Foute cop…

Wethouder Jansen heeft weer een klusje voor ons onderzoeksbureau. Deze keer in opdracht van de gemeente en dat doet de jonge onderzoeker grommen van plezier want als Jansen het uit eigen zak moet betalen, buigen zich eerst zes registeraccountants over mijn nota. Als de Gemeente moet betalen is hij direct een stuk toeschietelijker. Mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab en ik lopen zijn kantoor binnen nadat Ab eerst zijn secretaresse aan de kapstok in de hal heeft gehangen. Dat was minder werk dan je denkt omdat ze slechts 1.50 lang is. Of kort, zo je wilt. Ze begon te zeiken over een sigaar in Ab’s hand. Zodoende. Dat je niet denkt dat wij zomaar iemand aan een kapstok hangen.

Jansen zit verdiept in zijn krant. ’Het is toch wat,’ bromt hij. ‘Ik lees hier net iets over de gevolgen van Tjernobyl. Die ontplofte kernreactor in Rusland, weet je nog wel?’
‘Ja, Jansen,’ antwoord ik. ‘Zelfs wij houden het nieuws bij.’
Hij draait de krant en laat een foto zien:’kijk, dit zijn foto’s van mensen die inmiddels zijn doodgegaan aan de gevolgen van die ramp.’
Ab kijkt eens goed. ’Zijn inderdaad nog een heleboel mensen, Jansen. Maar je moet toegeven dat ze er stralend uitzien.’
Jansen hapt naar adem en weet seconden niets te zeggen.
‘Je bent zo stil. Laat geworden, bij de hoeren, Jansen?,’ vraag ik daarom maar om nog langere stiltes te vermijden.

‘Ja, bespaar mij die lulpraatjes. Ik ben niet in de stemming. Ik heb gewoon weer veel last van slaapwandelen. Daar schijnt nog steeds niets op gevonden te zijn.’
‘Gelul, Jansen,’zegt Ab. ‘Er is daar al jaren een middel voor.’
Nu kijkt Jansen voor het eerst vandaag belangstellend. Een blik van verwachting in zijn ogen. ’Meen je dat nou, Ab. Waarom weet ik dat niet? Wat is dat middel dan?’
‘Gewoon je benen laten amputeren, Jansen. Geheid dat het snel afgelopen is met slaapwandelen.’
Jansen’s mond blijft openhangen. Onaangenaam gezicht. Hij lijkt nu net op een vis die drie dagen op straat heeft gelegen.
Dan schudt hij zijn hoofd. ‘Oké,’ zegt hij. ‘Ter zake. Ik zit met een foute cop.’
‘Dat zit je al jaren, Jansen,’ zeg ik. ‘En ik ben bang dat je daar nooit meer vanaf komt.’
‘Hoezo,’ vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ken je de zaak dan?’
‘Nee, maar ik ken wel jouw kop. Wel eens in de spiegel gekeken?’
‘Stop nou eens met die ongein jongens!,’ brult hij woedend. ‘Ik bedoelde dat ik met een foute politieagent zit. Drugs en informatie verkopen. Dat soort dingen.‘
‘O, zeg dat dan gewoon, Jansen,’ zegt Ab. ’Ga dan ook niet lullen alsof je een zesde rangs acteur in een Amerikaanse misdaadserie bent.’

Jansen begint de zaak uit te leggen en wij beloven achter de foute ‘cop’ aan te gaan.
Als wij opstaan en naar de deur lopen moet Jansen natuurlijk weer het laatste woord hebben.
‘Trek eens iets fatsoenlijks aan, boys. In zulke landlopersbroeken kun je toch niet doorgaan voor serieuze privé -detectives?’
Ik kijk hem even aan. ’Het kan altijd erger Jansen. Denk maar eens aan Elvis die gevonden werd in een glinsterend broekpak op de vloer van de plee.’
Hij luistert niet. Zit al weer in de krant. ’Jezus! Benen amputeren,’ mompelt hij. ’Vroeg of laat lopen jullie een keer tegen de verkeerde aan. En dan zit ik vooraan om te applaudisseren.

Wanneer wij via het kantoortje van de secretaresse naar buiten lopen zien wij haar weer achter haar bureau zitten. Ab tikt in het voorbijgaan de as van zijn sigaartje op een brief die zij net in een enveloppe wil proppen. Het is een brief van Mr.Jansen. Kan nooit belangrijk zijn.
Ze zegt niets. Zou ik ook niet doen…