“U mag binnenkomen.”
Vlug sta ik op en haast me naar de röntgenkamer, waar Bram zojuist een spoedingreep heeft ondergaan. De muur van stank die mij tegemoet komt doet beter dienst dan een stalen deur. Abrupt stop ik.
“Kom maar, hoor. Alles is goed gegaan.”
Aarzelend stap ik de ruimte binnen. Het eerste dat mij opvalt zijn de vlekken op de muren. Onopvallend laat ik mijn hand er overheen gaan. Droog. Er worden hier dus vaker vieze operaties gedaan. Vijf mannen staan rond het bed van mijn zoon. Tussen hen in staat een ijzeren verrijdbaar tafeltje met allerlei attributen. Ik ken ze wel, uit horrorfilms. Er tussenin liggen grote spuiten gevuld met modder. Eén arts vangt mijn blik.
“Dat is allemaal uit zijn buik gekomen. Tweehonderdvijftig milliliter. Het stinkt, hè?”
Ik wil naar het bed. Mijn voeten lopen er cirkels omheen, die steeds groter worden. Een nauwelijks hoorbaar ‘mama’ doorbreekt het patroon. De mannen negerend sta ik ineens naast hem. Ik pak zijn hand. Hij lijkt iel en wit in de mijne. Zijn ogen staan wijd open, maar zien doet hij niet. Morfine.
Mijn hoofd voelt alsof iemand er achteloos een prop emoties in heeft gegooid. Elke beweging rolt er een andere vouw open en komt er een nieuw gevoel vrij. Angst, blijheid, woede, opluchting, verwardheid, hoop, verdriet, ongeloof. Allemaal strijden ze om een ereplaats, maar geen enkele houdt het langer dan een paar seconden vol.
“Het is maar goed dat we niet tot morgen gewacht hebben. Het grootste abces stond op springen.” Wazig kijk ik op.
“Het was wel dertien centimeter groot. Wat moet die jongen ziek geweest zijn”, vervolgt hij.
Vaag knik ik. Ja, hij was heel erg ziek. Al veertien nachten had hij liggen schreeuwen van de buikpijn. Drie keer was ik naar de huisarts geweest en één keer naar de EHBO. ‘Een virusje’ zeiden ze steeds. Mijn steeds luider loeiende sirene negeerde ik. Zij waren medici. Zij wisten het beter. Afgelopen nacht was Bram’s schreeuwen verschrompelt tot zielig, door merg en been gaand, miauwen. Zijn door koortsaanvallen geteisterde lichaam lag bewegingloos in bed. Na tientallen telefoontjes mocht ik ’s middags om vier uur komen.
En nu ligt hij daar. Ineens geen aansteller, maar stoer. Geen virusje, maar ernstig ziek.
20 reacties
Dees · 18 maart 2009 op 13:06
Heftig verhaal arta en ik hoop dat het stoere jochie van je snel weer aangesterkt en wel rondhobbelt. En dat je zelf wat slaap hebt bijgetankt.
Het is ook erg herkenbaar. Ik ben ooit bijna gestikt door een abces in mijn keel en doktoren die stug volhielden dat het een gewone keelontsteking was.
Zo zie je maar twee keer op deze pagina dat je inderdaad altijd sceptisch moet zijn bij doktersoordelen… Pfff.
Mien · 18 maart 2009 op 13:34
Het eigen geloof is een sterk geloof, zeker wat betreft het eigen lichaam.
Het heilige geloof in de (huis)arts is niet langer heilig en onaangetast.
De (huis)arts zit niet langer meer in een ivoren toren.
Dat kan hij of zij ook niet langer in ere houden.
Deze ontwikkelingen zijn toe te juichen.
Ze vinden hun grondslag in voortschrijdend inzicht en mondigheid en vooral een betere toegang tot (digitale) informatie.
En dat is maar goed ook.
Tip: bij twijfel altijd op zoek gaan naar een second opinion.
Mien EHBO
Kuin · 18 maart 2009 op 13:34
Twee dingen blijven bij me hangen:
1. Het vooroordeel dat er vaak fouten gemaakt worden in de medische wereld is weer eens absoluut waar.
2. Is het niet zo dat overal waar gewerkt wordt, er fouten worden gemaakt?
Wel eens geprobeerd je in te leven in een huisarts, die niet alleen mensen aan zijn bureau krijgt die serieus iets hebben, maar zeker zo vaak mensen die al klagen om niks? Het valt voor zo iemand niet altijd mee om een juist oordeel te geven.
Ach ja, dat is eigenlijk een heel andere discussie. In deze hebben ze absoluut een fout gemaakt, en gelukkig is het opgelost! Top!
Ik hoop met je mee dat hij snel weer aansterkt!
LouisP · 18 maart 2009 op 13:42
ArtA,
wat heb jij veel verdriet en pijn gehad.
Dat je schat maar snel weer beter wordt.
Mooi geschreven, met een echt moederhart.
sterkte,
L.
Neuskleuter · 18 maart 2009 op 13:43
Erg mooi geschreven. Heel herkenbaar, ook. En absoluut absurd dat het twee weken duurt voor je serieus wordt genomen! Ik kan mij daar zo baas om maken, dat ik al een tijdje een vorm zoek om zoiets in columnvorm te gieten. Hij gaat nog komen. Zeker. Je hebt het hier scherp, zacht, bezorgd verwoord. Heel mooi.
Gaat het inmiddels weer beter? Veel sterkte en gezondheid!
SIMBA · 18 maart 2009 op 14:24
In medische opleidingen zou moeten worden meegenomen dat moederinstinct vaak juist is en dat ze dat serieus kunnen nemen.
En moeders moeten die sirene niet negeren, niet denken dat ze overbezorgd zijn, of zich aanstellen….
Mosje · 18 maart 2009 op 17:09
Medische wetenschap, een soort contradictio in terminus. Onwetendheid is het vaak, zo zie je maar weer.
Mijn kritiek op artsen is dat zij niet kijken naar de mens, maar naar statistieken. Buikpijn? In 99% van de gevallen is dat een virus. Abcessen worden dan over het hoofd gezien.
pally · 18 maart 2009 op 23:35
Een heel heftig verhaal , Arta, zelfs al kende ik de feiten al. Het is dichtbij jezelf geschreven. Je bezorgdheid, maar ook je kwaadheid weet je goed gedoseerd over te brengen. Juist daardoor raakt het!
Gelukkig is er net op tijd gehandeld.
Inderdaad,laat doktoren meer luisteren naar de intuitie van patienten en hun naasten. :toeter:
Hopelijk kun je nu even bijkomen en ‘Bram’ ook. Sterkte!
:kus: Pally
WritersBlocq · 19 maart 2009 op 01:02
[quote]Mijn hoofd voelt alsof iemand er achteloos een prop emoties in heeft gegooid. Elke beweging rolt er een andere vouw open en komt er een nieuw gevoel vrij. Angst, blijheid, woede, opluchting, verwardheid, hoop, verdriet, ongeloof. Allemaal strijden ze om een ereplaats, maar geen enkele houdt het langer dan een paar seconden vol.
[/quote]
Zó puur, zo waar en mooi beschreven hoe onmacht je naar de keel kan grijpen. Ik las het met natte ogen en zag het woordje ‘vouw’ voor ‘vrouw’ aan, en zo zag ik jou voor me, en toen en toen en toen bwèèèhhh zó zielig, jij, jullie, daar 🙁
Gelukkig gaat het beter met hem, toch? Kun je alweer van hem balen, en hij van jou? 😀
Liefste kusknuf, Pauline X
KawaSutra · 19 maart 2009 op 01:22
[quote]En nu ligt hij daar. Ineens geen aansteller, maar stoer. [/quote]
Zo is het maar net. Blij dat ik geen huisarts ben.
Heel indringend Arta, dit zet je weer met beide benen op de grond. Een mensenleven hangt aan een zijden draadje.
Ma3anne · 19 maart 2009 op 07:53
Sjonge, wat een heftig verhaal zeg!
Door je pure manier van schrijven komt het heel dichtbij. Knap gedaan.
Bij mij blijven even heel boze gevoelens hangen om zoveel onzorgvuldigheid van een medicus. Gossamme zeg.
Anne · 19 maart 2009 op 08:55
Godallemachtig Arta, wát een verhaal!! Volgende keer één ding onthouden: Artsen MOETEN pijn serieus nemen. Dus na de eerste nacht kermen meteen die pijn naar voren brengen, zo nodig driedubbel aandikken, maar zeker niet bagataliseren. Pijn van de patient is zo ongeveer de enige wet waar de dokter zich aan moet houden; daar is ie bang voor, als je dat weet kun je je voordeel er mee doen!!! Want als er later iets gebeurt, een patient sterft, nadat zij die signalen niet sereus genomen hebben zitten ze zelf in de shit, eigenbelang dus om in geval van pijn wel te luisteren. Maar overdrijven dus, anders denken ze dat het wel meevalt.
Ik heb die informatie overigens van de vader van mijn kinderen, die is arts.
