Goodguy or badboy?

Hij sprak met zulke zekerheid, alsof hij ergens kon aflezen wat we wilden horen. Wist bij elk meisje een andere houding aan te nemen en was tegelijkertijd een mooi voorbeeld van het type jongen waar je beter meteen aan voorbij kan lopen. Het was easy om erachter te komen wat hij wou, het was van zijn ogen af te lezen. Hij genoot van de aandacht, het liefst zoveel mogelijk. Maar het feit dat hij zo dicht bij perfectie zat, maakte al die dingen goed. En na zo’n moment begin ik me af te vragen waarom hij zo’n indruk maakte. Ik durf te wedden dat hij die avond zeker de aandacht van tientallen meisjes gestolen had. Waarom en wát maakte zo’n indruk? I can’t deny I liked his style, maar hij kwam niet over als iemand die trouw was (wat hem dus logischerwijs een stuk minder aantrekkelijk zou moeten maken) Hij kwam ook niet in de buurt bij het type dat het lef heeft met je mee naar huis te gaan, om zichzelf vervolgens aan je vader voor te stellen. Hij had meer iets weg van iemand die je op een mooie roze wolk zet, om je er vervolgens weer KEIHARD af te kicken..

Ik vraag me af waarom het foute zo leuk kan zijn. Alsof we onszelf dat gezeik gunnen. En waarom is het onbereikbare vaak zo aantrekkelijk? Mannen zijn toch de jagers? Misschien hebben we onze gekke trekjes wel van hun overgenomen. Een konte-kusser is geen must have meer, nu hebben we liever een badboy waar we verschrikkelijk veel moeite voor moeten doen (en wat uiteindelijk niks blijkt te zijn, admit it ladies!) Zijn we op een punt aangekomen, waar ‘gewoon’ niet meer leuk genoeg is? Hebben we nou echt liever iemand waar we goed ruzie mee kunnen maken, om het vervolgens weer netjes mee bij te leggen? Het is sowieso best unfair, want die jongens zijn meestal al op 10 kilometer afstand te herkennen. Toch nemen wij de keuze om op hun poging tot aandacht in te gaan. En om vervolgens na een aantal weken te gaan uithuilen bij anderen omdat je erachter bent gekomen dat hij ook zoiets met een ander meisje had. Zijn schuld of misschien toch een beetje jou schuld?

En dan hebben we nog het gedeelte waarbij we denken alle badboys te kunnen veranderen. Ik geloof er heilig in dat iemand te veranderen is, maar prik eerst maar eens door al die spelletjes heen. “Zodra hij verliefd op me is..” De kans dat hij verliefd op jou wordt is 1 op de 1000 (want zoveel meisjes hadden precies hetzelfde plannetje in hun hoofd). En wat als deze jongen nou eenmaal niet begrijpt wat gevoelens inhouden en die pas gaat ontwikkelen na vijf jaar, als je hem finally een man kan noemen. Zou je echt zolang wachten? Nee. En ergens weet je dat die gevoelens voorlopig niet tevoorschijn zullen komen. Daarom doe je al die moeite. Je weet dat hij op het gebied van liefde onbereikbaar is, dat hij ergens ontzettend fout & zeker niet één van de makkelijkste is. Moeite doen is HOT! Totdat hij je van je mooie roze wolk afkickt..

:hammer: