Goedenacht

Zaterdagmorgen, zeven uur. De betonnenvloer glimt nog een beetje na van het vocht. De ramen zijn beslagen. Gisteren is de constructievloer gestort. Vrolijk stond de aannemer (stiekem ben ik van hem gaan houden) met een enorme betonslurf te sproeien. En te stampen, want dat beton moet natuurlijk wel in alle kieren gestort worden. Een luchtbel is catastrofaal. Het is dat ik naar het werk moest, anders had ik gerust de hele dag gefascineerd naar het schouwspel kunnen kijken. Ik vind het allemaal bijster interessant, wat er met mijn huis gebeurt. Tot vorige week lag de vloer –of eigenlijk de grond erónder- nog volgegooid met resten van de tussenmuur. Een dag later ging het puin gebukt onder een laag zand. Het oogde direct rustiger en bovendien geeft zand tussen je tenen een soort vakantiegevoel.

Een paar dagen geleden werd er eerst een werkvloer gestort met de kenmerken van een maanlandschap. Vol kraters, vegen en kleine misvormingen. Waar ik het schitterend vond, werd ik uitgelachen door de mannen. Het was iets met niet meer kunnen verwerken van beton. Het kon me niet schelen want ik kon erop lopen. Het was genoeg.

Het was alleen niet genoeg om te kunnen slapen. Deels werd de slapeloosheid veroorzaakt door een vloerloze benedenverdieping, het andere deel werd veroorzaakt door een hypotheekjasje dat maar niet af kwam.

Dat kledingstuk had wat voeten in de aarde. Het rondstikken van de zoom wilde maar niet lukken. Alle patroonstukken waren binnen, de rits was besteld, de knopen waren in orde en natuurlijk waren ook alle formulieren en handtekeningen binnen en akkoord. Het was alleen nog een kwestie van op het juiste knopje drukken, volgens de couturier. En dat knopje, dat konden ze maar vinden bij de verzekeraar.

De financiële grootheden hadden namelijk een ernstige werkachterstand opgelopen, doordat er een actie was uitgevoerd met een rentestunt. Natuurlijk op een ander hypotheekproduct dan wij hadden aangevraagd. En toen was er zoveel respons, dat er niet meer door de aanvragen héén te werken was, volgens de verzekeraar. Aanvragen met een financiele deadline, zoals bijvoorbeeld de transportdatum van een (nieuwbouw)huis, gingen vóór. Natúúrlijk.

Onze financiele jas was redelijk doorsnee en had in twee weken rond kunnen zijn. Het beoordelen van onze aanvraag heeft echter meer dan een maand geduurd. Tot mijn grote ergernis had de geldverstrekker totaal geen boodschap aan mijn situatie en verhaal, zelfs niet toen mijn couturier geduldig vertelde, dat deze client zelfs nog bij de tent had gewerkt. Het maakte niet uit, mijn stapel papieren bleef onderop liggen.

Het verlossende woord kwam gistermiddag vanuit mijn mobiele telefoon, die afging tijdens het werk. Het nummer dat oplicht vanuit de telefoon is van E., de hypotheekcouturier. Zenuwachtig ga ik in het secretaressenhok zitten.
“Goeiemiddag Odette, je spreekt met E. Ik kan je welterusten wensen,” zegt hij vrolijk. Ik weet genoeg.

De kortste nacht deze maand? Nee hoor, hier niet.