Geldwolven…

Van huis uit ben ik nogal naïef. Dat komt door het feit dat ik katholiek ben opgevoed en wie dat ook is, zal beamen dat je er bepaald niet scherper van geest door word.
Het CDA teert op mensen zoals ik, denk ik altijd maar. Zonder de inquisitie hadden mensen als Jan Peter B. nooit de aanhang gekregen die ze op het pluche heeft gebracht. Maar dit terzijde. Naïef dus. Maar zo langzamerhand niet meer zó naïef. Want ik ben ook Nederlander en komt men bij ons volk aan de portemonnaie, dan worden wij al snel grimmig en arglistig.
Want is het u opgevallen het laatste jaar? Voorzover ik het kan inschatten kan het zelfs de niet van nature Nederlandse inwoners niet ontgaan zijn. Ooit, toen de gulden werd verkwanseld voor dat ding dat het midden houdt tussen een medaille van de 2e klasse zaterdag-amateurs en een omhooggevallen koffiemunt, de euro dus, deed men er te ´s Gravenhage zo juichend over. En meneer Duisenberg, ónze meneer Duisenberg werd de baas van de Europese bank. Daar moesten wij allen toch het belang van inzien. Zoniet de Hollander, die in al zijn nuchterheid oplettend toekeek wat er met de prijzen zou gebeuren. Omrekenmachines vlogen als broodjes over de toonbank, sterker nog: ze waren net zo duur. Het was de Hollander weliswaar ontgaan dat de prijzen in de voorgaande zes maanden al structureel waren opgeschroefd met steeds een paar cent, maar onze gezonde argwaan hield alles goed in de gaten.
Wennen was het wel met al die halve bedragen en het had tot gevolg dat velen een verkeerde inschatting maakten van wat iets kostte maar geld moet rollen, zoals de nieuwbakken bankdirecteur vanuit de ivoren toren riep.
Op de dag van de invoering van dat monetaire gedrocht stond ik bij een pompstation. En zie: een liter loodvrij kostte exact 1 euro. Dus 39 liter kostte 39 euro en dat rekende makkelijk. Een maand later was diezelfde liter opeens 2 eurocent duurder. Da´s omgerekend in écht geld maar liefst een stuiver, vriendenj en vriendinnen. In een maand tijd was de prijs met een stuiver omhoog gegaan en er was vrijwel geen hond die het merkte. Want de oplettende rekenaar zat thuis aan de keukentafel, in de ene hand zijn loonstrook, in de andere de eerste aanmaning. Wat bleek het geval? De lonen waren allemaal gehalveerd, maar de prijzen waren dat niet. In sommige winkels had men alleen het guldenteken vervangen door die rare halve maan met twee stokjes erdoor. Men had er een stokje vóór moeten steken, maar het was een zegen, zo bezwoer meneer Duisenberg, ónze meneer Duisenberg, ons telkens weer.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder. Ik ga u niet vertellen wat de prijzen nu zijn. Loop naar de pomp, zou ik zo zeggen! Dan kunt u het zelf zien. Maar een flesje water van 0,33 cl op het Dancevalley Festival in Spaarnwoude kostte afgelopen weekeinde € 2,-! Dat is (omgerekend naar echt geld) meer dan twee gulden en twintig cent. Voor een flesje water! Nee, antwoordde de organisatie desgevraagd, ander water is er niet te krijgen. Het Rembrandtplein in Amsterdam heeft de duurste terrassen van heel Nederland. Een rondje van twee bier, twee rode wijn en twee glazen frisdrank kostte de onderzoekers € 15,-. Dat is maar liefst vierendertig gulden!
De economie trekt langzaam weer aan, schreeuwden de krantenkoppen de afgelopen week. We klimmen voorzichtig uit het dal. Ondertussen flemen allerlei geldinstituten ons om toch vooral nog wat te lenen. Daarvoor is zelfs Frits Bom, ooit de openbaar aanklager van de Nederlandse consument, gecontracteerd om ons over de streep te trekken. Zonder enige gêne heeft Bom, van wie ik dacht dat hij reeds lange tijd geleden Godzijdank ontmanteld was, zijn schijn van onkreukbaar rechtvaardigheidsgevoel verkwanseld aan een tollenaarsbedrijf. So much voor de oprechtheid van een VARA-coryfee. Wim Kan zei het al: ‘Dat heb je met rood. Als het oud wordt, laat het los.’ Lenen, jongens, blijf lenen. De ruif is nog lang niet leeg.
Vorige week meldde de ING-bank aan de wereld dat zei dit jaar maar liefst 2,8 miljard euro winst had behaald.

In zijn tuin in Wassenaar strekte oom Wim zijn benen en rekte zich behaaglijk uit.
‘Mooi,’ zei hij en geeuwde. ‘Onze aandelen zijn weer een flink stuk gestegen. En het sappelen is voor het belangrijkste deel van de burgerij weer een alledaagse bezigheid. De maatschappelijke tweedeling is weer terug. Heerlijk! We dronken een glas, we deden een plas…’
Even wierp hij een blik omhoog.
‘Gretta!’ riep hij toen. ‘Moet die vlag niet weer eens in de was?’