Vervolg op [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=38]Diepzeeduiken met ColumnX[/url]
De eerste auto die arriveert dwing ik met wilde marshaller-armgebaren die menig vliegtuig jankend Schiphol heeft doen verlaten gierend tot stoppen. 😡 Ik heb je een korte toelichting beloofd. Wie rijdt er nu zomaar zijn auto een wak in. Welnu, dat wak was er nog niet, Jeroen heeft het gemaakt. Ik kon er niets aan doen, ik zat er slechts naast en het enige dat ik deed was wijzen: “iets naar rechts graag, naar het diepe gedeelte.” Het was immers Jeroen’s auto en niet die van mij.
Op één auto na die half in de berm stond weggezakt en een meneer die ons als een bodysnatcher aanstaarde, was het ijsveld nog maagdelijk toen wij aankwamen. Dat kan niet gezegd worden van het moment nádat wij eruit waren getrokken. Kijk naar de foto’s in onze columns en je weet genoeg. Jij zult je auto daar niet inrijden. Jij niet nee. Natuurlijk niet. Veel van jouw landgenoten echter wel. Het weggetje dat wij poogden te nemen komt uit bij een restaurant aan het water. Inderdaad, nog meer water en ijs.
Ik neem je terug in de tijd. Jeroen’s auto staat zwaar besmeurd bij de toegang van het parkeerterrein, de vriendelijke meneer drive-t op four wielen weg. Jeroen en ik staan met modderspetters tot onder onze oksels en ijspegels in haar en bakkebaarden van de schok te bekomen. Het eerste half uur doen we niets anders dan het volgende tekstje opratelen: ‘U kunt hier beter niet doorrijden… Ja, dat weten wij best wel een beetje HEEL ERG zeker… Nou, omdat wij er net uit zijn gesleept… O, maar ziet u dan niets vreemds aan ons?’ Elke automobilist die opgewekt zijn ondergang tegemoet gaat weet niets anders uit te kramen dan: ‘Maar ik moet daar naartoe, ik moet er langs, mijn auto is mijn meester en ik breng hem waarheen hij wil.’ Of woorden van gelijke strekking. Oké, ik geef het toe, woorden van geheel andere strekking.
Iedereen laat zich, het kost de nodige moeite, overreden – niet te verwarren met overrijden – een andere route te nemen. Tot vlak na elkaar twee auto’s arriveren. Juist op het moment dat komisch duo JeKe overweegt zijn pogingen te staken opvallende obstakels de weg op te slepen zodat mensen gewoon niet verder kúnnen. De eerste auto die arriveert dwing ik met wilde marshaller-armgebaren die menig vliegtuig jankend Schiphol heeft doen verlaten gierend tot stoppen. Met tegenzin drukt de bestuurder het knopje in waarna hij via een open verbinding met mij kan communiceren. Hij zegt nog net niet ‘wat mot je’ door het elektrisch geopende raam. Ik leg hem de situatie uit. ‘Dan ga ik er wel omheen’ zegt hij en terwijl ‘dat hebben er meer geprobeerd’ in mijn mond wordt gesmoord door een brullende motor boort de man zich doelbewust met zijn neus in de drassige berm. ‘Nu sta ik ook vast,’ zegt hij. Een uiterst scherpe constatering!
Dan arriveert voertuig twee. Voor de ONoplettende lezer even een situatieschets: op dit moment staat J’s bolide met Pompeï-design naast ons te drogen, een tweede auto met rokend motorblok en zijn neus in een talud begraven er vlak voor, twee mannen behangen met fotocamera’s en onder de modder en stukken ijs staan wild met hun bevroren armen te zwaaien. Het lukt. Ze stopt. ‘Je kunt niet doorrijden.’ Ze knikt en rijdt een meter door. ‘Ik zou het echt niet doen als ik jou was.’ Ze knikt en rijdt door. ‘Nu kun je nog terug, je verlaat nu het kikkerbadje.’ Ze geeft gas en neemt een duik de diepte in. ‘O! Hoe kom ik hier nu uit!’ roept ze panisch uit haar raampje. Tja, die vraag had ze zich net iets eerder moeten stellen. Uit de eerste auto stapt een jongeman. ‘Hé, Suzanne! De beste wensen voor het nieuwe jaar!’ roept hij naar haar. Helaas, zelfs wensen weten ze nog te verpesten. Beter was het geweest om een takelwagen te vragen.
Jeroen en ik kijken elkaar aan. We wilden opvallende obstakels neerzetten om aan te geven dat het parkeerterrein onberijdbaar was. Welnu, betere en opvallender obstakels dan dit konden wij ons niet wensen. Op ons gemak verlaten we het front.
Kees K®i©k
0 reacties