Flashback van een kinderlijke illusie

Een zwoele zomeravond. Klinkt als een verschrikkelijk cliché-begin, maar toch is het zo. Een broeierig warme avond in juli is het decor jouw volgende drie-vier minuten. Nooit verlangde ik zo hard naar een smaakvolle pint op één van de vele terrassen in het centrum van mijn dorp. Samen met enkele vrienden napraten over de gebeurtenissen doorheen de week, kletsen over de komende voetbalmatchen, het bekijken en beoordelen van voorbijwandelend vrouwelijk schoon, … Elke man kent deze heugelijke situatie, wij hebben er ook een naam aan gegeven: ‘Quality time with the guys’!

Het was 23.15u, ik vergeet het nooit meer. Drie dames van rijpere leeftijd hielden even halt bij onze oudste compagnon, Jef.
Het eerste moment stond ik hier niet bij stil, tot ik de meest teruggetrokken dame in het oog kreeg. Ze stond twee stoelen van mij en ging met lange vingers door haar zwarte haar. Je zag geen druppeltje zweet op haar spitsig karaktergezicht, ondanks de verbluffende warmte en droogte. Soms kan de zomer echt een voorsmaakje geven over de hitte van de hel.
De zwarte jeans die ze aanhad liet haar twee heupen perfect tot uiting komen en straalde af tegen haar felblauwe ogen. Het deed mij denken aan, ja aan wat eigenlijk? ‘Denk er toch niet aan Slisse, straks wandelt ze naar het aangrenzend terras en gaat de quality time gewoon weer verder’ zei ik tegen mijzelf.

Tot mijn grote verbazing kwamen de drie dames bij ons zitten. ‘Godverdomme, daar gaat onze wekelijkse avond, kunnen ze over een uur niet terugkomen?’was mijn eerste reactie. De wekelijkse quality-time was immers heilig voor mij. Het gaf mij een soort ademruimte, en zoals u allen wel weten is het ademen een noodzakelijk iets om te overleven.
Nu de drie dames ons vervoegden moest ik terugdenken aan het moment dat ik mijn moeder mijn Sinterklaasschoen zag vullen, net zoals een sluipende dief in de donkere nacht een huis behandeld, en te weten kwam dat de Heilige man niet meer was dan één van de grootste geheimen\verzinsels van onze maatschappij: diepe ontgoocheling. Niemand van mijn vrienden bleek er zich echter aan te sturen. Ik was dus de enige zwarte piet van de toetredingsactie van deze drie dames.

Maar toch, mijn mening moest ik al snel bijstellen. De op het eerste zicht teruggetrokken dame zette zich naast mij en opende spontaan de dialoog. Haar eerste vier zinnen zijn aan mij voorbijgegaan, haar zwoel parfum was immers evenredig aan de zwoele zomeravond waarin we ons bevonden, maar de rest van onze mondelinge communicatieoverdracht verliep steeds maar vlotter. Doorheen de uren kwam ik onder de indruk door haar levenswijsheid, haar levensfilosofie en haar grappige onderteunen. Ergens was dit wel te verklaren: Een 22-jarige snotter heeft niet dezelfde levensgedachte als een 34-jarige vrouw.

Zonder het zelf te beseffen zaten we plotseling alleen aan de kleine ronde tafel. ‘Laten we het gesprek dan maar verder zetten met een fles wijn?’, vroeg ze op een charmante toon. ‘Voor mij geen probleem, betaal jij deze en ik neem de volgende voor mijn rekening’.
Ik had al verschillende gevechten met flessen aangegaan, meestal overwon ik ze met glans. Dus waarom vandaag niet?

Plotseling werd ik wakker door een oogverblindende zonnestraal die zich een weg baande door de kleine opening tussen mijn twee witte gordijnen. Ik had net het gevecht met de fles verloren en zag op de grond een klein briefje liggen met daarop de tekst: ‘Het was aangenaam, zeker voor herhaling vatbaar! Maar lieverd, wil je hier met niemand over praten en gewoon vergeten wat er is gebeurd? Ik zwijg ook als vermoord tegen mijn man. Liefs, Inge X’

Dat was dus haar naam, Inge. Was het verliefdheid die door mijn houten kop ging? Waarschijnlijk. Liefde op het eerste zicht, voor alles moet een eerste keer zijn.

Ik had die nacht niet alleen het gevecht met de fles verloren. Daarbovenop had ik voor de tweede keer ontdekt dat sommige, op het eerste zich bestaande personen, ’s nachts transformeren in niets dan een arme illusie. Op één avond twee keer in de rol van zwarte piet kruipen, godverdomme toch.

Plotseling kreeg ik een sms van Jef: ‘Quality time was gisteren weer geslaagd! Volgende week sta je toch opnieuw paraat?’

Nog nooit heb ik een quality-time with the guys-moment zo onaantrekkelijk gevonden.