Dezelfde dag bel ik naar een VMBO school in het nabijgelegen stadje en ze nemen haar aan gezien de bijzondere omstandigheden. Ik moet haar papieren opsturen.
Als ik Mevrouw B. bel, reageert ze enthousiast, ze heeft Melissa al laten weten dat ze naar de camping moet komen en eigenlijk wil ze dat nu ook wel. Als ik haar spreek op school lijkt ze niet eens zo ondersteboven van de brand, maar vooral blij dat haar hondje nog leeft… Een week later ga ik voor het zwemmen weer op bezoek en wordt in de verstikkende rook als ‘vriendin des huises’ binnengehaald. Twee werkloze wat ongewassen oudere broers voeren gedienstig koffie en koek aan. Moeder B. heeft haar best gedaan, ze is zelfs met haar dochter op proef met de bus de weg naar de nieuwe school gereden…..Melissa neemt in de week erna uitgebreid afscheid van haar oude klas. In een nieuwe kanariegele outfit vertelt ze in de kring over de brand en dat ze naar een andere school gaat en misschien weer terugkomt.
Als ik een na maand haar moeder opbel, blijkt het redelijk goed te gaan.
Het was eerst erg wennen voor Melissa op deze kleine en meer provinciale school, maar het is ook veel rustiger en overzichtelijker.
Vlak voor de zomervakantie, een half jaar later, zie ik mevr.B. in de school. Ze vertelt dat ze in Utrecht opnieuw een huurhuis toegewezen hebben gekregen. Ze komt haar dochter opgeven voor het nieuwe schooljaar. Het kost wel wat moeite, de derde klassen zijn behoorlijk vol. Na vurig pleiten van mijn kant bij de directie, kan ik Melissa’s moeder melden dat het in orde is.
Als eind augustus de school is begonnen kom ik Melissa onverwachts tegen bij de ingang.
‘Ha wijfie!’roept ze blij uit. Geen gebruikelijke aanspreektitel voor een docent, maar ach, zo recht uit het hart.
Ze wordt bij de afdeling ’natuurlijk leren’ ingedeeld. Het gaat zeker niet altijd goed. Er zijn te vaak conflicten. Geregeld spreek ik haar en één keer vlak voor de schooldisco laat ze me zien dat ze onder haar ultrakorte zilveren jurkje, haar gymbroek aan heeft getrokken.
’Anders denken die jongens dat ze alles maar kunnen doen, maar zo ben ik niet’, zegt ze. Ze gaat net aan over naar het 4e jaar. Halverwege dat jaar gaat toch ze van school af. Ze is er vaak niet en haar inzet en interesse zijn minimaal geworden.
Na zorgvuldig overleg wordt ze verwezen naar een schoolwerktraject, waarschijnlijk is dat beter voor haar…..Ik zal haar missen.
Maar toch, als ze dat afmaakt, heeft ze meer opleiding dan haar ouders en twee broers bij elkaar, die nooit veel op school zijn geweest.
En zò wordt ze dan toch nog de intellectueel van het gezin……
15 reacties
SIMBA · 2 februari 2007 op 08:23
[quote]En zò wordt ze dan toch nog de intellectueel van het gezin……[/quote] 😆
Eigenlijk is het ín en ín triest, tenminste zo zie ik het als buitenstaander. Er zijn natuurlijk heel veel gezinnen in Nederland waar het zo gaat.
We moeten maar hopen voor Melissa dat ze een aardige werkgever tegenkomt en later een lieve vent.
Het was een mooi verhaal Pally, ik vind die schoolverhalen wel boeiend!
Bitchy · 2 februari 2007 op 09:06
Jammer dat we niet zullen weten hoe het met het meisje verder gaat.
En als verzoekje wil ik graag nog een *schoolverhaal* 😉
Anne · 2 februari 2007 op 09:23
Dag pally, ik heb met belangstelling het verhaal gelezen, en was daarbij vooral (aangenaam) getroffen door de zorgvuldigheid waarmee je elke zweem van cynisme uit de vertelling wegliet. Daarom vind ik de uitsmijter ook tegenvallen. Ik heb de indruk dat je niet goed wist hoe je (stevig) moest afsluiten, en toen voor zo’n uithaal koos. Het plaatst, voor mij dan, al het voorafgaande in een ander, gedistancieerder licht. En dat vind ik jammer, het kan je bedoeling niet zijn geweest…
(Het gaat dus alleen over de laatste zin, voor alle duidelijkheid!)
pally · 2 februari 2007 op 09:32
Ha Anne! teruglezend , begrijp ik je reactie over de laatste zin.
Maar gek genoeg heb ik daarin waarschijnlijk niet de goede toon getroffen.
