Getikt

Twentyfive-O-sixtwofour schalt het uit de radio. En quasi-onbewust blèr ik de hele afdeling bij elkaar. Het spijt me; ik kan het niet laten. Ik zing, trommel, tik en hum met alle attributen waarmee God mij uitgerust heeft en dan vooral als ik geconcentreerd aan het werk ben. Dat mijn collega’s daarmee hun concentratie verspelen vind ik natuurlijk wel vervelend maar ik kan beterschap beloven wat ik wil; zodra ik mij weer verdiep in mijn werk zing en trommel ik weer vrolijk verder. Sinds het rookverbod is het alleen nog maar erger geworden. Tenslotte heb ik nu twee handen en een mond volledig vrij. Bovendien stimuleert het nicotinegebrek allerlei zenuwtrekjes en spanningen in de spieren die een uitweg zoeken. Ik kan niet anders zeggen dan dat het rookverbod er voor heeft gezorgd dat er in mijn geval veel minder tabak in rook op gaat, maar ik heb de leiding wel voor een groot probleem geplaatst; naast het installeren van een kostbare rookruimte ziet men zich nu ook genoodzaakt een geluiddichte kamer in te richten.

Om de werkgever ter wille te zijn heb ik wel ingestemd met een soort testtraject. Zo heb ik een hele dag de radio uit laten staan, een nieuwszender aangezet en een Nederlandstalige muziekzender laten spelen. Het hielp allemaal niets.
Zodra er niets mee te zingen is dan zorgen mijn vingers voor het nodige tromgeroffel, de muis van mijn hand geeft een strakke beat en af en toe weerklinken mijn gebalde vuisten als paukslagen door de gangen van het complex. Dit alles gelardeerd met de dekselse klanken van het metalen ladeblok.
Ook het zomerse weer heeft de hele situatie geen goed gedaan. Vanaf het moment dat ik ’s morgens mijn motorlaarzen verving door Zweedse klompen gaf dat de mogelijkheid de ritmesectie uit te breiden met een bass drum voor een voller geluid.

Ze hebben mij vorige week naar het einde van de gang verplaatst. Het jammerlijke gevolg is nu – en dat doe ik echt niet expres – dat mijn drumsessies steeds luider worden. Eén kamergenoot heeft inmiddels al ontslag genomen en de andere is al geruime tijd ziek thuis, zwaar overspannen. Ook zijn er het afgelopen jaar opvallend veel collega’s vervroegd met de VUT gegaan.

Toch haal ik ook veel plezier uit mijn onbewust gekozen hobby. Het mooiste is nog als ik de noodzakelijke typewerkzaamheden naadloos kan laten samenvloeien met tussenliggende drumsolo’s welke ik zo natuurgetrouw als mogelijk probeer in te passen in het op dat moment spelende nummer.
Wel jammer dat die huidige toetsenborden zo licht zijn uitgevoerd, die kunnen echt niet veel hebben. Gelukkig had ik thuis nog zo’n ouderwets zwaar IBM-toetsenbord. Die ingebouwde akoestiek vind je tegenwoordig nergens meer.
Om een nog beter effect te krijgen heb ik enige tijd geleden besloten om enkele vingernagels lang te laten groeien. Daarbij heb ik mij omringd door muismatjes van diverse dikten en samenstelling om wat meer variëteit te ontwikkelen in de te produceren sound.

Wachten is nu nog op de grote doorbraak. Hier op kantoor ben ik in ieder geval al ontdekt; zelfs collega’s die ik helemaal niet ken wijzen bij het passeren naar hun voorhoofd.