Ik word wakker met gemengde gevoelens. Mijn hart wil bij Valerie zijn, maar m’n verstand werkt niet mee. Ik voel mij leeg. Ik probeer over m’n leven na te denken. Jacintha is de liefste vriendin die ik ooit heb gehad, maar mijn liefde voor haar is bekoeld. Ik krijg geen kriebels meer in m’n buik als ik haar zie. Toch heeft ze m’n hart gestolen. Zij weet altijd mijn juiste snaar te raken. Na ruim 6 jaar voelt ze mij aan als geen ander. Ik besef wat ik heb, een leuk huis, mooie vakanties, spullen bij de vleet, een lekker autootje voor de deur en absoluut geen financiële problemen. Een “is dit alles” gevoel maakt zich van mij meester. Is dit echt wat ik wil, ben ik gelukkig? Zit geluk in bezittingen? Eigenlijk weet ik het antwoord al. Ik ben helemaal niet gelukkig. Geluk is voor mij absolute vrijheid, gaan en staan waar ik wil zonder rekening te moeten houden met wie dan ook. In de huidige maatschappij lijkt dat al een utopie en mijn relatie maakt het er niet gemakkelijker op. Ik voel me opgesloten, gevangen en beperkt in doen en laten.
Ik realiseer me dat Jacintha hier niets aan kan doen. Het is iets wat in mij zit, diep van binnen, opgesloten in mijn genen. De laatste keer dat ik Jacintha geprobeerd heb te vertellen dat ik onze relatie niet meer zag zitten sprong ze volledig uit haar vel. Nog zie ik het fotolijstje, met daarin een foto van ons samen, door de lucht heen vliegen. Ik kon het nog net op tijd ontwijken. Het lijstje eindigde met een enorme klap tegen de muur. Glassplinters vlogen in het rond. Weken later kwam ik ze bij het stofzuigen nog tegen. Ik zie er tegenop om weer zo’n drama mee te moeten maken. Weer alle ellende terwijl er, uiteindelijk, niets verandert. Jacintha wil het niet onder ogen zien, ze blijft denken dat ik tot inkeer kom, dat ik geen behoefte heb aan een ander leven, geen behoefte heb aan andere contacten.
Het Jacintha nogmaals vertellen kan ik niet meer opbrengen. Misschien is het beter om te verdwijnen. Mijn spullen te pakken en weg te gaan, maar waarheen, en lost dat iets op. Ik word misselijk van mezelf als ik eraan denk dat ik de afgelopen tijd een soort toneelstukje op heb gevoerd om Jacintha niet te kwetsen. Daar zit dan ook precies mijn zwakke plek. Ik kan maar moeilijk mensen kwetsen, zeker als ze het niet verdienen. Volgens Valerie heb ik geen ballen en eerlijk gezegd, ik moet haar nog gelijk geven ook…..
4 reacties
pally · 17 juni 2008 op 17:40
Je hebt goed en eerlijk beschreven wat je bezighoudt, Staal. En ik denk helemaal niet dat je geen ballen hebt, maar misschien wel bindingsangst en het idee dat een relatie niet mag veranderen in iets dat wat gewoner aanvoelt, maar zich misschien wel verdiept. Dat gebeurt onherroepelijk door de tijd. Zo kun je dan als je dat wilt steeds weer je relatie inruilen voor een nieuwe waar weer hetzelfde ongeveer gebeurt.
Het kan jouw keus zijn en wat houd je tegen? De glassplinters?
Misschien stof tot nadenken,
Groet van Pally
lisa-marie · 17 juni 2008 op 22:10
Eerst nog even de andere gelezen maar op zich had dat niet gehoeven.
Je hebt het heel duidelijk en eerlijk beschreven.
Voor de rest kan ik mij vinden in wat Pally heeft geschreven.
arta · 18 juni 2008 op 08:00
[quote]Geluk is voor mij absolute vrijheid, gaan en staan waar ik wil zonder rekening te moeten houden met wie dan ook. In de huidige maatschappij lijkt dat al een utopie en mijn relatie maakt het er niet gemakkelijker op. Ik voel me opgesloten, gevangen en beperkt in doen en laten. [/quote]
Juist vrijheid binnen een relatie is zó belangrijk!!! (én heel goed mogelijk)
In dit deel nuanceer je het vorige deel.
Knap gedaan!
🙂
Troy · 8 juli 2008 op 15:18
Mooi, eerlijk en waarschijnlijk voor velen herkenbaar. Toch zou je misschien nog iets meer je eigen stempel op je teksten kunnen drukken. Ik voel een onderhuidse spanning maar mis net dat hele intense…Dialoog wellicht? Ik zou Jacintha’s stem ook wel eens wat duidelijker willen horen bijvoorbeeld. Maar ik begrijp waarom je het volledig vanuit jezelf schrijft. Schrijven als vorm van exorcisme, zogezegd.