Geef mijn peuk maar aan Fikkie

Alles heeft twee kanten. Zo ben ik het eens met het ontmoedigingsbeleid ten aanzien van roken. Troep, die sigaretten. De fik erin! Op gezette tijden doe ook ik pogingen om van mijn rookverslaving af te komen. Tot nu toe zonder resultaat. En het wordt me niet gemakkelijker gemaakt de laatste tijd. Sinds drie maanden werk ik in een sigarettenfabriek. Een spannende tijd voor de werknemers. Reorganisatie blijkt noodzakelijk doordat het roken in Europa drastisch afneemt. Vorige week ging de kogel door de kerk en werd bekend gemaakt, dat er 180 van de 800 arbeidsplaatsen gaan verdwijnen. Wie er precies uit moet is nog niet duidelijk. De spanning is te snijden. De meeste werknemers ken ik intussen, doordat ik bij de uitgang sta en de mensen moet controleren op het eventueel meesmokkelen van producten. Iedereen heeft inmiddels wel een keer of wat in de steekproef gezeten en is door mij op broekzakken en tassen nagekeken. Ik heb nog geen sigaret gevonden. Vaak hoor ik: “Ik zou gek zijn om wat mee te nemen en mijn werkplek op het spel te zetten.” En zo is dat.

De dag dat bekend gemaakt werd hoeveel ontslagen er zouden vallen en hoe het er met het bedrijf voorstaat, vielen er tranen en werd er gemopperd in mijn kantoortje. Visiteren betekende voor velen: even stoom afblazen tegen ‘die mevrouw’. En dan zie je de achterkant van het ontmoedigingsbeleid, waar Els Borst recentelijk een prijs voor heeft gekregen. Elk gelijk kent zijn ongelijk. Minder roken betekent hier: onzekerheid, verdriet, werkloosheid.

Het bedrijf is al sinds jaar en dag een belangrijke werkvoorziening in deze regio. Ook het sociale en culturele leven heeft menig injectie gehad door initiatieven van deze fabriek. Jammer alleen, dat ze een product maken, dat – laten we eerlijk zijn – zichzelf heeft ingehaald en wat mij betreft ook beter uitgebannen kan worden. Ik merk heus wel dat jaren roken mijn gezondheid geen goed doet. Maar toch knaagt het van binnen, als ik me realiseer, dat mensen, die hun leven lang hier hebben gewerkt op straat komen te staan in een gebied waar relatief gezien weinig ander werk is. Het knaagt, omdat ik inmiddels bijna iedereen persoonlijk ken en deze ontslagronde een gezicht heeft gekregen. Die mannen en vrouwen hebben gewoon hun werk gedaan. Het was een goed bedrijf. Zorg van de wieg tot het graf stond hoog in het vaandel en de salarissen zijn prima. Maar aan die zekerheid en zorg is een abrupt eind gekomen.

Ik heb er een plezierige werkplek. Rook er mijn gratis sigaretjes en ken intussen elke broekzak van iedereen. Op zich vond ik het een raar baantje, maar door de omstandigheden kan ik juist in deze tijd op deze plaats ook mensen opvangen en een klankbord zijn en dat vind ik een aardige bijkomstigheid. Een beetje steun bieden waar het kan in deze verdrietige tijden voor veel mensen.

Soms zit het leven maar raar in elkaar en heb je het gevoel dat je het nooit goed doet, omdat elk gelijk ook zijn eigen ongelijk in zich herbergt. Ik ga weer een poging wagen om te stoppen met roken, ondanks het dubbele gevoel, dat het op dit moment geeft. Tegelijkertijd kies ik voor mijn gezondheid met het gevolg dat het mijn baan kan kosten als ik het volhoud. Elke roker minder is meer kans dat dit bedrijf volgend jaar moet sluiten en er de overgebleven 620 mensen op straat staan.

Wil er iemand nog een peuk?