Nadat ik mijn vriend naar het station heb gebracht en mijn dochter heb uitgezwaaid, zet ik de pc aan. Ik weet dat het even duurt, voordat hij ‘op stoom’ is, zodat ik eerst nog even een kopje koffie kan gaan halen. Weer terug in de studeerkamer word ik aangestaard door een inktzwarte monitor, met in een grijs kader de mededeling: ‘Kan aanmeldingsgebruikersinterface niet laden. Neem contact op met uw systeembeheerder.’ Dat ben ik, vrees ik. Een systeembeheerder die ook even geen raad weet met deze opmerking. Ik besluit een nieuwe opstartpoging te doen. Het resultaat blijft echter onveranderd. Geduld is iets, waarover ik niet in ruime mate kan beschikken en het raakt dus ook al heel snel op. Opstarten via de Windows-cd is nog de enige optie. Dat lijkt even te lukken, waarna ik systeemherstel probeer uit te voeren. Mijn poging strandt in een zwart beeldscherm met de inmiddels overbekende mededeling. Via mijn notebook probeer ik op internet een oplossing te vinden voor mijn opstartprobleem. Ergens lees ik dat ik Windows XP opnieuw moet installeren. Omdat er ondertussen al vele uren vol ergernis zijn verstreken, beslis ik dat ik die raad ga opvolgen.

Na enige tijd vraagt het installatieprogramma van Windows om een productcode. Ik blader in mappen die uitpuilen van de handleidingen en facturen, in de hoop die code ergens aan te treffen. Nergens. ‘Zonder code kan Windows niet correct geïnstalleerd worden,’ roept mijn pc me toe. En dat blijkt een geluk bij een ongeluk, want even later belt een vriend die niet alleen doet alsof hij verstand heeft van computers, maar het ook echt heeft. Hij vertelt me dat ik al mijn bestanden kwijt zou zijn geweest, als ik Windows wel opnieuw had kunnen installeren. ’s Avonds rijd ik, met de pc in de kofferbak, naar hem toe. De harde schijf blijkt onherstelbaar beschadigd; hij vervangt hem door een tijdelijk exemplaar en slaag erin alle belangrijke informatie van de gecrashte schijf naar de nieuwe over te zetten.

Vandaag ben ik de hele dag bezig geweest om bestanden heen en weer te schuiven, software opnieuw te installeren en al mijn instellingen terug te zetten. Voorlopig ben ik nog niet klaar, maar ik ben al blij dat ik alles nog heb. Oh… en de productcode? Die staat gewoon op een sticker aan de achterkant van de pc. Wat een geluk dat ik daar niet gekeken heb.

Categorieën: Verhalen

Avalanche

Zit nooit om woorden verlegen. http://tekstfontein.com

6 reacties

LouisP · 30 november 2010 op 14:27

Avalanche,
computers, hardewaar..getver..
‘k hou me vast aan wat ik eruit denk te lezen:Hoe belangrijk schrijven voor je is..

l.

lisa-marie · 30 november 2010 op 14:41

Wat herkenbaar ,ook ik praat nogal weleens tegen een zwart scherm.
Gelukkig heb je geluk gehad 😀

SIMBA · 30 november 2010 op 15:56

Computers zijn mooie dingen….als ze het gewoon doen. Ik raak altijd volledig in paniek bij zwarte schermen, rare popups en indringende teksten die plotsklaps verschijnen én een actie verlangen.

Kwiezel · 30 november 2010 op 18:36

Met die notebook heb je in ieder geval, net als een echte systeembeheerder, aan een backup gedacht! 😉

embee · 30 november 2010 op 19:04

Zelf heb ik daar geen last van, maar mijn echtgenoot slaakt vaak kreten als:’Wat is dit nou weer,geen beeld hoe kan dat?’ Gelukkig hebben wij een zoon die helpt met teamviewer en alles weer recht zet. Maar zeker vaak voorkomend Avalanche!
Mooi praktijkvoorbeeld!

groet van embee :lach:

arta · 30 november 2010 op 19:32

Heel herkenbaar, maar ik vind hem, in tegenstelling tot jouw andere columns, wat minder deze keer…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder