Framed

Maandenlang hadden wij een affaire waarin wij bevredigend onze lusten op elkaar botvierden. Nog nagenietend ruimde ik de volgende dag de rotzooi op: asbak en lege flessen uit de slaapkamer, verkreukelde bierblikjes uit de douche en ach; sommige zottigheid kwam ik pas veel later tegen. Hoewel het een fantastische tijd was waarin fantasieën werkelijkheid werden, stopte onze verhouding net zo vanzelfsprekend als zij was begonnen. In het begin belden wij nog weleens. Dat werd minder en verwaterde uiteindelijk tot twee sms’jes voor het ‘gewone’ en het Chinese Nieuwjaar.

Inmiddels ben ik een paar mooie mannen en een bak ellende verder. De inbraak in mijn woning eind vorig jaar was een absoluut dieptepunt waar geen vent aan kan tippen. Inbrekers en verzekeraars blijken uit hetzelfde hout gesneden: ze bestelen je allebei. Van de uitkeersom kocht ik een Aldicameraatje, een horloge en een tweedehands pc – een laptop was te duur. Vervangen kan ik toch niets, want op geen andere laptop staan [i]mijn[/i] verhalen en foto’s, geen betere camera is [i]daar[/i] samen met mij geweest en een nieuw horloge heeft mij in het verleden nog nooit bij de tijd gehouden.
“Het is maar materie”, zei iemand goedbedoeld.
“Diefstal is geen materie. Net als een klap in je gezicht dat ook niet is. Snap je wat ik bedoel?”

Vreemd… mijn huis is nu met alarminstallatie en camera’s beveiligd terwijl er niets meer te halen valt. In gedachten laat ik het verleden aan mij voorbij glijden. Ik schrik op van de voordeurbel.
Op het videoscherm zie ik dat hij, mijn vroegere minnaar, voor de deur staat! Met een collectebus in zijn hand trekt hij een zielig, bijna ernstig gezicht. Mijn hart maakt een vreugdesprongetje en lachend gooi ik de deur wagenwijd open. Daarna gaat alles onbeschrijfelijk snel.

Met één stap staat hij binnen en neemt mij in de houdgreep. De voordeur wordt met een harde knal dichtgetrapt. Koude spatjes spuug in mijn gezicht terwijl hij iets onverstaanbaars sist. Tand op tand als hij zijn mond op die van mij perst. Mijn bijeen gehouden armen schrapen langs de muur achter mij. Ik duizel, hap naar adem en probeer bij te blijven. Door de misselijkmakende metaalsmaak van bloed ga ik toch onderuit.

Misvormde woorden, als uit een walkman met bijna lege batterijen, kruipen traag mijn oren binnen. Boenk, boenk, boenk, mijn hartslag dof bonzend in mijn lip. Zijn handen strelend in mijn haar. Weer die woorden, dwingend nu. Heftig klappertandend word ik door mijn eigen lijf wakker geschud. Er breekt iets af in mijn mond, ik spuug het in mijn handpalm uit. Het is mijn kroon. Voor het eerst kijk ik hem echt aan. “Je komt collecteren? Hier, vangen en óprotten!” krijs ik en smijt de kroon naar zijn hoofd. Ik begin te huilen, met lange uithalen. Het is teveel, ik ben op en geef mij over.

Versuft vraag ik wat hij komt doen.
“Verhaal halen waarom je doet wat je doet: Mijn huwelijk en carrière kapot maken. Mij chanteren met de foto’s van ons samen. Mijn secretaresse stalken voor het maken een afspraak. Waaróm, Godverdomme! Vannacht sliep ik onrustig. Ik had nachtmerries, was vaak wakker en hoorde van alles. Vanmorgen lag de cavia van mijn dochtertje dood in de kooi. Toen wist ik het zeker: dat heb jíj geflikt! Want jíj raadde mij destijds die film aan waarin dat konijn de pan ingaat, weet je nog?”

Ik recht mijn rug en barst in een mix van schaterlachen en snikken uit. Met mijn wijsvinger naar hem opgeheven spuug ik zinnen – voorzien van spatjes – in zijn gezicht uit.
“Een paar maanden geleden is er hier ingebroken. Alles weg, ook mijn laptop met onze foto’s, MSN, mails. Het kan niet anders dan dat het bekenden van jou zijn geweest! Denk je nou ècht dat ík jou na al die tijd zou stalken, bedreigen, lastigvallen? Man, zó belangrijk ben je nou ook weer niet geweest!”

Stilzwijgend ijsberen we door mijn woonkamer. Mijn armen vragen raad aan de zijne; die weten het ook niet meer. Non-verbaal besluiten wij dat ons bloed mag kruipen waar het eigenlijk niet gaan kan. Het voelt waanzinnig vertrouwd, eigen zelfs.

Ik pak twee biertjes uit de koelkast en zet de douche aan. Kijkend naar de ander kleden wij ons langzaam uit en stappen onder de hete straal. Alles spoelt van ons af. Van binnen krijgen twijfels een koude douche van de biertjes. De nare schil van opgedroogde tranen en een spoortje bloed die onze buitenkant bedekt, glijdt door het afvoerputje. Grinnikend en knuffelend testen we of we nog van die harde lijfscheetjes kunnen maken. Dat – en meer – zijn wij niet verleerd. Na elkaar drooggewreven te hebben tot we gloeien, kruipen we als vanouds tegen elkaar aan op de bank.

Met zijn vinger tekent hij hartjes op mijn billen. Ik fluister hem toe dat ik iemand ken, die aan de hand van het IP-adres kan achterhalen vanaf welke locatie er wordt geïnternet. Voor mij was het veel te duur en buiten dat wilde ik niet stilstaan, maar door met mijn leven. Het hartje op mijn bil wordt maar half afgemaakt. Hè, jammer.

Gespannen veert hij op en vraagt hoeveel dat kost. Ik noem het bedrag. Hij fluit even tussen zijn tanden, zegt resoluut dat hij het betaalt en vraagt of ik het IP-adres nog weet. Ja, dit staat in mijn mobieltje opgeslagen. Ik zoek het op, bel mijn kennis en geef de gegevens aan hem door.

Tegen beter weten in schrik ik enorm als mijn telefoon gaat.
“Ja met mij! Er wordt nú met dat IP-adres geïnternet op een onbeveiligd netwerk aan de Prinses Beatrixlaan in Voorburg, je weet wel, bij die herenhuizen.”
De telefoon flikkert uit mijn handen.

Hij pakt mij hardhandig beet en knijpt in mijn bovenarmen. “Wat? Wat is er!?”
Ik ruk mij van hem los en denk razendsnel na. Wie denkt hij eigenlijk dat ie is om hier zo binnen te komen vallen? En zoals hij mij ziet: niet als de underdog uit een slechte B-film, welnee, ik ben de bitch uit Fatal Attraction!

Hij heeft het verdiend. Ik haal diep adem, kijk hem ernstig aan en zeg kalm:
“Molenveld 88 in Rijswijk. Jouw vrouw heeft mijn laptop.”