gebruiken.