Wat ik bedoel is, dat zij in haar omgeving op haar manier er werkelijk boven uitsteekt.
Tja, dat heb ik dus niet duidelijk weten te maken, zò.
bedankt voor je kritiek
groet van Pally
SIMBA · 2 februari 2007 op 10:05
Jawel Pally. Wat mij betreft heb je dat héél goed duidelijk gemaakt!
En ik weet ook bijna zeker dat, als jij niet zo je best had gedaan voor dat kind, ze niet zo goed terecht was gekomen.
arta · 2 februari 2007 op 11:38
Ik vind het een geweldig vervolgverhaal, en hoop dat er zo meer van jouw hand komen!
🙂
Anne · 2 februari 2007 op 21:16
He Pally, nog even door(zeuren) over dat laatste zinnetje.
Wat waar is mag best gezegd dan wel geschreven worden, daar gaat het niet om. Dat het meisje, om meerdere redenen, afweek van het nest waaruit ze voortkwam bleek mij overigens al uit het verhaal zelf. Dat je aan het eind je punt nog eens wilt onderstrepen is prima, daar gaat het ook niet om. Het gaat om de manier waarop. Want door haar intellectueel te noemen terwijl iedereen snapt dat ze dat nooit zal worden, nog niet in de buurt zelfs, drijf je hoe dan ook de spot met haar, en via haar dus ook met haar familie. En dat logenstraft jouw betrokkenheid uit het eraan voorafgaande verhaal.
Misschien vinden veel mensen zulk soort spot acceptabel en kunnen daarom het eind als zodanig ook makkelijker hebben, waarderen zelfs. Ik kan dat niet. Voor mij staat ware betrokkenheid met particuliere personen haaks op scherpe spot met diezelfde mensen. Ik ben wat dat betreft wellicht een uitzondering op de regel. Wie weet.
Overigens, het komt vaker voor dat iemand aan het eind van zijn/haar verhaal instinctief iets spottends zet/zegt dat terugverwijst naar een of meerdere personages, om zelf afstand te nemen. En ook afstand nemen heft de eerdere betrokkenheid op.
Maar goed, nou hou ik op met zeuren 🙂
groetjes van Anne.
pally · 2 februari 2007 op 21:30
Ben ik weer, Anne, Het gekke is dat ik het nog niet eens spottend bedoelde, eerlijk gezegd.
Maar dat zei ik al. Als het wel zo overkomt heb ik het niet goed geformuleerd.
Uitsmijters zijn niet mijn sterke kant, geloof ik…
groetjes Pally
Trukie · 2 februari 2007 op 21:59
Eind goed al goed.
Wat ben jij een lieve juf geweest.
Of ….. eigenlijk nog steeds.
pepe · 2 februari 2007 op 21:59
Heel mooi en vooral ook realistisch vervolgverhaal, ik heb gewoon na de reacties hier het laatste zinnetje niet gelezen!
Ik hoop dat er een nieuw verhaal komt binnenkort
Linkesoep · 3 februari 2007 op 02:36
Hoi Pally,
Ik ben heel blij met je verhaal. Vooal omdat het aantoont dat het niet alleen maar negatief is om voor de klas te staan. Dat gevoel krijg je tegenwoordig namelijk vaak wel, als je al die rampspoed berichten over het onderwijs leest.
Dus petje af voor je inspirerende en enigzins opbeurende verhaal.
En hopelijk komt het met Melissa allemaal goed.
Groetjes LS 🙂
DriekOplopers · 3 februari 2007 op 11:12
Een mooi vervolgverhaal. Het einde stemt me wat droevig. Arm kind. Als ze de mazzel had gehad, in een wat betere thuissituatie geboren te zijn, had ze het veel verder geschopt. En dan waarschijnlijk een makkelijker, fijner leven gehad.
Driek
Nana · 3 februari 2007 op 12:37
Het is mooi, maar Anne heeft wel gelijk. Intellectueel past niet. Maar ik vind het ook een lelijk woord. Als iemand me intellectueel noemt en allochtoon dan word ik misselijk. Dat ligt wel erg aan mij hoor, dacht ik….
Dees · 4 februari 2007 op 11:23
Heb je al zoveel over dat einde te horen gekregen…
Maar ja, ik vind het ook jammer. Beetje koude douche na een warm bad. Beetje de moderne, betrokken docent, naar de ouderwetse met het vingertje. En ik vermoed dat je veel meer de eerste bent, dan de tweede.
pally · 5 februari 2007 op 11:49
Erg bedankt allemaal voor de terechte kritiek en ik ga echt op dieet : geen uitsmijters meer voorlopig, daar verpest ik het hele column-menu mee!
🙄 🙄 Groet van Pally