Flirten

Om half tien ’s avonds lopen we langs de volle terrasjes. Het is veel te laat om nog een tafel voor zeven te krijgen, maar bij de Mac zijn we de dag ervoor al geweest. Buiten bestuderen we de menukaart, meteen staat er een ober voor onze neus. Hij is klein en donker, typisch Italiaans. Ik schat hem ergens in de veertig. Ondanks zijn leeftijd en uiterlijk lacht hij verleidelijk naar me. Hij begint een verhaal in slecht Engels, waarin hij me vertelt hoe mooi ik ben en hoe ‘special’ het eten in zijn restaurant is.

Mijn vriendinnen en ik besluiten door te lopen. Het is niet niks om jong, blond en vrouw in Italië te zijn. We lopen nog een stukje door en eindelijk zien we voor de verandering een vrouwelijke serveerster. Uiteindelijk blijken we toch een ober te hebben, maar gelukkig laat hij ons op het gebied van flirten met rust. Na het eten betalen we, geven na een lange discussie een fooi en lopen het restaurant uit. Onze ober zegt ons vriendelijk gedag… en gooit er een uitgebreide luchtzoen achteraan. Ciao!

We lopen verder door de pittoreske straatjes op weg naar het klooster, waar we verblijven. Een Italiaanse man loopt met ons op en begint lief lachend in het Italiaans een verhaal tegen één van mijn vriendinnen. Hij is begin dertig, zo’n leeftijd waarin de Nederlandse man in een Javelin trui achter een driewielige kinderwagen aanloopt met een vrouw achter zich aan die continue vraagt of hij wel ‘echt van haar houdt’. De Italiaanse man laat zijn vrouw en driewieler thuis, om te gaan flirten met Hollandse tienermeisjes. Mijn vriendinnen en ik bestempelen hem als een smerig oud mannetje en zijn het met elkaar eens dat een man van die leeftijd thuis, onder het gejengel van zijn koters, stamppot hoort te eten terwijl hij zich uitlaat over zijn saaie kantoorbaan.

Wat negeren in Nederland is, is flirten in Italië: je bent gek als je het met je echtgenoot doet, maar bij de rest van de wereldbevolking moet je het vooral niet laten. In Nederland is flirten iets noodzakelijks om iemand in bed te krijgen. Het is een voorwaarde tot voortplanting. We doen het ook helemaal niet graag, want we vinden het eng. Met rode koppen stamelende Hollandse jongens dingen als ‘je lijkt op iemand die ik ken, zij is heel knap’ en ‘deed het pijn toen je uit de hemel viel?’. Wij Nederlanders flirten met een duidelijk doel voor ogen, ons draait het allemaal om de Unox-worst. Van te voren hebben wij nauwkeurig ingecalculeerd wat onze kansen bij het flirtobject zijn en welke openingszin we gaan gebruiken. Behalve als we straalbezopen zijn: dan kunnen we het opeens wel.

Italianen flirten gewoon veel beter, want oefening baart kunst. En oefening hebben ze! Ze flirten met alles en iedereen. De enige voorwaarde is misschien dat ‘alles en iedereen’ van het andere geslacht moet zijn. Flirten is gewoon leuk, het geeft warmte. Zowel Italianen als Nederlanders gedragen zich naar hun klimaat. Italianen zijn altijd warm en flirterig. Nederlanders maar heel af en toe aan het begin van hun relatie, maar al gauw veranderen we weer terug tot de nuchtere polderboertjes die we allemaal zijn. We worden weer die koele yuppen, die pas ophouden met negeren totdat we aan iemand voorgesteld zijn.

Nederlanders zijn veel te bang om een blauwtje te lopen, daarom zien we veel eerder van het flirten af. Italianen kennen het fenomeen blauwtje lopen niet. Als je ‘nee’ zegt tegen een flirtende Nederlander, loopt hij schaamtevol weg, wordt hij uitgelachen door zijn vrienden, die hij vervolgens ook nog es op een biertje moet trakteren. Als je ‘nee’ zegt tegen een Italiaan, dan hoort hij het niet eens. Hij praat rustig door en stelt geïnteresseerde vragen. Als je ‘nee’ in zijn gezicht schreeuwt lacht hij je vriendelijk toe en blijft pratend achter je aankuieren. Dan maar een Nederlands talent toepassen: negeren. Het werkt! De Italiaanse man zegt ‘oké’ en loopt verder naar zijn volgende slachtoffer. Geen rode hoofden, geen lachende vrienden en dat biertje koopt hij voor dat meisje dat wel op zijn avances ingaat. Lekker simpel en ongedwongen!

Waarom zijn wij Nederlanders toch zo koel en formeel? Waarom is het voor ons een schande om een blauwtje te lopen? Waarom lopen Nederlandse jongens niet gewoon door naar het volgende meisje? Waarom lachen die vrienden nou? Het is toch niet zo verbazend dat je zo’n slechte openingszin afwimpelt?

Maar er is nog hoop op een warmer klimaat onder de Nederlanders: leve het broeikaseffect!

Reageren? Ga naar www.columniste.net!