Goede voornemens

Van je familie moet je het maar hebben, luid het spreekwoord. Wat het ook moge betekenen. Ik heb een brief aan een familielid geschreven, en ook op de post gedaan. Geen aardige brief maar eens een aantal zaken benoemd waarover ik me al jarenlang erger, waaraan ik me stoor, zo niet verdrietig over ben. Ik heb dus flink geklaagd in een echte brief die niet als een e-mail snel “ge-delete” kan worden. De enigste die je gelukkig kan maken, ben je zelf, of degene waar je van houd, en niet onbelangrijk, ook van jou houd..
Maar goed, over die brief dus. Ik ben jaren geleden gescheiden, en dat is voor dit familielid blijkbaar een lastig gegeven dat je niet eerst toestemming aan de familie vraagt.
Sommige mensen menen dat ze het geluk van een ander kunnen besturen, met opmerkingen als: “wij moeten nog wennen aan je nieuwe relatie, het gaat ons te snel”. Als je boven de 40 bent, kan je heel snel bepalen wat je wel en niet gelukkig maakt.
Wat pas echt snel gaat is de tijd, als die maar beperkt is, en je weet dat je door ziekte niet samen oud wordt. Dus wen er maar aan dat ik een nieuwe relatie heb, en snel een beetje!

Mijn nieuwe echtgenoot voelt zich door hem genegeerd, niet geaccepteerd, en ik hoop dat mijn brief nu eens duidelijkheid schept over hoe ik en hoe mijn vrouw zich voelen.
Ik weet niet of het effect heeft, maar het lucht wel op. Erger kan de relatie met hem niet worden, want nu is er niks, en minder dan niks kan niet toch? En misschien heb ik niet alles goed in de brief, zitten er missers in, maar dat is dan aan hem om het te herroepen.
Negeren blijkt een gevaarlijk wapen, want het berokkent altijd schade. Nooit een opmerking gehad als : “wat knap hoe je het nu doet, wat ben ik blij dat je nu wel gelukkig kan zijn”.

Ook ik maak me wel eens schuldig aan negeren, ook mijn kinderen. Hier hebben we het in ons nieuwe samengestelde gezin regelmatig over. Ik heb ze er op aangesproken dat ook ouders aandacht nodig hebben, en niet alleen zij zelf. Ook ouders willen wel eens door hun kinderen bevraagd worden, en merken dat ze ook nog bestaan, niet dan?

Mijn echtgenoot kent mij, en dat is niet altijd in mijn voordeel. Ook ik laat wel eens een steekje vallen op sociaal gebied, zeg maar. Wat ik echter wel geleerd heb ( van mijn nieuwe echtgenoot), dat je in relaties met wie dan ook beter uit kan spreken wat je dwars zit. Dan eeuwig er mee doorlopen en niets zeggen.

Mijn voornemen voor dit jaar is gelijk goed begonnen. Ik vertel gewoon wat me stoort, en dan aan de personen waar ik het eerst niet bij durfde, en ik hoop dat het tot nieuwe dimensies leid.
Maar ik zal ook zeggen wat me wel bevalt, ik laat me horen.
Uiteraard verwacht ik ook reacties terug, ik verwacht gewoon een duidelijk 2011. Maar bovenal een harmonieus jaar, met mensen die snappen dat liefde iets onbestuurbaars is, en een geweldig iets is, je leeft nu. Maar ja, dat snap je pas als je het zelf hebt. Of liever gezegd, uiteindelijk hebt gevonden bij iemand die je wel snapt, maar bovenal begrijpt.