De craquelé bloempot op de balkontafel, waarin gedurende de zomer de ‘gothic’ viooltjes van mijn dochter stonden te pronken, heeft de strenge vorst niet doorstaan. Het gebarsten glazuur valt er in stukjes vanaf, zodat iedere dag een beetje meer van de onderliggende terracotta zichtbaar wordt. Onherstelbaar beschadigd, helaas.
Ruim twee maanden geleden begon een relatie waarin ik geloofde. Het beeld dat mijn vriend van zichzelf creëerde was dat van een zelfstandige, levenslustige man, voor wie ik viel als een blok. Het duurde een poosje voor ik zag, hoe weinig initiatief hij toonde. Hij was lief, maar liet zo ongeveer alles aan mij over en ik begon me af te vragen of dit wel was wat ik wilde. Er verscheen een minuscuul barstje in het glazuur van mijn geluk. In de weken die volgden, ontdekte ik dat hij nooit zorgeloos kon genieten. Ondanks zijn talloze beloften, zijn problemen op te lossen, leken er alleen maar meer nieuwe te ontstaan. Uit alle macht probeerde ik hem duwtjes in de goede richting te geven. Hij zette zijn hakken in het zand en liet het bij plannen maken. Er verschenen steeds meer barstjes.

‘Zorg goed voor hem’, had zijn moeder me gevraagd. Dat deed ik uit volle overtuiging. Is het raar dat ik verwachtte, dat hij dat ook voor mij zou doen? Op een ijskoude en sneeuwwitte morgen keek ik naar buiten. Mijn buurman was op mijn stoepje druk in de weer met schuiver en bezem. Ik kreeg een brok in mijn keel en er schoot spontaan een nieuwe barst in het glazuur, toen ik bedacht hoe mijn vriend een paar dagen ervoor had staan toekijken, terwijl ik dit klusje zelf klaarde. Hij leek steeds verder bij me vandaan te drijven, in zijn eigen wereld te vertoeven. Toen ik er tijdens Kerstmis getuige van was, hoe ongemakkelijk hij zich tussen mijn dierbaren voelde – die er overigens alles aan deden, om het hem naar de zin te maken – smolt mijn geloof in een toekomst met hem. Alles wat groeien moet, heeft voeding nodig. Mijn liefde stierf door het totale gebrek eraan.

Onze relatie heeft de strenge vorst niet doorstaan. Het gebarsten glazuur van mijn geluk viel er in stukjes vanaf, zodat iedere dag een beetje meer van de onderliggende teleurstelling en pijn zichtbaar werd. Onherstelbaar beschadigd, helaas.

Categorieën: Liefde

Avalanche

Zit nooit om woorden verlegen. http://tekstfontein.com

14 reacties

Mien · 7 januari 2011 op 07:33

Droevig maar helder geschreven Avalanche.
Ik zeg maar altijd zo:
Al gebruik je nog zo’n goede tandpasta, als de borstel niet werkt, opzouten.

Mien :aai: over de bol

klapdoos · 7 januari 2011 op 10:10

Zonde, maar van een goede start in een relatie hoort het verwachtingspatroon niet het wachten óp te zijn maar er gewoon té zijn, geven en nemen. Jij hebt teveel genomen, teveel kansen gegeven en hij heeft alles laten liggen. Het is nog steeds geven en nemen, jij gaf alles, hij nam het gewoon…
Sterkte en bedenk altijd maar dat er nog steeds meer vis in de zee is dan er kerken in de wereld zijn…. :kus:

LouisP · 7 januari 2011 op 10:17

Ho stop!
Avalanche, da’s rap! Kom op zeg! Wat ik hier lees kan toch al dat mooie wat ik vooraf heb gelezen niet zomaar laten verdwijnen…

L.

Harrie · 7 januari 2011 op 10:18

Als je het bos niet goed onderhoud moet je vaak op de bladeren zitten.

Dees · 7 januari 2011 op 10:23

Tja, zulke rollenpatronen voorspellen niet heel veel goeds voor een toekomst samen, dat heb je helder geschreven… Sterkte bij het likken van de wonden. En op naar nieuwe patronen daarna… 😉

SIMBA · 7 januari 2011 op 10:48

[quote]’Zorg goed voor hem’, had zijn moeder me gevraagd. [/quote]
Na zo’n opmerking hadden de alarmbellen moeten gaan rinkelen! Maar ja als je verliefd bent, ben je doof en blind….
Sterkte!

arta · 7 januari 2011 op 12:38

Aaah, wat jammer voor je!!!

pally · 7 januari 2011 op 12:38

Avalanche, helder en duidelijk geschreven. De pot een mooie metafoor. Ach, weet je, soms, vooral in het begin als je de rose bril nog op hebt
(cliché, maar vooruit) vertaal je alles naar goed en fijn. Ook als je dat zelf alleen maar genereert.Gelukkig zie je de realiteit al is die pijnlijk. De mooie momenten heb je hoe dan ook gehad. Bewaar ze en koester ze. En blijf je positieve zelf, ook al doet het achteraf pijn.Ja in een goede relatie zorg je voor elkaar. ook al leg je het niet op de weegschaal. Sterkte met het wegslikken van deze teleurstelling. :kus:
Pally

lisa-marie · 7 januari 2011 op 14:11

[quote]Alles wat groeien moet, heeft voeding nodig. Mijn liefde stierf door het totale gebrek eraan.[/quote]
vind ik zo mooi geschreven ondanks het droevige nieuws.
:kus:

Chucky · 7 januari 2011 op 17:24

Jammer dat de schittering van verliefdheid zo snel vervlogen is, maar beter nu dan over vele jaren. Sterkte ermee want het doet zo verdomd veel pijn en toch beginnen we er iedere keer weer aan.

Avalanche · 7 januari 2011 op 19:06

Mooi, jullie reacties. Heel erg bedankt, allemaal.

Anti · 7 januari 2011 op 19:31

Triest verhaal, maar erg mooi geschreven. ik vind het knap dat je zo snel begrijpt dat het niet klopt. Ik herken de genoemde symptomen en kan je vertellen dat ik er veeeeel langer over heb gedaan ze echt te willen zien in mijn relatie.

sylvia1 · 7 januari 2011 op 22:20

Avalanche wat vervelend! Het was zo fijn om mee te genieten van jouw verliefdheid en enthousiasme in je laatste columns, wat rot dat het niet heeft mogen zijn. Je hebt er al een erg nuchter verhaal over kunnen schrijven, dus dan zal het echt over zijn ja.
“Hij leek steeds verder bij me vandaan te drijven, in zijn eigen wereld te vertoeven.”

Kwiezel · 8 januari 2011 op 12:14

Avalanche!
Mooi hoe je die bloempot symbool laat staan voor deze nare gebeurtenis. Doe je mooi!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder