Gevonden op straat…

Na een bak koffie, ga ik even een boodschap doen in de supermarkt vlakbij. Onderweg kom ik een buurvrouw tegen die dezelfde gedachte had en samen lopen we verder. We lopen over het plein, waar de ene overval na de andere overval wordt gepleegd. Inmiddels is elke winkelier hier al eens beroofd. Er worden handtekeningacties gehouden om daar verandering in te brengen. De gemeente wil er ook wel iets aan doen, maar zoals overal gaat dat nog jaren duren, eerst honderd keer besluiteloos vergaderen. Plannen smeden en die weer afwijzen, nieuwe plannen maken, waarbij de bewoners worden betrokken, maar ook dat gaat niet door. Inmiddels gaat dit zo al jaren.

Naar de videotheek later op de avond, ga ik liever niet alleen. Verder voel ik me er overdag best wel veilig, de meeste mensen die ik tegenkom daar ken ik wel. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat wat oudere buurtbewoners dit gevoel niet hebben, dat komt ook vanwege rondhangende jeugd in alle kleuren en maten, die absoluut niet aan het knikkeren zijn.
Het is er armoedig aan het worden, een grasloos grasveldje, alles grauw en grijs. Nu in de winter staan de kale bomen er treurig bij en alles is drassig.

Maar vandaag ligt er voor onze voeten, een verhaal op straat, het fleurt zo gezegd het grijze grasveldje nog een beetje op.
Wij lopen gezellig te kletsen, en dan worden wij plots even stil.
Wij zien boxershorts, sokken, T-shirts, spijkerbroek, tandenborstel, badslippers, een bos gele bloemen, bus scheerschuim en een paar cd-tjes. Dit alles ligt verspreid op het grasloze grasveldje onderaan de flats.
Het is een triest gezicht al die verregende spullen, alleen de fleurige bloemen kleuren het geheel.

De eigenaar van deze spullen heeft vast niet daar geslapen, waar hij met zijn bosje gele bloemen voor de deur heeft gestaan.
Voor ons is het nu gissen naar wat er is gebeurd de laatste 24 uur. Maar zeker is dat achter dit stil leven, een heel verhaal zit, vol liefde en haat. Voor ons de vraag waar het verhaal ooit begon en waar het is geëindigd, maar fantaseren daarover is best leuk.

Als creatieve dromer, zie ik het al een beetje voor me. Een man die vanuit het café naar huis wandelt en bedenkt dat het aardig zou zijn, zijn veel later (dan beloofd) thuiskomen, met een bosje bloemen goed te maken. Geel de kleur van haat, was misschien niet zo slim, maar dat zal hij niet hebben geweten. Een boze vrouw, die al jaren vele avonden tevergeefs wacht op de thuiskomst van haar ooit geliefde man. Altijd heeft hij wel een smoes, overwerken, de trein gemist, lekke band of andere verzonnen smoezen. Nu was ze het helemaal zat en zijn bosje gele bloemen hielpen hem niet meer.

Zij had zijn spullen al klaar gelegd op het balkon, zodat hij bij aankomst de bus scheerschuim met zijn hoofd kon opvangen. Vanaf het balkon heeft het scheldkanon hem eens flink de waarheid toe gegild en met de staart tussen de benen is hij vertrokken. Zich bewust zijnde van zijn te laat komen, Het was nu echt te laat, het huwelijksbootje is gezonken. Geen lijm, of ander herstelwerk kan dit nog oplappen.

Dit pleintje mag dan niet bij iedereen favoriet zijn, maar er wordt wel geleefd op vele manieren. Door veel verschillende mensen, die allemaal maar een klein stipje zijn in het grote geheel. En iedereen met zijn eigen levensverhaal, dit kan mij blijven boeien.