Feest van de liefde

Natuurlijk is het leuk maar dat is toch geen reden steeds zo’n brok in mijn keel te hebben! In de eerste plaats heeft ze dezelfde vent al minstens vijftien jaar. Ook heb ik af en toe het gevoel dat er meer gescheiden wordt dan getrouwd (hoewel dat natuurlijk statistisch gezien helemaal niet kan). Tot slot verziek ik met mijn nuchter- en nukkigheid bij de vleet romantische acties van mijn lief. En toch, mijn beste vriendinnetje gaat trouwen en ik kan wel janken.

Natuurlijk vind ik het bijzonder voor haar en moet ze een heerlijk feest en vooral ook een goed leven krijgen met een man die haar aanbidt. Maar die man had ze al, dus daar schiet ik niet van vol. Wat wel telt is het idee dat ze altijd al wilde trouwen maar dat dit er, ondanks die lange relatie, nooit van kwam.
Die brok in mijn keel heb ik niet omdat iemand eindelijk krijgt wat ze graag wil. Dat is fijn maar daar hoort blijheid bij, ik word emotioneel, sentimenteel en maak zelfs de balans op. Ik zie telkens onze gedeelde hoogte- en dieptepunten voor me en die hebben we aardig wat. En ik realiseer me dat we nu, in wat rustiger vaarwater beland, elkaar perfect aanvullen.

Meestal heb je dit soort overpeinzingen bij een afscheid maar daar is hier geen sprake van; kwijt raak ik haar niet. Feitelijk verandert er niets, behalve misschien een sterkere verbondenheid met haar partner maar zelfs dat is giswerk.

Natuurlijk weet ik best wat er achter ligt maar ik stel het zo lang mogelijk uit omdat er anders weer zo’n tranenwaas op komt zetten. Een huwelijk is natuurlijk een feest van de liefde. Voor mij is dit feest nog meer een feest van het leven. Omdat we haar nog hebben, ondanks die kloteziekte.

Ik was er trots op dat ik bij haar mocht zijn tijdens haar eerste chemokuur. Hoewel ik haar naar mijn idee die dag niet veel steun heb kunnen geven. Ze was sterk en leek zoals die hele periode, terug te vallen op een kracht diep in haar. Ze had humor en was attent voor iedereen maar wat moet het moeilijk zijn geweest het gif in haar aderen te voelen stromen.
Als ondersteuning voor haar volgende behandelingen gaf ik haar een erotische verhalenbundel. Als iets haar naar mijn idee af kon leiden was dat het. Ze beweerde later dat dit echt een goede tactiek was, al protesteerde ze dat het wel erg heftige porno was. Haar verontwaardigde toon strookte bepaald niet met de intens tevreden grijns van oor tot oor.

Juist door dit feest, hun feest van de liefde, realiseer ik me meer dan ooit hoe dankbaar ik ben dat ik haar nog heb. Het is geen afscheid en daar ben ik me uitermate bewust van.
Bij zo’n inzicht past best eens een brok in mijn keel, en nu en dan een waterval aan tranen vind ik ook niet zo’n punt. Wel maak ik me zorgen over de grote dag, waarop ik een rol heb als haar getuige. Ik hoop niet dat ik tijdens de ceremonie als een dramaqueen aan haar voeten ga liggen janken. Dat staat zo slordig op de foto’s.