Grip op leven

Voor het openen van een blik soep is een blikopener vereist. De oudere lezers zullen zich wellicht nog de nostalgische exemplaren herinneren die functioneren op basis van spierkracht.
Het roterende snijvlak wordt door middel van een knijpbeweging met enige druk door het blik geduwd. Een uitermate bevredigende “Krrikk” geeft ons de bevestiging dat we het blik zijn binnengedrongen en dat het “ontdeksel” proces kan beginnen. Waarschijnlijk komt u thuis na een drukke dag of kunt u niet de motivatie opbrengen zelf soep te maken op basis van verse ingrediënten. Wat uw excuus ook mag zijn, het feit dat u net als ik koos voor een blik soep zegt iets over u. Wat ook iets over u zegt, is de manier waarop u de blikopener hanteert. Ik heb me er lang over verbaasd dat het openen van een blik zo’n zware aangelegenheid moet zijn. In het verlengde hiervan stelde ik mezelf de vraag hoe het in hemelsnaam mogelijk was dat mijn vriendin dit ritueel met ogenschijnlijk gemak volbrengt. Menig pot met draaideksel werd me zwijgend met gestrekte arm aangereikt met de onuitgesproken opdracht het ding los te draaien. De pot die ik na een ferme tik op de onderkant niet loskreeg, moet me nog aangereikt worden. Het openen van een blik is echter van een andere orde.
Daar waar ik met een verbeten trek op mijn gezicht, tong tussen mijn tanden geklemd in staat van oorlog verkeer met het blik, draait zij nonchalant de bovenkant eraf onderwijl vragend of ik even soepkommen wilde klaarzetten. Uiteraard was ik, zoals het een echte man betaamt, te trots om te informeren wat de juiste strategie was bij de kunst van het blik openen. Ik breng menig uur door in de sportschool.
De verklaring dat spierkracht de sleutel van dit mysterie zou zijn verwierp ik dan ook direct. Verklaar me voor gek, maar dit blikverhaal liet me niet los. Nadat we naar bed waren gegaan besloot ik een blik te gaan openen. Totaal niet de intentie soep te gaan eten, maar de frustratie dat het openen van een blik me overduidelijk zoveel meer moeite koste dan nodig dreef me tot deze wanhopige actie. Met volle overtuiging kneep ik de opener vast in het blik. So far so good ! Ik hield het ding vast en draaide. Het gevoel dat er iets aanliep en zichzelf ergens in vast trok kwam me akelig bekend voor. “Die blikopener is stuk, dat kan niet anders”,
Door een externe factor aan te wenden was het minder noodzakelijk zelf verantwoordelijkheid te nemen. Ik liet de opener los en bekeek het blik met opener in half geopende toestand vanuit verschillende posities zonder het aan te raken. “Je knijpt te hard” klonk het plotseling achter me. Ik bevroor even omdat ik me alleen waande. “Je knijpt met je linkerhand zo ontzettend hard in de opener dat je tegen jezelf aan het vechten bent” klonk het betrokken.
Ik schrok en keek achterom als een tien jarige jongen die betrapt werd op het ongevraagd pakken van een koekje. Mijn vriendin had zich achter me in de keuken opgesteld en mijn gestuntel enige tijd gade geslagen. Zonder misbruik te maken van mijn wat kwetsbare positie gaf ze me de tip niet te knijpen maar in plaats daarvan alleen vast te houden zonder kracht te zetten. Nadat ik razendsnel de situatie analyseerde, besefte ik dat ik was bekeken.
Het drong tot me door dat mijn vriendin al een stapje verder was in het hele proces. Het uitblijven van de vraag wat ik aan het doen was met een blik soep midden in de nacht, onderstreepte dit. Ondanks een gevoel van mentale disbalans nam ik haar tip ter harte en draaide, ditmaal zonder te knijpen. Als een mes door de boter gleed het roterende snijvlak moeiteloos door het blik. Een paradoxaal gevoel van overwinning en schaamte bekroop me. Succes lag al die tijd letterlijk en figuurlijk in mijn eigen hand.
In mijn personal coaching adviseer ik mensen soms van de geijkte paden af te stappen om het leven boeiend te houden of te maken. “Als je doet wat je altijd deed zul je krijgen wat je altijd kreeg” is een kreet die me is bijgebleven tijdens een training van atletiek guru Henk Kraaienhof. Krampachtig de regie of het verloop van het eigen leven vast willen houden kan structuur bieden.
Het kan ook voor beklemming en beperking zorgen. Zoals mijn starre en verstikkende grip op de blikopener mijn doel onbewust saboteerde. Sterker nog, door harder te proberen het blik te openen werd mijn greep krachtiger en ontstond er meer weerstand met een negatieve spiraal als gevolg. Nu heb ik in het verleden ondanks alles toch soep kunnen eten, een situatie van leven en dood is mijn gevecht met de blikopener nooit geweest. Wel was het leven met betrekking tot het soep eten makkelijker geweest als ik de kracht van ontspanning eerder had ontdekt. Het punt waar een ieder belandt en terugblikt op het geleefde leven, zal waarschijnlijk wel bereikt worden. Net zoals ik uiteindelijk wel soep at.
Hoe zonde zou het echter zijn als we tijdens een moment van reflectie concluderen dat we ons leven in een rigide greep hebben gehouden en onszelf daardoor kansen en mogelijkheden ontnomen hebben. Spijtiger nog is het, als dat besef komt in een fase van ons leven en we eigenlijk te laat zijn om het tij nog te keren. Ik zie de voorbeelden in mijn praktijk:
Sporters die door gebrek aan afwisselende trainingsprikkels geen progressie meer boeken en motivatie verliezen. Individuen die in een dermate vastgeroest patroon verkeren dat het leven geen verrassingen meer kent. Rigide bedrijven of management teams waar alle verhoudingen en structuren al jaren hetzelfde en misschien achterhaald zijn. Ik nodig u uit soms vaste patronen eens los te laten al is het maar om te ontdekken dat ze soms wenselijk zijn…….

Patrick van Neerden Site-kick.nl Training & Coaching