Giftand

In de wachtkamer van een niet nader te noemen centrum vind ik een blad dat perfect aansluit bij mijn nu reeds aangewakkerde casus van herfstmelancholie. Het blad heet: Happinezz. Met dubbel z. Het leek mij in eerste oogopslag voort te borduren op het boek Happiness ™, van ene Will Ferguson, die satirisch de wereld van de zelfhulp onder de loep neemt. Ook wel: een grappig verhaal over hoe de wereld instort zonder alcohol, sex, drugs, jaloezie, depressie en impuls. Onjuist.

Happinezz is een humorloos spiritueel magazine, dat naadloos Boeddhistische terreuraanslagen, pelgrimstochten naar Santiago de Composthoop, design paranormaalfernalia voor veel geld, Jungiaanse nachtmarriages, diepgravende auranusfotografie, spirituele plastische chirurgie zonder handen, tarotpoker, elfenbridge en infameuse Ka(ni)bbalistische waarheden uit de wouden van Papoea Nieuw Guinea combineert tot levensgids voor de moderne vrouw van de wereld. Zeg maar de vrouw waar eenieder zich aan zou moeten spiegelen. Zeg maar iemand als hét rolmodel voor geslaagde en de met alle energie van de wereld nog te slagen vrouwen, Susan Smit.

Het toeval wil dat deze dame voor dat blad een column schrijft. Columns kunnen best leuk zijn, toch? Als betaalde baan mag Susan Smit zich elke maand een alternatieve behandeling laten welgevallen en in haar ‘columns’ lyrisch verhalen hoe haar lichaam en geest zich verenigen om al de oude stress en slechte karma van haar loodzware martelbestaan uit te laten vliegen. Dat de rest van het universum dan opgezadeld is met én het analfabete gewauwel én het onwelriekende zweet – het moet toch ergens heen die uitvliegende negativiteit – van een voormalig fotomodel dat zich verveelt, daar lijkt ze zich niet om te bekommeren. Je hoort het haar bijna gillen: “ik ben niet dom hoor, ook al ben ik nog zo mooi”.

“Lelijk, stom, achterlijk kutwijf”, mompel ik, de geschokte blikken van de vrolijker van geest ogende vrouwen om me heen ontwijkend.

Het blad stikt van de sereen lachende wijze dames. Wijsheid is hun handelsmerk en ze smoren elkaar in de erkenning der herkenning. Het gaat over regeneratie. Over herstel na gruwelen. Over acceptatie, positieve energie en waar je het kunt kopen. Alles is omgeven met liefde, knuffel en diepe, diepe spirtiuele wijsheid. Het roze spat van elke pagina. Ik zit, ik lees, ik kokhals en toch voel ik me ook een tikje schuldig. Waarom lukt mij dat toch niet om sereen en liefdevol ellende te omhelzen en mijn agressie te laten vervliegen met de wijsheid van mijn jaren en een gezond lijf dat mijn zo mogelijk nog gezondere geest liefdevol koestert?

Zou ik dan echt bij de laatste vrouwen horen die nog ouderwets de neiging hebben om mensen zoals het meisje dat verdomme gewoon ongeïnteresseerd cornflakes blijft eten, terwijl ik een tienritten-kaart wil kopen, over de balie te trekken om haar gezicht ouderwets in diezelfde bak cornflakes onder te dompelen? Zijn er nog meer vrouwen die zoals ik razend worden van auto’s die mijn fiets te klein inschatten en me haast van mijn sokken rijden, vrouwen die deze in gedachten ook voorzien van een flinke deuk in het dak, om luid scheldend, middelvingers omhoog houdend, door te fietsen? Ben ik inmiddels echt alleen in het over mijn nek gaan van spreuken uit oude kerken? Ben ik slecht als ik hevige buikpijn krijg van behulpzame vragen van een bekeerde vriendin over “wat de liefde zou doen”? Zou ik misschien de allerlaatste zijn die linea recta in een pitbull verandert, op het moment dat iemand roept dat ik het moet loslaten’?

Geen idee. Maar het is wel tijd voor een tegengeluid. Volgende maand in de schappen: “Mizz Baksel”, het tijdschrift voor alle jonge,
zelfbewuste, ouderwets uit de oren rokende, recalcitrante eikelvrouwen van nu.