Wanneer je 35 bent heb je toch het een en ander meegemaakt. Zeker op het gebied van de liefde. Ik was niet zo’n stilzitter, die alleen op de ware zat te wachten. Ja, ik wachtte wel op de ware, maar snoepte ondertussen behoorlijk mee. Ik heb zelfs momenten gehad dat ik de ware had gevonden, dacht ik, kon ik echter het snoepen weer niet laten. Zo heb ik toch aardig wat vrouwen leren kennen. Exen zo gezegd. Het woord is net zo raar als de inhoud. Het kan gebeuren dat je op een nietsvermoedend ogenblik ineens wordt geconfronteerd met één van deze exen. En dat is behoorlijk raar.
Stond ik pas geleden een spelletje poolbiljart te spelen, hoorde ik plots mijn naam noemen naast me. Een ex-vriendin van zo’n 7 jaar geleden. Even schrikken. De herkenbaarheid deed ons meteen doen praten. Het bleek dat ik echter niet verder kwam dan een oppervlakkig flutpraatje. ‘Hoe is het en wat doe je nu?’ Ik bedacht me dat ik jarenlang naast, op, onder en achter haar had gelegen. Zij wist in die tijd alles van me en ik van haar. En nu? Helemaal niets meer. Een onbestemd gevoel, een verplichte verjaardag. Ik vroeg nog wel of ze nu een vriend had, maar het had eigenlijk geen zin. Het interesseerde me weinig. Ik bood haar nog een biertje aan om wat leed dat ik haar toen had berokkend af te kopen en ging verder met mijn eigen leven. Ik besefte dat zelfs de liefde vergankelijk is. Ik voelde me eenzaam. Later stond ik in een hoekje van een kroeg nog wat biertjes weg te werken, het verlaten gevoel bleef. Ik duwde mezelf naar huis en ging naast mijn vriendin liggen. Ik twijfelde of ik wel een arm om haar heen moest slaan. Zou ik ook haar niet over 7 jaar tegenkomen en niets meer weten te zeggen? Nee, mijn arm ging automatisch. Vasthoudend in het geloof dat er toch wel iets blijvend is.
Categorieën: Liefde
17 reacties
Eddy Kielema · 22 november 2005 op 13:10
Goed geschreven overpeinzing, Bemmel!
wendy77 · 22 november 2005 op 13:11
Kort maar krachtig. Hele mooie column.
Ik herken het wel, vooral dit stukje.
[quote]Het bleek dat ik echter niet verder kwam dan een oppervlakkig flutpraatje. ‘Hoe is het en wat doe je nu?’ Ik bedacht me dat ik jarenlang naast, op, onder en achter haar had gelegen. Zij wist in die tijd alles van me en ik van haar. En nu? Helemaal niets meer.[/quote]
PS: Welkom op CX
DriekOplopers · 22 november 2005 op 15:43
Dag Bemmel,
je schreef “ik bedacht me etc etc”. Je bedoelt “Ik realiseerde me”, “ik bedacht” of “ik besefte”oid.
Zich bedenken (ik bedacht ME) betekent van mening veranderen. Maar ach, een ongeluk zit in een klein hoekje.:-(
Niettemin een mooi verhaal, en (maar wie ben ik, ik kom hier zelf net kijken) hartelijk welkom!
Groet,
Driek
pepe · 22 november 2005 op 15:54
Met snoepen toch niets mis, als je maar wel thuis komt met het eten 😉
wendy77 · 22 november 2005 op 16:04
haha Pepe, ligt eraan waar hij van snoept. Bij ons zeggen ze, honger krijgen mag, zolang je maar thuis komt eten 😛
Troy · 22 november 2005 op 16:08
In dit kleine stukje zit een heleboel om iemand over aan het denken te zetten. Het blijft wonderlijk hoe mensen komen en gaan, hoe ze emoties losmaken om vervolgens soms nooit meer terug te keren. Hoe je de emotie vergeet en soms ook het bijbehorende gezicht dat het gevoel ooit in je opgeroepen heeft. Prachtig stukje tekst. Welkom hier.
bert · 22 november 2005 op 17:31
Het is voor mij niet herkenbaar maar ik kan me er wel heel veel bij voorstellen. Je hebt je gevoelens en het gebrek eraan in ieder geval uitstekend verwoord.
Welkom op CX. 🙂 🙂 🙂
Trukie · 22 november 2005 op 18:29
Hoewel ik het niet herken, heb je toch duidelijk gemaakt wat je overkomen is.
Kort en bondig maar toch tekst genoeg.
Knap.
Welkom :pint:
Raindog · 22 november 2005 op 21:23
Helemaal eens met Troy’s eerste zin. De categorie ‘liefde’ is een erg moeilijke categorie omdat het zeer zeer ingewikkeld is om iets te schrijven wat nog niemand eerder voor je heeft gezegd of gedaan.
Welkom.
sally · 22 november 2005 op 21:34
“pfhoe” (hele diepe zucht)
Spijker op z`n kop!
Raar, hoe liefde af en toe verloopt.
Zo dicht bij elkaar en dan weer zo ver weg…
Mooie binnenkomer
groet
Sally
momentje · 22 november 2005 op 21:58
en nu…als je achterom kijkt…zou je het weer zo doen?
kortom..mooie overpeinzing 🙂
Geertje · 22 november 2005 op 22:09
[quote]Ik voelde me eenzaam. [/quote] Die eenzaamheid heb je goed verwoord, de kilte en leegte ook. Het lijkt wel een bodemloze put. In je laatste zinnen komt de echo uit het verleden, mooi tot uitdrukking in het woordje ‘iets’.
Welkom op ColumnX! 🙂
melady · 22 november 2005 op 22:42
Kort en krachtig.
[quote] Vasthoudend in het geloof dat er toch wel iets blijvend is.[/quote]
Stemt tot nadenken.
Dees · 23 november 2005 op 11:49
Sehr schön. Kunst, om in zo’n kort stukje tekst zoveel neer te zetten.
Li · 23 november 2005 op 20:36
[quote]Het kan gebeuren dat je op een nietsvermoedend ogenblik ineens wordt geconfronteerd met één van deze exen. En dat is behoorlijk raar. [/quote]
Helemaal waar. Je weet nooit welk gevoel een ex nog voor je heeft of voor je heeft gehad.
Li
heupie · 23 november 2005 op 23:33
Zeg bemmel. Dit vindt ik nou een echte goeie column. In ’n mum gelezen en toch spitvondig. Voor zowel de snoepers als de onthouders, de charmeurs en bloopers een ware doordenker. Bedankt
champagne · 24 november 2005 op 06:30
Mooi thema, goed verwoord. Over een onderwerp war ik me zeker ook in herken1