Onderweg naar huis wipte ik nog even binnen bij de snackbar van Willy Vet en bestelde een frietje speciaal. Het was mooi geweest die avond. Sylvia was met haar moeder naar de Huishoudbeurs en zou pas de volgende dag thuiskomen. Dat bood mij mooi de gelegenheid om nog eens op stap te gaan met mijn vrienden. Immers, niets mooier dan een avondje slempen met je oude kameraden. En daar hoorde een bezoek aan de frietzaak eigenlijk automatisch bij. Die geur, die sfeer, het bracht de herinneringen aan mijn jeugd, met volop stappen en feesten en feesten en stappen weer helemaal bij me terug. Dat was nog eens een tijd geweest, waarin het elk weekend wel carnaval leek en ook nu nog voelde het voor mij even, alsof het zich allemaal pas gisteren had afgespeeld, dat feesten en stappen. Met een vette hap achter de kiezen nam ik afscheid van Willy en zwalkte naar huis, alleen.

Toen ik bij mijn huis aankwam en door de poort naar achter liep, viel me meteen iets op: de achterdeur stond open. Raar. Ik liep verder. Ineens zag ik twee mannen op me afkomen! Een seconde overviel mij het gevoel dat ik wel door de grond kon zakken. Vervolgens werd ik laaiend van het idee dat vreemde gasten ongevraagd in mijn huis rondhingen. Dit was geen zuivere koffie en omdat de aanval de beste verdediging is, haalde ik meteen uit naar de dichtstbijzijnde indringer. Mijn arm werd lomp achteruitgetrokken. Wat bleek; er was nog een derde gast in het spel! In een reflex keek ik over mijn schouder en zag het groen geschminkte gezicht van een jongeman. “Is het al carnaval?” vroeg ik per direct. Hij negeerde mij en sprak: “We hebben interesse voor dat partijtje vloerbedekking dat je op marktplaats hebt gezet. Komen wij nu ophalen, knecht!” Inderdaad had ik een partij vloerbedekking in de aanbieding. Maar waarom schminkt iemand zich daarvoor groen? De vloerbedekking was wel groen, maar dan nog! Ik vroeg me serieus af of het wel over dezelfde vloerbedekking ging. En dan, midden in de nacht? “Maak dat jullie wegkomen,” sprak ik met volle overtuiging, rukte me los, draaide me weer om en liep tegen een vuist aan. Het werd mij gelijk zwart voor de ogen.

%MCEPASTEBIN%


Thomas Splinter

Verhalen zijn splinters uit mijn onderbewustzijn.

4 reacties

van Gellekom · 26 februari 2020 op 12:30

Spannend!

    Thomas Splinter · 27 februari 2020 op 22:11

    Dankjewel. Hoop dat ik de aandacht vast kan houden, altijd spannend bij een vervolgverhaal. Deel twee is onderweg.

Nummer 22 · 26 februari 2020 op 23:23

Opsporing vetzochr! Elly Lust zou zich groen en geel ergeren aan tapijt rovers, maar dat geheel terzijde!

Thomas Splinter · 27 februari 2020 op 22:12

Ellie, is dat Die Lustige Witwe? Dat terzijde. Grappig detail: jaren geleden ben ik begonnen met een serie verhaaltjes met Thomas Splinter in de rol van een soort rock artiest en ziet: https://www.youtube.com/watch?v=zaM8ABufEFU

Geef een reactie

Avatar plaatshouder