Focaccia

We rijden langs een uithangbord dat wijst naar een restaurant met enorme betonnen parkeerplaats, ver beneden ons. Aangezien er ook ‘campeggio’ bij staat, besluiten we ons busje voorzichtig langs het steile zandpad naar beneden te loodsen. We moeten tenslotte ergens slapen vannacht en in het binnenland van Sardinië zijn geen campings. Het parkeerterrein is totaal verlaten. Een soort vliegveld zonder vliegtuigen. Het restaurant blijkt een groot gebouw te zijn. We lopen er heen. Witsatijnen bruidsstrikken bij de ingang wapperen gehavend in wind.

Een vrouw in driekwart broek komt meteen naar ons toe. Ze heeft een vriendelijke uitstraling en een gezicht dat je snel weer vergeet. Ja, natuurlijk is hier overnachten prima. En nee, dat kost niks. We besluiten binnen iets te gaan drinken.
Via een ruime hal komen we in een enorme ruimte waar twee lange tafels staan, waarop aan de uiteinden grote stapels borden. De wit gehoesde stoelen hebben hoge leuningen. Alles leeg.

Het personeel zit even verderop te eten en geanimeerd te praten. Wij zijn de enige gasten en kiezen een van de twee kleinere tafels vlakbij hen.
Na het bestelde bier komt de driekwart-broek-mevrouw een schaal op tafel zetten met versgebakken, flinterdun herdersbrood en plakken gerookte geitenkaas. De kok, aan het hoofd van de personeelstafel komt ons even later een stuk focaccia aanbieden. Plat brood met een vulling, zó van de bakplaat. Het is nog warm en Italiaans verrukkelijk.
Het laatste stukje dat overblijft is ‘Per la donna’, voor mij dus, met een galant gebaar gegeven. Hoe zou ik kunnen weigeren?
Dit vreemde Luilekkerland, met die enorme lege tafels, voelt surrealistisch, vooral in contrast met het smikkelende en lachende personeel. Twee verschillende films in een bioscoop.

Er stopt een witte Mercedes met geblindeerde ramen.
Dan komen vier mensen binnen, de mannen met donkere zonnebrillen op. De vrouwen zijn gekleed in veel glim. Verveelde gezichten, bestellingen op bevelende toon. De sfeer verandert totaal. Het personeel gaat meteen zenuwachtig aan de gang in de open keuken. Zwijgend. Aan de zonnebrillentafel gaat vooral veel wijn naar binnen. Er wordt weinig gesproken. Verschillende schotels worden na een enkele blik al teruggestuurd naar de keuken. Opeens staat de ene man op, wenkt met een kort gebaar een ober mee naar de hal, wisselt een paar woorden, komt terug en gebiedt de andere drie mee te gaan. De borden zijn nog half vol. Er lijkt niet betaald te worden. Met veel gas spuit de Mercedes weg.

We bedanken wat timide na al het lekkers en gaan met een volle maag maar met een heel vreemd gevoel terug naar ons vliegveld. Op de vraag of er op het terrein ’s nachts mensen zijn, heeft de mevrouw gezegd, dat ze zelf naast het hotel woont en dat er bovendien honden zijn. We proberen te gaan slapen.
Vijf honden blaffen de hele nacht door, op verschillende toonhoogtes.
Witte auto’s en zonnebrillen duiken achter onze gesloten oogleden op.
Als we vroeg in de ochtend weg rijden, liggen de honden doodmoe voor hun hokken te maffen, Totaal uitgeteld.
Nou, dat zijn wij ook.