Het is inmiddels alweer april, het jaargetij waar je als leerling de temperatuur ziet stijgen en de productiviteit bewust laat dalen. Achterover leunen en de lente tegemoet lachen, althans dat wil je. Helaas gaat die vlieger voor vele scholieren niet op. Ik heb het over de bikkels, die hun laatste weken op school aan het afronden zijn. Zij hebben de afgelopen jaren de meest uiteenlopende kennis opgedaan en gaan nu een poging wagen die toe te passen door middel van het invullen van een ingewikkeld verwoorde vragenlijst, waarbij een fout antwoord leidt tot puntenvermindering. Zo’n examen is eigenlijk wel te vergelijken met turnen: je krijgt punten voor zowel de uitvoering als de landing, doe je iets fout dan leidt dat simpelweg tot puntenaftrek. De aanloop is hierbij de voorbereiding die je treft, de uitvoering is je toepassing van kennis en de landing een kwestie van ervaring en geluk.

Waarschijnlijk is vooral dat laatste aspect van toepassing voor de meerderheid van de scholieren. Wij zijn liever lui dan moe en geboren om te klagen. Is er enige onzekerheid over de leerstof? Dan leer je het voor de zekerheid niet. Zo simpel is het. Zo zit een scholier nou eenmaal in elkaar. Lekker de zesjescultuur nastreven, maar nu de examens er weer aankomen realiseren veel scholieren zich dat zij eigenlijk mijlenver achterlopen op zo’n zesje. Het is het moment waarop ze zich compleet isoleren van de buitenwereld en zich opsluiten in een veel te donker kamertje ergens op zolder. Even bijspijkeren.

Door die eenzame afsluiting van de buitenwereld zie je ze ook nooit meer lopen. Maar als je ze ziet lopen, of beter gezegd ziet sjokken, dan zien ze eruit alsof ze als een oorlogsveteraan een vechtscheiding hebben doorstaan. Met niet meer dan angst in de ogen en een pen in de hand passeren ze je. Zij zijn op weg naar hun volgende tentamen. Zij stappen met een gespannen blik een lokaal binnen en komen er een paar uur later uit met een walm om hen heen die alleen in een kleedkamer vol met bezwete pubers te vinden is. Ze hebben zojuist vraagstukken over de meest uiteenlopende vakken opgelost. Van poëzie tot logaritmen en van de Spaanse taal tot de wet van Newton, zij doen het allemaal.

Gelukkig ben ik zelf nog niet zo ver en kan ik de examens nog een jaartje van me afschuiven. Maar ik proef de spanning inmiddels wel. Ik zit nu al vijf jaar op het middelbaar onderwijs en ik zie al vanaf het eerste jaar op tegen de examens. Nu vijf jaar verder kan ik gerust stellen dat daar niks in veranderd is en dat zal volgend jaar hoogstwaarschijnlijk onveranderd blijven. Ik zal er echter wel voor zorgen dat mijn aanloop goed is om een dubbele flikflak te kunnen uitvoeren en om vervolgens vlekkeloos op twee benen te belanden. Of naja, vlekkeloos? Gewoon met een zesje uiteraard, niet meer en niet minder.


JP

-

9 reacties

troubadour · 6 april 2015 op 07:32

Je proeft de extra spanning door de angst om meer te zullen doen, dan strikt nodig om een zesje te halen. Als dat de boodschap is heb ik het begrepen. Gelikt geschreven, maar iets meer ‘jus’ mag er voor mij wel bij, zeventien of niet..

    Jaran Nicolai · 7 april 2015 op 17:58

    Ik snap het punt, bedankt voor de kritiek, heb ik weer een puntje om op te letten voor de volgende keer.

Yfs · 6 april 2015 op 09:10

Op zich een leuk gekozen onderwerp. Dat je ( nog maar) 17 bent blijft bewonderenswaardig. Echter, het is op een dusdanige serieuze manier geschreven dat ik tijdens het lezen het gevoel kreeg naar een predikant te luisteren die vanaf de kansel hel en verdoemenis predikt.
Voor mij had het wat luchtiger gemogen. Het onderwerp leent zich daar m.i. uitstekend voor! 😉

    Jaran Nicolai · 7 april 2015 op 17:57

    Hmmmm, dat was helemaal niet de bedoeling en ik denk stiekem ook dat het een gevoelskwestie betreft. Maar misschien hoort die verdoemenis er dan wel bij ;-).

    Toch weer bedankt voor de feedback, ik kan er altijd wel wat mee. Dank u :-)!

Suzanna · 6 april 2015 op 10:11

Erg spitsvondig geschreven. Wat is spitsvondig eigenlijk? Het vinden van spitsen…Ik lees tussen de regels of in de regels een zekere mate van satire en zelfspot. Erg leuk. Wat is satire eigenlijk concreet? Wikipedia…
5 Ath., Ik krijg een plaatje van een jongen (?), de observator die goed in de groep ligt, spitsvondig (?) aan de lichte kant (gewicht) zeer warrig dik paniekhaar, en oh zo grappig en gevat.
Ik kan er ook helemaal naast zitten.
Leuk stukje. Nog een keer herlezen, zitten kleine foutjes in. Hele kleine zinsloopfoutjes. Mini… 😀

    Jaran Nicolai · 7 april 2015 op 18:05

    Satire, laat ik nou net poëzie hebben behandeld op school… Geloof me, ik weet er inmiddels alles van (en ik weet niet of ik dat leuk vind).

    Over uw beschrijving:
    Ja, ik ben een jongen, maar ik ben geen observator. Ik ben meer een onvoorspelbare ondernemer en je zal wellicht niet verwachten dat ik überhaupt van schrijven hou.

    Het gewicht, ja, dat klopt wel (maar ik ben aan het aankomen).

Mien · 6 april 2015 op 12:25

Prima column. Zorgvuldig geformuleerd. Met aandacht geschreven. Komt wel goed met die examens.

arta · 8 april 2015 op 14:25

Je schrijft goed.
Lekker, wat zelfspot en cynisme. Dt stuk is inderdaad wat meer ingehouden dan je vorige, maar niet minder lekker leesbaar, wat mij betreft.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder