God kwist mee

Elk land heeft zijn stompzinnige TV programma?s, maar vele debiele programma?s zijn ontworpen en uitgedacht in de Westerse wereld. Het concept van zo?n programma wordt dan verkocht aan een land zoals bijvoorbeeld Indonesië.
Het leuke is nu te zien hoe men zo’n westers spelprogramma invult in Indonesië. Mensen die hier in die programma?s voorkomen reageren heel anders dan de Engelse of Amerikaanse makers voorzien hebben. Wat hier opvalt is de religiositeit. Godsdienst is overal. In elk TV programma, op alle Indonesische TV kanalen wordt er over de Almachtige gesproken.

Neem nu de kwis Who Wants To Be A Millionaire.
Vorige zaterdag heb ik er naar gekeken en heb dit tot het einde volgehouden.
Who wants to be….., roept de Indonesische quizmaster.
Iedereen in de zaal gilt : a millionaire !
En de show begint.
Men stelt de kandidaten voor en dan komt de selectievraag die zo ontzettend debiel is dat ik mijn adem inhoud : Wanneer men zijn haren wast, wat doet men eerst ? Haren afdrogen ? Shampoo op de haren ? Water op de haren ?
Uiteindelijk is er een kerel die het snelst juist geantwoord heeft en die wordt dan de eerste kandidaat.
De animator maakt nog even een grapje over het feit dat de kandidaat geen haar op zijn hoofd heeft staan en deze strijkt glimlachend over zijn kale kop. Nochtans, zegt de quizmaster, weet deze kale heer alles over haren wassen.
De zaal lacht, brult, applaudiseert. De kandidaat applaudisseert ook.
De quizmaster moet natuurlijk tonen dat hij een beetje Engels kent, dus hij zegt : Ready for the hot seat ?
De kandidaat kijkt hem niet-begrijpend aan.
Vlug vertaalt de spelleider zijn vraag, maar hij vertaalt te letterlijk want als je hot seat in het Indonesisch vertaalt door kursi panas, betekent dit inderdaad letterlijk een hete stoel, en geeft de Engelse uitdrukking niet duidelijk weer.
De kandidaat voelt eerst even voorzichtig aan de stoel alvorens hij gaat zitten. Niemand merkt dit. Ik lach mij rot.
Dan gaat de kandidaat in de hot seat zitten en de quizmaster vraagt hem of hij alleen gekomen is.
Overbodige vraag want Indonesiërs komen nooit ergens alleen naartoe. Ze brengen hun hele familie mee.
Ook de echtgenote van de kandidaat zit in de zaal.
Schijnwerper op het mens. Camera in close-up. Haar hoofd vult het hele TV scherm.
De quizmaster zegt : bidden maar tot Allah dat uw echtgenoot wint. Het mens begint onmiddellijk te bidden.
Ook de kandidaat zegt na elk antwoord, wanneer de spelleider hem vraagt of hij zeker is van zijn antwoord : inchallah ? zo Allah het wil.
Gewoonlijk sluit hij daarop zijn ogen en prevelt hij een gebed.
God doet mee met de kwis.
Is het antwoord juist, applaudisseert de zaal, de spelleider, maar ook de kandidaat zelf.
Ik heb nooit begrepen waarom alle kandidaten in dit land altijd ook voor zichzelf applaudisseren. Zal wel een nationaal kentrekje zijn.

Indonesiërs geloven in een persoonlijke God. Toen parlementsvoorzitter en presidentskandidaat Akbar Tanjung een maand geleden vrijgesproken werd van corruptie door het hoogste gerechtshof van Indonesië, viel hij voor de TV cameras op zijn knieën, sloeg zijn voorhoofd tegen de grond en brulde : Allahu akbar!

Jaja, Allah is groot, maar de corruptie is groter. Mijnheer Akbar Tanjung had namelijk een aantal miljoenen dollar die bestemd waren voor scholen voor de arme mensen in de zak van zijn partij gestoken ( en ook in zijn eigen zak)
De rechter van de lagere rechtbank nam uit protest ontslag en gooide zijn rechterstoga over de haag. Hij had Akbar schuldig verklaard in een gemotiveerd vonnis dat alle feiten bewezen achtte. Hij legde een gevangenisstraf van drie jaar op, maar zijn vonnis werd door het hoogste gerechtshof gewoon verbroken en als een vod papier weggeblazen.

Vermits Indonesie alles imiteert ? niet alleen beroemde merken van schoenen en kledij – heeft het Indonesisch TV kanaal RCTI ook American Idol op het programma, maar hier wordt dat Indonesian Idol.

Groot verschil met de Idol programma?s in Westerse landen : er wordt een stuk afgebeden, de gebeden die de quizmaster suggereert worden opgedreund alvorens de sukkels op het podium verschijnen in de hoop dat zij een ster worden.

Interviews met beroemde lokale zangeressen, of acteurs en actrices in lokale soaps ?
Onveranderlijk komt God zich ermee bemoeien, zoals : Dank zij God, de Almachtige, heb ik mijn echtgenoot gevonden, of : nu ben ik zo blij dat de CD die ik heb uitgebracht dank zij Allah sukses heeft en indien Allah het wil, zal ik volgend jaar weer een CD uitbrengen.

Dit gedrag is niet enkel typisch voor de moslims. De Indonesische christenen van alle strekkingen, en ook de hindoes in Bali vertonen hetzelfde gedrag.

Dit volk ? en daarmee bedoel ik ook de jeugd en de universitairen – heeft angst van spoken en geesten, politie, regeringsambtenaren, meerderen, priesters, haji?s, gebedsgenezers en tovenaars.

Het zal nog lang duren voor daar verandering in komt, want elke nieuwe generatie volgt lijdzaam dezelfde weg. Geen spoor van contestatie.

Moge de Almachtige hun ogen openen…