Na het ongeval met de trein gaat Tara zelf op pad; heuvel op, richting stadion. Het is koud en het sneeuwt. Ze bereikt de top, helemaal op karakter. Van daar kijkt ze uit over een diep dal met op de achtergrond de sportarena, badend in een veelkleurig licht. Door het plaatje raakt Tara zowaar even in kerstsfeer. Even maar, want dat daar is haar doel, daar moet ze op af. De sportvrouw daalt af naar de zee van licht, het voelt bijna aan als een warm bad. Nu alleen nog de wedstrijden.
Ze meldt zich bij haar coach, die compleet verrast is door haar komst. Het accident met de trein is ook bij hem binnengekomen. “Hoezo, ben jij hier? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?” vraagt hij verbaasd. “Ik ben lopend, ik kon daar niets betekenen. Als ik op hulp had gewacht, zou ik te laat zijn voor het ticket,” snikt Tara. “Och meiske toch,” zucht de coach, en hij omhelst haar. Met een “Kom op, we moeten snel zijn,” trekt hij haar mee. Hij meldt haar meteen aan voor een deelnemers ticket, en brengt haar dan naar het spelershonk.
De volgende dag bezoekt Tara eerst het ziekenhuis waar Madelon is opgenomen, maar haar vriendin ligt nog steeds in coma. Dan moet ze verder, naar de wedstrijdbaan. In haar eerste koers kan Tara zich ternauwernood staande houden, maar de vele fans van het schaatsteam schreeuwen zich de longen uit hun lijf. Ze geven haar juist die extra boost die ze nodig heeft, waardoor ze het op het nippertje redt. Ook in de tweede wedstrijd moet ze tot op het bot gaan, maar verdomme, ze haalt het; ze staat in de finale!
Echter de pijp is leeg. Tara gaat weliswaar van start, maar ze heeft er een hard hoofd in. Ook het publiek lijkt zich te realiseren dat Tara haar kruid heeft verschoten. Berustend zien de fans hoe ze zich op haar tandvlees over het ijs sleept. Plotseling klinkt er een stem door het stadion: ”Tara, kom op! Geloof in je eigen magie!” Het is de stem van Madelon. Tara kijkt naar het glazen hokje waar de stadionspeaker zit. Ze ziet het omhoog gestoken duimpje. Het publiek valt even stil. Tara herpakt zich, verzamelt haar allerlaatste krachten, en als de bel voor de laatste ronde klinkt, begint ze zowaar in te lopen op haar directe concurrent. Het publiek ziet het wonder gebeuren, ziet wat er gebeurt met de schaatsster. Ze beginnen haar aan te moedigen als nooit te voren. Het stadion knalt bijkans uit haar voegen van het enthousiasme! Steeds verder loopt Tara in, het publiek wordt steeds gekker. Maar dan, met het oog gericht op de massieve batterij van haar tegenstandster, begint het voor Tara te duizelen. Ze hoort of ziet niets meer, komt in een onderbewuste flow terecht. Dan valt ze in een zwart gat.
Als ze bijkomt, ziet ze zich omringd door haar teamgenoten. De meiden kijken bezorgd, maar zodra Tara overeind probeert te komen, barsten ze in een euforisch juichen uit. “Je hebt het gehaald! Je hebt een medaille!” hoort Tara als vanuit een andere ruimte. “Waar is Madelon?” vraagt ze, en zoekt haar coach. Deze steekt zijn mobiel weg en komt naar haar toe. Hij pakt haar vast en fluistert: “Ik krijg zojuist een berichtje vanuit het ziekenhuis. Madelon is enkele minuten geleden overleden.”
0 reacties