Terwijl een vogel met de zuiverste klanken een lofzang brengt aan het invallen van de nacht, lig ik al sluimerend in bed. De dag had veel energie van mij gevraagd en zonder een reden om nog tot laat op te blijven, ben ik vandaag maar eens vroeg naar mijn nest gegaan. Op het moment dat de slaap mij wil meevoeren, naar het onderbewuste van de nacht, hoor ik zachtjes de voordeur opengaan waarna deze met een doffe klik weer dichtslaat. Ik schrik niet op omdat ik weet dat het goed is. Ze is weer thuis. Gedempt klinken haar voetstappen als ze de trap op komt en ik hoor dat ze, zonder het licht aan te knippen, zich ontdoet van haar kleding om daarna geruisloos naast mij in bed te glijden omdat ze mij de rust gunt waarnaar ik zoek.
Teder kust ze mij op het voorhoofd om te kennen te geven dat ze er weer is en voorzichtig kruipt ze dicht tegen mij aan. Ik ruik de zoetheid van haar parfum en voel de aangename warmte van haar lichaam tegen mij aan stralen. De affectie maakt mij begerig, ik sla een arm om haar heen. Zij en ik zijn samen een. Maar wie ben ik, haar begrip te krijgen ver voorbij het bereik van woorden? Ik kan me enkel gelukkig prijzen dat de vonk oversloeg tot het inferno van deze liefde. In een ritmische harmonie brengt de nacht ons naar de geboorte van een nieuwe dag.
Vroeg in de morgen word ik gewekt. De plek naast mij in bed is weer leeg en koud. [i]”Waar ben je toch?”[/i], vraag ik mij af. En alsof de nacht slechts een illusie was, zingt de Feniks nog steeds zijn eigen lied.
12 reacties
sally · 24 mei 2006 op 22:40
Ach… wat een lief stukje King.
Past even perfect bij m’n stemming!
groet Sally
KawaSutra · 25 mei 2006 op 00:50
Of de Feniks een zangvogel is betwijfel ik maar hij rees wel op uit zijn eigen as. Dat gevoel kreeg ik bij dit verhaal ook, King is opgerezen, illusie of niet. Mooi geschreven.
Ma3anne · 25 mei 2006 op 11:09
Herinneringen kunnen een zwak moment zijn. Maar je komt er ijzersterk uit.
WritersBlocq · 25 mei 2006 op 11:49
Mooi zo 🙂
Li · 25 mei 2006 op 13:10
Bijzonder en mooi King.
Alsof de geschiedenis zich herhaald
Alsof zij in elke vezel van je lichaam is gekropen.
Alsof je haar altijd al heb gekend, misschien wel in een vorig leven.
Misschien is zij de herboren feniks die je op weg helpt naar innerlijke groei.;-)
Li
Troy · 25 mei 2006 op 13:20
Maar de feniks herrijst, dus wie weet over 500 jaar is zij weer wie jij hoopt dat ze is. Dan zou je alleen wel heel lang moeten wachten.
Heel goed geschreven, maar of ik het echt begrijp…
KingArthur · 25 mei 2006 op 15:15
Iedereen dank voor de reacties.
@ Kawa: Of de Feniks een zangvogel is weet ik ook niet zeker. Maar ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is en als dat oprecht is, is het i.i.g. per definitie mooi.
@ Troy: Wachten zou zonde zijn bovendien: wie vertelt mij wanneer de 500 jaar verstreken zijn? Ik kan je verwarring wel voorstellen. Zelf weet ik ook niet met wie ik mij hier het meest identificeer. Ben ik de ik-persoon, of toch de Feniks? Ik denk beide.
Allen gegroet voor een paar dagen. Deze Feniks gaat even te paard in de highlands uitwaaien. 🙂
Mup · 25 mei 2006 op 16:45
[quote]Allen gegroet voor een paar dagen. Deze Feniks gaat even te paard in de highlands uitwaaien. [/quote]
Veel plezier, gil maar even lekker tegen de wind in voor me. Mooi stuk weer,
Groet Mup.
melady · 26 mei 2006 op 02:41
King, je overtreft al je andere columns met deze. Sereen en helemaal invoelbaar.
[quote] In een ritmische harmonie[/quote]
riep een fantasietje bij me op.
Ligt geheel aan mij.
Anne · 26 mei 2006 op 13:22
Mooi stukje King, alleen begrijp ik het eind niet zo goed. Ik moet bij de feniks vooral denken aan veel as. En dat beeld botst een beetje met het eerdere beeld van de nachtegaal.
Anne
Kees Schilder · 26 mei 2006 op 14:46
Stijlvol.Stylistisch top!
senahponex · 28 mei 2006 op 02:15
Indrukwekkend en diep
doet me denken aan Fish het nummer cliche