Geen talent!

Ik ben dol op schrijven. Maar ik ben zo talentloos als het maar zijn kan.
Vol overgave stortte ik mij in de pubertijd dan ook op het schrijven van gedichten. In tranen kon ik uitbarsten bij de gevoelige en mooie regels die ik op papier zette. Keer op keer als ik ze las. Een Beaudelaire in de dop waande ik mij. Zag grote podia voor me waar ik steeds werd uitgenodigd om mijn exquise gedichten voor te mogen lezen. Hoe gauw werd ik ontnuchterd door leraren, medeleerlingen en mijn ouders. “Tja mooi hoor, maar waar gaat het eigenlijk over?” Was nog 1 van de vriendelijkste commentaren die ik mocht ontvangen.

In mijn roaring twenties ben ik me dan ook gaan toeleggen op het schrijven van thrillers. Misschien had ik daar meer succes mee. Als een echte Sherlock Holmes speurde ik en deed ik onderzoek. Ik was in die tijd dan ook helemaal verslingerd aan Agatha Christie. En ik kon mij helemaal identificeren met haar grote held Hercule Poirot. Die kon ook in zijn stoel tot grote dingen komen. Kaartenhuizen bouwde hij bij de vleet om zo zijn grijze cellen aan het werken te zetten. En ….altijd met succes. Ik bedacht mij dan ook: ik ben behoorlijk intelligent, heb de goede opleiding achter de rug. Dit moet een eitje zijn. Gouden stroppen als beste thrillerschrijver lagen voor mij in het verschiet.

Al gauw werd ik wreed uit mijn dagdromen losgerukt. “Eh, tja het leest aardig, maar ik snap er geen hout van”. Of: “ben je van plan hier een vervolg op te schrijven, ben reuze benieuwd wie nou eigenlijk de dader is”. Daar sta je dan met je goede gedrag, het schaamrood zwaar op de kaken, want ik had toch echt geschreven wie het gedaan had?? Dus ik blader terug en lees mijn prachtige boek nog eens door en…raak zwaar in de war. Wel 15 moorden, 10 verdachten, maar geen dader. Neen als thrillerschrijfster was ik dus ook al geen groot succes.

Maar ik geef de moed niet op en tijdens mijn 30-er jaren begeef ik mij op het pad der liefdesromans. Mijn leven was niet over rozen gegaan. Had menig lover zien komen en ook weer zien gaan. Daar moest toch wel een prachtige, spraakmakende, in het geheugen en hart blijven hangen van vele fans, boek uit komen.

In mijn dromen en gedachten kon ik mij dan ook meten met schrijvers als Sidney Sheldon, Elisabeth George en Nora Roberts. Ik werd uitgenodigd voor talkshows tot in het verre Amerika aan toe. Oprah Winfrey roemde mij zelfs in haar boekenclub. Mannen en vrouwen verslonden mijn boeken en smeekten om een nieuw verhaal. Zo levensecht, zo diep, zo vol wijsheid, waren kreten die dagelijks mijn oren bereikten.

Helaas, ook hierin ben ik mislukt. Mensen snikten als ze mijn concepten lazen. Maar dan niet van ontroering. Ik heb menig uitgever in zijn broek zien plassen van het lachen om mijn eerlijke probeersels. Ik heb zelfs de dood van mijn oma op mijn geweten. Het goede mens bleef erin, van het lachen. Nou heeft ze de gezegende leeftijd van 95 mogen bereiken, dus al te schuldig voel ik mij hier niet over. Maar toch….

En nog geef ik het niet op. Nu ik de wijze leeftijd van 40 jaar heb bereikt, ben ik mij gaan toeleggen op het schrijven van jawel…columns. Korte stukjes die kant noch wal hoeven te raken. Ik mag iedereen neersabelen, provoceren zo je wilt. En ja, het is zo ongeveer de natte droom van iedere journalist om dat te mogen doen, zonder daarover verantwoording over hoeven af te leggen. Ik mag roepen wat ik wil, want het is maar een column. Het schrijven van een column lijkt op een soort van cabaret. En…mijn lezers vreten het. Is het niet hier, dan is het wel daar. En als ik wordt aangesproken op mijn column kan ik mij ervan af maken als ware ik Jan Mulder.