Sommige verhalen spelen zich elke dag opnieuw af. Mijn dagelijkse namiddagverhaal bestaat uit een busritje naar beneden, naar de stad, vanuit ons huis op de berg. In de stad zijn mijn kinderen, die ik op ga halen. De zon schijnt, zwakjes, daarmee mooi passend bij mijn verbleekte energie. Het eerste en enige dorpje dat we aandoen op onze korte weg naar de stad is Vratnik. Sarajevo is hier ooit begonnen. Maar dat is een heel ander verhaal.
Er is één halte in Vratnik en bij die halte staat een vrouw te wachten. Als ze, in een walm van nauwelijks onderdrukte euforie het bustrapje opklimt, de bus in springt en naar een plaatsje achteraan vliegt krijg ik de kans niet om haar even goed te bekijken. Daarom draai ik me om, in een niet te bedwingen zucht naar nieuwe verhalen.
Ze heeft hele stijve, grote, verse krullen in haar lange blonde haren, haar gezicht is prachtig opgemaakt en haar kleren zijn tip top in orde. Ze straalt van trots en vreugde. Een vleesgeworden plaatje is ze. Of andersom, dat kan ook.
Automatisch glijdt mijn blik terug naar waar ze vandaan kwam: regelrecht uit de kapperszaak waarvan zich de ingang pal voor de busdeur bevindt. De deur van de kapperszaak staat open en daar, precies midden in de denkbeeldige sluis tussen kappersdeur achter hem en open busdeur voor hem staat een man, breed glimlachend en stil. Zijn blik is strak gefixeerd op de busingang.
Zijn kijken is als een stuk gereedschap, in staat de vrouw weg te duwen úit, maar ook weer terug te zuigen ín zijn vormende handen. Zijn dilemma is het paradoxale besef dat, om te kunnen vasthouden men dient los te laten.
De deuren sluiten en de kapper blijft achter op de halte. Hij heeft haar naar binnen gekeken.
Ik ben weer een verhaal rijker.
9 reacties
DreamOn · 12 augustus 2006 op 13:42
Erg mooi geschreven. Eigenlijk is zo’n kapper een kunstenaar. Alleen hangt hij zijn kunstwerken niet op (gelukkig maar) maar moet hij ze weer laten gaan. Nogmaals: geweldig verhaal en heel mooi beschreven.
Mosje · 12 augustus 2006 op 14:15
Met veel plezier gelezen.
Als ik jouw verhaaltjes lees, denk ik steeds dat daar een rubriek voor zou moeten zijn, met een aparte naam. Je stukjes komen vaak voort uit hele preciese observaties, dus je zou kunnen zeggen: waarneminkjes. Maar je doet wat met die waarnemingen.
waargevinkjes?
Ma3anne · 12 augustus 2006 op 15:00
Een mooi gebeeldhouwde column weer.
PS Leuk je gezicht eens te zien! 🙂
KawaSutra · 12 augustus 2006 op 16:37
Het is een plaatje, de column bedoel ik! 😀
Li · 13 augustus 2006 op 01:09
Ja, een kunstwerkje!
Li
Prlwytskovsky · 13 augustus 2006 op 01:37
Mijn kapper gebruikt het logo: klaar in een wip.
Dees · 13 augustus 2006 op 17:55
Mooi, kunstig en sober. En toch is het in de laatste alinea’s alsof de penseelstreken er minder soepel uitkwamen. Maar dat kan aan mij liggen.
WritersBlocq · 14 augustus 2006 op 00:20
Je bent een goede leermeester die inspireert om vanuit allerlei hoeken zaken te benaderen en ik hoop gauw zo’n hoekje te vinden waaruit ik inspiratie opdoe 🙂
Nana · 14 augustus 2006 op 15:04
Je schrijft steeds beeldender en poetischer! Mooi.