Grote Schoonmaak

“Haal die stinkpoten van tafel! Doe die modderschoenen uit! Niet met je vette klauwen aan de ramen!” Het is weer eens zover: mevrouw begint aan de grote schoonmaak en ik loop alleen maar in de weg, waar ik ook sta, zit of lig het is nooit goed. Normaal zou ik mijn uitvlucht zoeken in de stamkroeg, maar dit keer kwam ik op het absurde idee om ook eens wat te gaan doen in huis. Terwijl madam boodschappen ging doen, begon ik alvast aan al die rotklusjes in huis die m’n vrouw voor me had bedacht. Maar ja, een vrouw en denken, dat kan nooit goed gaan, tenminste, dat is meestal het geval bij mijn vrouw. Ik was me haast dood geschrokken van d’r waslijst. Toen ik eindelijk van de schrik was bekomen, raapte ik al mijn moed bij elkaar en begon enthousiast aan de eerste klus.
Hond eten geven, geen probleem. Ik neem hem uit eten naar de Mac Donalds en neem meteen zelf een Big Mac. Planten water geven, no problemo. Ik zuip bier als water, dus de planten vast ook wel. Het is toch malt bier, dus zelf krijg ik dat niet door m’n strot.
De vloer dweilen. Ik duik de koelkast in, pak de smeerworst, smeer de vloer ermee in en laat de hond het weer oplikken. Zo, wat zal die vloer straks glimmen.

Ramen lappen. Ik pak een baksteen en werp hem door het raam. Even nieuw glas erin laten zetten en hij is weer oogverblindend. Afwassen. Gewoon de vaat buiten zetten en wachten totdat het gaat regenen.
* Ding Dong* De bel. Ik vrees weer een of andere collecte voor demente kippen, olifanten met gebroken slurven of vissen met aangeboren kieuwafwijking. Soms wordt ik er echt schijtziek van, die bloedzuigers. Als ze zich eenmaal vastzetten in je geld dan kom je er niet meer zo gemakkelijk vanaf. En ook altijd rond etenstijd, omdat ze dan weten dat alle mensen dan thuis zijn. Dus ik doe de deur al open met gebalde vuisten en ren de deur uit…* kablam * Struikel ik opeens over twee reusachtige kiezelstenen. Maar dan hoor ik opeens pijnlijk gekreun. Gekreun? Sinds wanneer voelen kiezelstenen ook pijn?

Grote grutjes, bleken het 2 woudlopertjes te zijn voor een heitje voor een karwijtje. Weer eens wat anders dan die eeuwige kinderpostzegels. Maar goed, ik had nog enkele karwijtjes op m’n lijstje staan, dus konden ze dat mooi even doen. Toen ze eindelijk klaar waren, beslopen ze me en vielen me aan: “en nu dokken meneer”. Jaja, eerst die 2 schattige koppies, maar zodra het om geld gaat, veranderen ze in 2 geldazende asociale pubers. Dus ik geef ze ieder een euro. “Een euro? Dat geef je aan zwervers in de trein, we hebben ons kapot gewerkt en dit krijgen we als dank?” Uit vrees voor ramen besmeurd met boter, eieren en slagroom, heb ik ze toch maar ieder 10 euro gegeven en ze daarna m’n huis uitgeschopt en m’n hond achter ze aan gestuurd. Dat was dan ook meteen de laatste klus op de lijst: de hond uitlaten.

Dan komt m’n vrouwtje lief weer thuis met 10 kilo boodschappen in d’r handen. En schreeuwt: “Wat doen al die volle vuilniszakken in de keuken? De strontvliegen komen er al op af! Ik vraag maar een paar kleine dingetjes in huis te doen, maar zelfs daar ben je nog te lui voor.” Ik dacht al dat ik wat vergeten was. Ben ik helemaal vergeten de vuilnis buiten te zetten. Dus ik pak m’n vrouw bij d’r haren en zet haar buiten neer in de afvalcontainer.