Dees · 19 maart 2009 op 09:47
[quote]Wel eens geprobeerd je in te leven in een huisarts, die niet alleen mensen aan zijn bureau krijgt die serieus iets hebben, maar zeker zo vaak mensen die al klagen om niks? Het valt voor zo iemand niet altijd mee om een juist oordeel te geven.[/quote]
Tja, hadiegeendoktermoetenworden.
Een huisarts is een eerste opvang en daarna een doorgeefluik, die patienten doorspeelt naar de specialist. Het is niet zijn of haar taak om mensen tot overdreven zeurpiet te bestempelen.
Ik ben overigens veel op reis geweest en echt in elk ander land waar ik naar de dokter ben gegaan, word je doorverwezen en onderzocht, echt onderzocht, ipv met een dooddoener naar huis te worden gestuurd. Er is iets mis met het beroep huisarts in Nederland. Arta’s verhaal is geen incident, bijna iedereen heeft zo’n verhaal en dat is op zijn zachtst gezegd bijzonder vreemd te noemen.
Nana · 19 maart 2009 op 12:48
Prachtig geschreven. Moederinstinct is een groot goed en soms verborgen maar altijd aanwezig! Je column bewijst mij maar weer, blijven luisteren en schrijven!
Anne · 19 maart 2009 op 12:48
Dees heeft helemaal gelijk.
Enne, ook in Bosnië wordt je gewoon geholpen, zéker kinderen. Punt.
lisa-marie · 19 maart 2009 op 13:54
Zo recht uit je hart geschreven daar krijg ik kippenvel van
liefs :aai:
arta · 20 maart 2009 op 09:21
@ Dees: Weet je wat mij het meest aangrijpt in heel dit gedoe? Dat vrijwel iedereen een soortgelijke fout kent of heeft meegemaakt. Normaal hoor je dat soort dingen niet, maar nu hoor ik iedereen om mij heen. Ook ikzelf heb al twee keer zo’n akkefietje meegemaakt, waarvan één hilarisch: Toen ik achttien was werd in het z’huis een baby in mijn armen gedrukt met de woorden: “U mag hem mee naar huis nemen.” Van schrik liet ik het kind bijna vallen…
@ Mien&Sim: Helemaal gelijk!
@ Maurick: Ik ben het helemaal eens met Dees inzake de menselijkheid van artsen. Dank je voor jou reactie.
@ Louis: Ook jij bedankt voor jouw hartverwarmende reactie en goede wensen. Doet een mens goed!
@ Neus: Ik kijk er naar uit!
@ Mosje: Tja, hier in Nederland schijnt het lichaam gezond te zijn, tot het tegendeel bewezen is…
@ Pally: Dit stuk is heel impulsief een paar dagen na die nacht geschreven, eigenlijk voor mezelf, om mijn hoofd ff te ´luchten´, maar toen ik het later overlas en na het horen van al die andere verhalen van ´medische missers´, vond ik plaatsing toch op zijn plaats. 🙂
@ WB: Ik kan niet wachten tot ik hem weer achter het behang kan plakken…:-D
@ Kawa: Inderdaad! Een heel vreemde gewaarwording.
@ Ma3: Dank je wel!
@ Anne: Die tip knoop ik goed in mijn oren!
@ Nana: Ja, dat moederinstinct…Twee weken heb ik er enorm aan getwijfeld, was bang toch in een overbezorgd moedertje veranderd te zijn, maar helaas bleek dat niet zo te zijn…
@ Lisa: Dank je!
Heel erg bedankt voor alle reacties, en excuses voor mijn verhaalvormige terugreactie. Bram’s herstel loopt niet zo lekker, omdat er steeds nieuwe complicaties optreden. De rol behang ligt te verstoffen, maar ik hoop hem er binnen afzienbare tijd weer gewoon achter te kunnen plakken. ( en weer te slapen, jeetje, wat kijk ik uit naar weer een goede nacht slaap:-D)
KingArthur · 20 maart 2009 op 09:59
De pure emotie dringt goed door in deze tekst en dat maakt het mooi beschreven. Door de machteloosheid kan je zelf eigenlijk enkel langs de zijlijn meekijken en hopen dat alles weer spoedig hersteld is.
doemaar88 · 20 maart 2009 op 15:34
Ben haast opgeslokt door je stuk, kon zo met je meelopen. Het is heel puur geschreven, erg mooi!
pepe · 25 maart 2009 op 10:16
heftig, maar tegelijk weer luchtig geschreven door jou.
Sterkte Bram en Arta, ook natuurlijk voor Marie