Ik ben een briljant filosoof, al zeg ik het zelf. Toen ik nog stempelde bij mijn moeder had ik dat al. Dat mijmerige, dat beschouwende.
Uiteindelijk heb ik een rotjeugd gehad, want ik was nog geen zes weken toen ze me weggaven aan een jong stel dat me zo snoezig vond. En dat was ik ook. Tot ze een eigen nest kittens kregen. Niet eens zoveel, want die vrouw kreeg er maar twee. Niks in vergelijking met mij moeder die er rustig zes in één worp deed. Hoe dan ook, ik moest vanaf die dag in de badkamer slapen en uiteindelijk kwam ik, valselijk beschuldigd van het krabben van zo’n kreng, onschuldig in de petoet terecht. Ja, jullie zouden zeggen: in de bak. Maar dat heeft bij ons een heel andere betekenis. Uiteindelijk heeft mijn baas me daar uitgehaald. Vrijgekocht. Heeft hem nog een aardige bom muizen gekost.

Enfin, ik ben dus een briljant filosoof. En dat terwijl ik meestal niet lees. Dat belast me dan ook niet. Ik denk alleen maar het mijne en met het uwe hoef ik me niet bezig te houden. Af en toe valt mijn oog echter op een artikeltje in de krant dat mijn snorharen doet trillen. Meestal is dat in de kattenbak, omdat mijn baas de onhebbelijke gewoonte heeftde bodem met de krant af te dekken. Tegen de tijd dat ik al dat grit eruit heb geschraapt, is het doorgaans al oud nieuws.
Bij toeval werd echter vandaag de bak verschoond en zie daar. Discotheken gaan mannen met opzichtige tatouages weren. En dan wordt ik fel. Dan wordt ik pissig, hetgeen voor een kater op een bak geen pretje is. Je krijgt er een kromme rug van en zeiken met een dikke staart is een hele kunst, dat kan ik u verzekeren.
Want in de petoet hebben ze mij ook getatoueerd. In mijn oor. Een vernederende ervaring die me telkens als ik buurtkatten tegenkom weer op een flinke portie geblaas komt te staan. ‘Die komt uit de bajes!’ Het gekrijs is meestal niet van de lucht.
Kan ik het helpen? Gemarteld, ballen eraf gesneden, nummer in mijn oor en als allerlaatste vernedering een plastic halsband met mijn naam op een wit papiertje en daarop het woord ‘geholpen’. Kán het vernederender?
Maar goed, het betekent dus dat ik als rechtgeaarde kater geen discotheek meer in kom en die kat van die Bacardi-reclame kan het ook wel vergeten. Omdat ik in de lik heb gezeten dus en je dat kunt zien. Nou is ‘de lik’ ook iets waar katten toch een heel andere visie op hebben als jullie. Want ik lik me elke dag! Ik heb een vacht die brandschoon is en omdat mijn baas een maandabonnement op Bolfo heeft, zult u er geen vlo in ontdekken.
Maar ik ben getatoueerd en daarom niet meer welkom. Want ze weten het inmiddels wel met katers als ik. Poezen? Tja, poezen mogen er wel gewoon in. Ook als ze hele wandornamenten boven hun staart hebben aangebracht, zijn ze nog steeds van harte welkom. En gelooft u mij maar, poezen hebben net zulke scherpe klauwen als katers.
Het zal wel komen doordat al die portiers doorlopend krols zijn.


7 reacties

Mosje · 10 augustus 2004 op 13:12

Tja, tatoetje aan je oor. Is ook wel opvallend natuurlijk.
Ik heb hem op mijn linker bil, en als ik nou maar mijn broek aanhoudt kom ik elke discotheek binnen.
😛

Ma3anne · 10 augustus 2004 op 16:38

Een CX-hond, CX-konijn en een CX-kat hebben we nu.
Wie werpt zich op als de CX-cavia? 🙂

Je schrijft hartstikke leuk, Snoppe!

Raindog · 10 augustus 2004 op 17:33

Bijzonder leuk. Ik hoop dat je deze act, dit karakter (“Nee!” zul je nu waarschijnlijk spinnen, “Ik ben me daar geen act, ik ben hartstikke echt!”) nog lang vol zult weten te houden.

rimram · 10 augustus 2004 op 17:58

miauw…ik vind dit heerlijk om te lezen

likje terug rim
[quote]ik lik me elke dag! Ik heb een vacht die brandschoon is[/quote]

Shitonya · 10 augustus 2004 op 19:56

Schrijf er een boek over: een kattenleven

Eftee · 10 augustus 2004 op 22:56

Jij bent nog een ouderwetse je-weet-wel-kater, Snoppe. Onze rode je-weet-wel-kater is gechipped. Die tatouages verbleken zo snel ;-), dan is het stoere er meteen af.
Je lijkt me een geweldige kat, om als huisgenoot te hebben. Een beetje een mopperkont, maar dat verandert wel als je vaak genoeg tussen je schouderbladen gekriebeld wordt.
Wat ik me wel steeds afvraag: Hoe krijg je het toch voor elkaar om je columns te typen en nog zulke goede ook?

Ik was al een groot kattenfan, nu ook nog fan van jou. Ik kijk uit naar je volgende column. Ze zijn om te smullen.

Snoppe · 11 augustus 2004 op 12:19

[quote]maar dat verandert wel als je vaak genoeg tussen je schouderbladen gekriebeld wordt.[/quote]

Deze kater van ruim 9 hele jaren prefereert het om bij gelegenheid onder zijn kin te worden gefröbeld.

[quote]Hoe krijg je het toch voor elkaar om je columns te typen en nog zulke goede ook?[/quote]

Wie de moeite neemt om mijn anatomie eens goed onder de loep te nemen, zal zien dat er weinig verschil is tussen mijn voorpoten en die van een vlotte, jonge secretaresse. Alsof ik iedere week de boel laat vijlen in een nagelstudio, mevrouw. Vlijmscherp en vervaarlijk lang. (Vraag het die verrekte chihuahua van drie huizen verderop maar eens) Als die grieten het kunnen, kan ik het ook.
Het enige dat mij als rechtgeaarde kat met vrees vervult, is het risico dat ik loop om een muisarm te krijgen…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder