Fort Venus

Henri en Venus liggen ’s middags lekker te rollebollen in bed. Wat heet, de stukken vliegen er van af! Het gaat er op, er af, van voor naar achter, van links naar rechts, van top tot teen, en van onder naar boven. Kortom alle ‘ins and outs’ worden uitgebreid verkend en benut. Na hun onstuimige liefdesspel zakken de twee tortelduifjes voldaan achterover in de kussens. “Wow, dat moeten we vaker doen,” zucht Henri. “Joh, het was Goddelijk,“ hijgt Venus. Als ze weer een beetje zijn bekomen, pakt Henri zijn kloffie bij elkaar, maakt een afspraak voor een volgend rendez-vous, en neemt afscheid van Venus. Buitengekomen ziet hij juist de overbuurvrouw thuiskomen. Blond en strak in haar joggingpakje paradeert ze voorbij. Henri stapt in zijn Mercedes bestelbusje met opdruk ‘Klusbedrijf – Henri van Santen’ en start de motor. De buurvrouw veegt zich het zweet van haar voorhoofd. Henri zwaait. Ze negeert hem.

’s Avonds zit Henri in een schommelstoel op de veranda voor zijn stacaravan. Hij trekt een blik bier open. Aan de horizon spot hij een stofwolkje, veroorzaakt door een auto. Een blauwe Opel Astra komt in volle vaart op Henri afgereden. Pal achter het bestelbusje van Henri komt de wagen met piepende banden tot stilstand. John stapt uit. Henri schrikt zich een hoedje. John is Henri’s beste vriend, en bovendien de man van Venus! Henri staat op van zijn schommelstoel, om John te ontvangen maar ook uit voorzorg, om in geval van calamiteiten weg te kunnen vluchten. John loopt naar Henri toe. Hij lijkt van streek, maar valt gelijk met de deur in huis. “Hey John. Ik moet je spreken. Ik weet het zeker. Die Venus van mij gaat vreemd!” “Wow John, wat vertel je nu? Hoe heb je dat ontdekt?” vraagt Henri voorzichtig. “Ontdekt? Ik heb ze Godverdomme getrappeerd! Ze lag in bed met de overbuurvrouw, die geile pot van tegenover ons.” Even kijken de twee elkaar aan. “Wat heb je gedaan?” polst Henri. “Ik heb die tante meteen buiten geflikkerd, in haar blote kont. Ze kon zo over straat, naar de overkant. Verdomme!”John pakt een stoel en gaat tegenover Henri zitten, met zijn handen strijkt hij zich door het haar. “Verdomme, ja! Met die blonde snol duikt Venus dan weer zo tussen de lakens. Ha! En als ik eens een keertje aan de bak wil, dan lijkt het wel een onneembaar fort. Iedere keer als ik mijn kanon eens in die poort van haar wil afschieten, moet ik alle zeilen bijzetten. Dan is het weer te warm, dan weer te koud, dan is ze weer te moe!” John zwijgt even. Henri dept zich het zweet van zijn gezicht, en biedt John een blik bier aan. Zelf trekt hij een nieuw blik open. “Wat ga je doen John? Waar is Venus?” vraagt hij nerveus. “Venus … “ zucht John, en kijkt afwezig voor zich uit. Hij prakkiseert. “Venus … Die heb ik meegenomen.” Henri verslikt zich in een slok bier. “W w wat …?“ stottert Henri. “Waar is ze dan?” John wijst met zijn blikje naar de Astra, springt op van zijn stoel, en loopt naar de wagen. Hij trekt de kofferbak open, en sleurt Venus aan heur lange haar tevoorschijn. Ze is bijkans naakt, op een slipje na, en John heeft haar mond met ducttape afgeplakt. Ruw trekt hij haar over het looppad achter zich aan. Henri staart verbijsterd naar het tafereel. Plotseling trekt John een pistool uit zijn broekzak, en zet de loop tegen het hoofd van zijn vrouw. Venus kijkt met grote angstogen naar Henri, die roept wanhopig: “John, stop daarmee!”

De bedrogen echtgenoot schopt Venus de veranda op, en duwt haar in een stoel. De vrouw trilt over haar hele lijf. Onder haar neus zit geronnen bloed. “John, wat ben je van plan, wat ga je met haar doen?” Uit pure paniek steekt Henri zijn handen in de lucht. Gejaagd flitsen zijn ogen vice versa van John met diens dreigend pistool naar de praktisch naakte Venus. John gaat zitten en met zijn handen weer in het haar, kreunt hij: “Ik weet het niet meer Henri. Daarom ben ik hier gekomen. Het is jóuw zus!”