Grote boodschap van Vaalima

Er stond vandaag weer een file van achtendertig kilometer bij het Finse plaatsje Vaalimaa, vlak bij de Russische grens. Eens lag dit in een bijna uitgestorven gebied waar af en toe een auto passeerde op weg naar het naastgelegen ijzeren gordijn dat, bij overlegging van voldoende papieren, op een kier werd gezet voor een zakelijk of toeristisch bezoek aan het mooie Leningrad; nu Sint Petersburg. Na de val van het ijzeren gordijn nam het verkeer door Finland naar Rusland sterk toe. Een jaar of tien geleden spraken we op de boot naar Finland een Nederlandse chauffeur die de nieuwe route door Finland verkoos boven de Rit door Polen en de Baltische staten. In die Oostbloklanden werd zo geroofd dat de man zich van zijn leven niet meer zeker voelde. ‘En’, zo sprak hij, ‘ik wil ook wel een beetje comfort bij mijn zware werk’. Deze man zal daarom de rit naar Vaalimaa waarschijnlijk nu niet meer willen maken.

Finland heeft een goed wegennet waarop iedereen nog zonder tolheffing van Noord naar Zuid en van West naar Oost mag rijden. Met name die laatste richting is in de afgelopen jaren populair geworden bij alles wat vrachtwagen is (of er nog een beetje op lijkt) en vracht naar Rusland heeft te vervoeren. Het ijzeren gordijn mag zijn gevallen, de bureaucratie aan Ruslands poorten is bijna gelijk gebleven. Je komt er niet zomaar in en je komt er niet zomaar uit. De slagader naar Rusland wordt bij Vaalimaa even dichtgeknepen en daar hopen zich de nodige zaken op; letterlijk en figuurlijk.

Er staat vandaag weer een file van achtendertig kilometer vrachtauto’s, mooie moderne en (vooral) oude roestbakken die dagenlang moeten wachten voor het Russisch grondgebied mag worden bereden. De chauffeurs, niet altijd van de ‘heerlijkste’ soort, wachten, eten, drinken en neuken dat het een lieve lust is. De Nataschja’s komen er met bussen vol aangereden. En weet je wat nu het nare is? Er staan voor papier en peuken geen vuilnisbakken op elke meter langs de 38 kilometer autoweg, er zijn geen toiletten op elke tien meter en je kunt er geen peeskamertjes huren. Alles belandt in de berm en daar is geen plekje meer waar je je kont op kunt richten om je keutel op een vrij stukje mos te leggen. Hier is een écht rampgebied ontstaan, waar je niet zonder kokhalzen doorheen kunt rijden, laat staan in de buurt kunt wonen. Waar zo’n ramp is, moest de presidente heen. Ik denk dat ze er een paar slapeloze nachten van heeft gehad.

Daar hebben jullie hier in Nederland nooit bij stilgestaan, hè? Dit soort zaken gaan jullie kaaskoppen helemaal voorbij. Maar stel je eens voor: Achtendertig kilometer vrachtautofile voor Zevenaar omdat onze Oosterburen weer gaan controleren. De bermen helemaal ondergescheten en de prachtige Veluwse dennen als een kerstboom behangen met kapotjes. De hogenoodtoestand wordt uitgeroepen bij Arnhem en onze Koningin moet naar het rampgebied om zélf eens beroerd te worden van de koude kak. Het zou dan direct een nationaal probleem zijn en dat is het in Finland dan ook geworden.

De Finse regering besloot niet bij de kakken neer te blijven zitten en zond haar minister van Buitenlandse zaken naar Moskou om persoonlijk te wijzen op de hogenoodtoestand bij Vaalimaa. Poetin was heel duidelijk: ‘Dit interesseert mij geen drol’, in zijn beste Russisch uiteraard! ‘Ruimt u dit zelf maar op. Bij ons regent het op den duur wel weg’.

Het Finse kabinet heeft zojuist besloten om voor vierentwintig miljoen euro, je leest het goed, voorzieningen aan te leggen in de buurt van Vaalimaa. Grote parkeerplaatsen om de wachttijd door te brengen; met alle voorzieningen voor sanitaire en hygiënische behoeften. Er komt schoonmaak- en onderhoudswerkgelegenheid voor meer dan honderd mensen. De vervuiler bestraalt en de brave Fin betaalt.

Het plaatsje Vaalimaa heeft dan ook een grote boodschap voor jullie:
Shit happens, leve het akkoord van Schengen, en niet meer zeiken over de Betuwelijn.