Filmhuis

Thomas kijkt niet om, wandelt zo hard als wandelen mogelijk is zonder aandacht te trekken het stadsplein over, in de richting van de parkeergarage. ‘Ik moet hier weg.’ Op de eenzame trap naar de parkeerkelder kan hij de verleiding om te rennen niet meer weerstaan. Gelukkig, daar staat zijn auto. Buiten adem ploft hij op de stoel, de sloten direct vergrendelend. De knokkels van zijn handen zijn wit, zo hard omklemt hij het stuur. Met een zucht drukt hij zijn voorhoofd er tegenaan en probeert zich op zijn ademhaling te concentreren. Rustig, rustig. Het is alsof hij een klik hoort in zijn hoofd, als de beelden plots binnenstromen, hem opnieuw naar adem doen happen. Hoe kon dit gebeuren? Langzaam draait de film opnieuw aan Thomas voorbij. Ongelofelijk. Dwars door het witte filmdoek was het monster het publiek ingesprongen, driedimensionaal en levensecht. Het publiek was onmiddellijk uit elkaar gespat, volledig in paniek. Woest had het monster om zich heen geslagen. Opzoek naar een slachtoffer. Nog nooit was Thomas zo geschrokken. Een nachtmerrie wat tot leven gekomen. De verbeelding nam geen loopje met hem. Het was veel erger. De verbeelding achtervolgde hem. Met bloeddoorlopen ogen en de armen vooruitgestoken. Het monster leek te zeggen: ‘I kill you’. Bevroren door angst had Thomas tussen het botsende publiek heel langzaam de filmzaal verlaten. Hij had geen idee waar het monster zich nu bevond.

Een angstig voorgevoel bekruipt hem. Weg! Weg hier! Gehaast draait hij de autosleutel om, schakelt in de achteruit en geeft flink gas. Hij scheurt in een scherpe bocht naar achter en racet tussen de betonnen zuilen. Links, rechts. Er is niemand te zien, geen rijdende auto, geen wandelend stelletje met zware winkeltassen. Hij stuurt zijn auto de rotonde op die hem een verdieping hoger brengt, naar de begane grond, dichter naar de uitgang. De slagbomen. Waar is zijn kaart? NEE! Vergeten te betalen! Wat nu? Thomas denkt niet lang na, hij rijdt een paar meter naar achter en geeft dan flink gas. Hij zoekt dekking onder het dashboard als de slagboom zijn voorruit ramt.

Man, man, wat heeft Thomas geluk. De slagboom scheert rakelings over hem heen als hij rücksichtslos de Kanaaldijk opscheurt. Jeugdherinneringen schieten door zijn hoofd. Hij ziet hoe hij als bastaardzoon door zijn beroemde vader wordt achtergelaten in een rumoerig Berlijn. Hij ziet ook hoe hij jaren later verstrikt raakt in prikkeldraad en grote twijfel. Waarom nu, waarom deze akelige gedachten? Een schurend geluid op de kofferbak brengt hem snel weer terug op aarde. Verschrikt kijkt hij in de achteruitkijkspiegel. Langzaam sluipt het filmmonster dichterbij. In paniek trapt Thomas keihard op zijn rem.

Het monster lijkt wel aan de kofferbak vastgeplakt met zijn dikke harige poten want hij valt niet voorover van de auto, zoals Thomas had gehoopt. Bam! Een diepe deuk in het autodak, vlak achter Thomas’ hoofd. Die drukt het gaspedaal bijna door de bodem heen, gaat plat op zijn stuur liggen – in de hoop dat zijn Fiatje dan nog wat harder gaat – en zwenkt dan scherp naar rechts, het Boscotondo plein op. Beng! Een andere klap op het dak, nu links van zijn oor. Hij drukt met twee voeten op het gaspedaal, schreeuwt tegen zijn auto dat ie harder moet. Uit blinde angst rijdt hij door glazen voorgevel van het Filmhuis. Met een enorme dreun botst de Fiat Panda tegen de bar. Het laatste wat Thomas ziet is het gezicht van zijn beroemde vader, daarna is alles zwart.

Als Thomas weer zijn ogen opendoet kijken zijn vrienden op het terras hem lachend aan en zingen uit volle borst: “Everybody was kung-fu fighting. Those cats were fast as lightning. In fact it was a little bit frightening. For they fought with expert timing!” Nog nooit hadden ze Thomas zo beteuterd zien kijken.
Halverwege de film was Thomas de filmzaal uitgelopen, zijn vrienden achterlatend. Hij had een enorme hekel aan sciencefictionfilms en had zich gelaafd aan de aanbieding van de week, Wieckse Witte. Helaas duurde de film voor Thomas iets te lang. Voor zijn vrienden niet. Zij vonden Thomas’ luidruchtige bierdroom fantastisch.

[i]Co-column geschreven door sylvia1 en Mien[/i]