Give me a reason

Mist die zich angstig vastklampt aan het raam. Ik blaas en begin te schrijven met mijn vingers: “give me reason, just one. And I’ll promise I will go one”. Een verdwaalde traan rolt over mijn wang en sterft op de grond. Ik veeg het raam weer schoon en kijk naar buiten. Daar is de wereld. De wereld buiten mijn hoofd. Koud, maar mooi tegelijkertijd. Ik leg mijn hand op het glas. De wereld. Zo dichtbij, maar nog steeds te ver om erin te leven. Waarom moet ik leven? Waarvoor? Hoe? Voor hoe lang? Wat is leven eigenlijk? Ademhaling? Lopen? Geboren worden, werken en sterven? Sterven is het laatste hoofdstuk waar menig mens voor vreest. Angst voor het onbekende. Ik vrees niet. Het kan nooit erger zijn dan het leven zelf. Mensen willen altijd graag weten hoe een film afloopt, behalve hun eigen film. Die zouden ze het liefste op stop willen zetten, zodat ze het einde nooit hoeven mee te maken.

Leven. Het enkelvoud van denken. Met meervoud van leven is automatisch denken. Denk teveel en je zult niet echt leven. Leef teveel en je vergeet te vaak na te denken waardoor je de mooie dingen mist en teveel mensen kwetst.
Soms stil blijven staan, omdat je de richting kwijt bent. Als je stil staat komt de juiste weg niet naar je toe gelopen. Als je wandelt weet je nog steeds niet waar je heen gaat. Eeuwig lopen, maar waar heen? Zingen, omdat je een stem hebt. Eten, omdat je een mond hebt. Verliefd worden, omdat je verlangt naar iemand die van je houdt.

Zou je het merken als ik weg ben? Zou je een traan laten als de mijne niet meer komen? Zou je me aanraken als ik dode ogen zou hebben? Zou je treuren als ik voorgoed afscheid zou nemen? Ik ben al dood, maar ik ben vergeten te sterven. Ik lig al op de grond, maar ben vergeten te liggen. Ik ben de weg verloren zonder te lopen. Ik ben mijn ziel verloren zonder hem gekend te hebben. Het leven is een comedy, maar ik ben vergeten te lachen. Alles is liefde, maar ik ben vergeten hoe het voelde.

Het raam beslaat weer door de bitterzoete kou. Hij heeft mijn vraag verstaan. Er verschijnen letters die mijn zorgen wegnemen: “There is no reason my love. You are finally free”. Hierna verdwijnen de letters weer. Ik haal ze uit het potje en ik slik ze door. Ik laat me vallen op bed en hoop dat de woorden gelijk hebben. Woorden betekenen meer dan het leven ooit had kunnen doen.

Na een tijdje is alle warmte uit haar lichaam getrokken en is er alleen nog maar kou in de kamer te voelen. De wind blaast de laatste woorden op het raam: “goodbye”.