Frisse voorjaarsbries op Ameland (Scritti Politti)

Als de onbekende zanger en componist Paul Julian Strohmeyer in de trein door zijn geboorteland Wales reist, krijgt hij een idee voor een artiestennaam. Bij het zien van het groene landschap bedenkt hij de naam Green Gartside. Zijn interesse voor het socialisme en zijn bewondering voor ‘Tutti frutti’ van Little Richard leiden tot de bandnaam Scritti Politti (politieke geschriften). Uiteenlopende artiesten als Chaka Khan, Miles Davis, Kylie Minogue en Elvis Costello nemen nummers van hem op. Hoewel zijn kapsel in zijn succesjaren lijkt op dat van Lady Di, is zijn muziek volstrekt uniek. De vader van Green is een handelsreiziger van Duitse afkomst en de familie Strohmeyer verhuist vaak. Na onder meer in Cardiff te hebben gewoond, komt Green in de jaren zeventig in Leeds op de kunstacademie terecht. Daar raakt hij geïnteresseerd in filosofie en Karl Marx. Als hij in Londen The Sex Pistols ziet optreden, wil hij een eigen (punk)band en hij formeert in 1978 Scritti Politti. Maar het leven als muzikant bevalt hem slecht. Hij heeft last van podiumangst en krijgt hartproblemen. Een jaar na de oprichting meldt Green zich ziek. Negen maanden later is hij hersteld en heeft hij een nieuwe muzikale richting uitgestippeld. Hij heeft tijdens zijn ziekte veel naar reggae, soul en disco (waaronder Prince en Michael Jackson) geluisterd. Behalve over politiek en filosofie gaan zijn nieuwe nummers over de liefde, zoals de meeslepende single ‘The sweetest girl’ (te horen in de prachtfilm ‘[url=http://www.imdb.com/title/tt0263725/]Me without you[/url]’). Hoewel Green geen (promotie)optredens doet, is het debuutalbum ‘Songs to remember’ een succes in Engeland. Vooral zijn hoge stem en opmerkelijke teksten baren opzien.

In Amerika blijft zijn talent niet onopgemerkt en Green vertrekt naar New York om er aan nieuwe nummers te werken met topproducer Arif Mardin. Hij is de man achter onder meer Aretha Franklin, Chaka Khan en Bee Gees. In de lente van 1984 verschijnt de bijzonder opzwepende single ‘Wood beez (pray like Aretha Franklin)’. Het nummer valt op, omdat Green spitsvondige woordgrapjes verpakt in een dansbaar, elektronisch geluid. ‘Wood Beez’ is een luisterliedje voor de disco en klinkt als een frisse voorjaarsbries op Ameland. Ook ‘Absolute’, ‘Hypnotize’ en ‘Word girl’ worden grote hits, evenals het album ‘Cupid & psyche 85’. Anno 2006 klinkt het album wel erg eighties met veel vette keyboardpartijen, maar de kwaliteit van de songs blijft overeind. Het vakmanschap van Green ontgaat ook Madonna niet. Zij gebruikt een nummer van Scritti Politti voor de soundtrack van haar film ‘[url=http://www.imdb.com/title/tt0094321/]Who’s that girl?[/url]’. Jazzgigant Miles Davis belt Green geregeld op met het verzoek een nummer voor hem te schrijven. Maar het vertrouwen van Green in de popindustrie is dan al aan het verdwijnen. Hij maakt nog wel in 1988 het album ‘Provision’ (waarop Miles Davis een trompetsolo speelt), maar perfectionist Green is niet tevreden over de cd. Na nog een paar incidentele singles (waaronder de Beatles-cover ‘She’s a woman’) trekt hij zich volledig terug uit de muziekwereld.

[img align=left]http://graphics.ink19.com/issues/march2000/scritti_politti.jpg[/img]Green leeft jarenlang afgezonderd in een cottage in Wales en speelt in plaats van gitaar alleen nog maar darts in de pub. Eens in de zoveel tijd neemt hij de trein naar Londen om de nieuwste hiphop aan te schaffen. Die invloed is terug te horen op de cd ‘Anomie & Bonhomie’ die onverwacht in 1999 verschijnt. Het album krijgt lovende recensies, maar de reactie van het publiek is een beetje lauw, ondanks de aandacht van MTV voor de supersingle ‘Tinseltown to the boogiedown’. Opnieuw verdwijnt Green in de anonimiteit, maar de verrassing is des te groter als hij vorig jaar aankondigt na een kwart eeuw weer de bühne op te willen. Zijn podiumangst lijkt verdwenen en na optredens in Engeland volgt een concert in Amsterdam. Binnenkort verschijnen het nieuwe album ‘White bread, black beer’ en de single ‘[url=http://www.google.com/url?sa=D&q=http://stream.guardian.co.uk:7080/ramgen/sys-audio/Guardian/audio/2006/01/09/boomboombap.ra]Boom boom bap[/url]’. Omdat de bijna 50-jarige Green nog steeds zingt als een 14-jarig koorknaapje is het geluid onmiskenbaar dat van Scritti Politti.