Ze liep over het gespikkelde marmer in de grote hal van het verlaten kantoorgebouw. Langs de onbemande receptie naar de toegang tot de liften. De spiegelende schuifdeur was reeds open. Ze stapte in en drukte op “11”, de etage waar de directie huisde. Bij haar eerste baan waren er geen liften in het kantoor geweest. Althans, ze waren er wel maar ze werkten niet. Vijf steile trappen had ze dagelijks genomen om op haar kamer te komen. Haar werk bestond uit het interpreteren van data, meestal cijfers. Ze had een zeldzaam talent, het leek soms wel of ze de gegevens doorvoelde. Haar analyses waren immer haarscherp en de conclusies die ze trok, lagen lang niet altijd voor de hand en brachten meer dan eens verdoezelde waarheden aan het licht. Ze was de beste statist die er ooit had gewerkt. En de enige vrouw. Het was haar trouwens niet vreemd om zich als enige vrouw in een mannenwereld te bewegen. Als enige dochter uit een gezin van acht. Ook op de universiteit was zij een van de weinige vrouwen geweest, die was toegelaten. Dankzij de inspanningen van haar liberale vader.

Vanuit haar rommelige kamer, volgestouwd met derdehands kantoormeubilair, had ze dikwijls door het nog nimmer gelapte raam naar de stoffige straten buiten gekeken, en gedroomd van een carrière in New York of Londen. Met haar opleiding en uitzonderlijke gave was dit zeker geen onrealistisch toekomstbeeld. Maar toen ze zwanger was geworden van Sherina was ze gestopt met werken. En twee jaar later was Yasmina gekomen en had ze haar kansen op een internationale loopbaan definitief voorbij geacht.

Ze was een toegewijd moeder geworden. Een eenzame toegewijde moeder. Want haar grote liefde Abdullah werd steeds meer door zijn werk opgeslokt. Zijn werk. Zijn passie. In het begin was hij wel eens een nacht weggebleven. Dan was hij de volgende ochtend thuis gekomen, met wallen onder de ogen en stinkend naar zweet en andere lichaamsgeuren. Later was hij soms dagen onbereikbaar geweest. Was hij onder de blauwe plekken thuisgekomen en had hij nauwelijks kunnen lopen. Toen hij weer eens thuis was gekomen mét een gebroken arm en zónder drie uitgetrokken teennagels hadden ze een beslissing genomen.

Het raam van de luxueus ingerichte hoekkamer op de elfde verdieping liep van het plafond tot de vloer. Ze keek naar buiten en zag in de verte de lichten van de stad schitteren in het zwarte water van de Theems. Ze dacht aan haar puberende schoonheden die zich op dit moment waarschijnlijk over hun huiswerk bogen. En aan Abdullah, die de laatste hand aan het leggen was aan zijn manuscript, zijn nieuwe levenswerk. In gedachten zag ze hem achter zijn pc zitten in hun eenvoudige appartement dat net zo rommelig was als haar oude werkkamer. Alleen de trappen om er te geraken waren nog steiler. Een glimlach verscheen rond haar lippen. Met haar roze rubberen handschoenen leegde ze de prullebak. Het was goed zo. Ze waren veilig en ze was gelukkig.

Categorieën: Verhalen

Chris

Chris den Daas

9 reacties

joopvanpoll · 29 januari 2010 op 14:56

Soms lees ik iets, waarvan ik vermoed dat het heel mooi is en bevlogen.
Maar dan grenst het aan de periferie van wat ik nog bevatten kan.
Dat is mijn probleem, ik weet het.
Ze(jij?) werkt voor haar gezin en cijfert zich weg voor Abdullah en de kinderen.
Ze is gelukkig, maar speelt ze toch met de gedachte om van de elfde..?
Nee toch, en waarom is Abdullah gefolterd?
Groet,
Joop.

DreamOn · 29 januari 2010 op 16:08

O, ik denk dat ik het verhaal wel begrijp. Een gezin, dat naar Nederland is gevlucht vanwege het politieke gevaar in eigen land.
De moeder -hoofdpersoon- had daar een goede kantoorbaan, maar haar man kon zijn idealen niet waarmaken in het land van herkomst en werd zelfs gefolterd vanwege zijn mening.
Gevlucht naar Nederland. De vrouw werkt nu als schoonmaakster in een kantoor, maar ze is wel gelukkig, omdat dit leven veiliger is voor haar gezin.
Mooi verhaal!

SIMBA · 29 januari 2010 op 16:44

Mooi! Over liefde, veiligheid en tevredenheid.

DACS1973 · 29 januari 2010 op 16:55

@DO Ze is in Londen, want ze kijkt uit op de Theems.

Kan het verhaal prima volgen. Heb moeite met deze zin:
[quote]Toen hij weer eens thuis was gekomen mét een gebroken arm en zónder drie uitgetrokken teennagels hadden ze een beslissing genomen.[/quote]

Onwillekeurig denk ik dan aan zinnen als “Toen hij weer eens met een stuk in zijn kraag op het werk verscheen”, “Toen hij weer eens de bus had gemist”.

Door dat “weer eens” lijkt het alsof Abdullah geregeld thuiskwam met een gebroken arm en drie uitgetrokken teennagels. Ik snap ook wel dat je dat niet bedoelde, en dat het erom gaat dat hij regelmatig het slachtoffer van mishandelingen was, waarbij de gebroken arm en de teennagels
de laatste druppel vormden voor Sherina.

Door dat “weer eens”, “mét een gebroken arm” en “zónder drie uitgetrokken teennagels” krijgt die zin een luchtige, haast komische toon die niet in de context van het verhaal past. Naar mijn smaak dan, haast ik mij eraan toe te voegen.

Verder: “zonder drie uitgetrokken teennagels” betekent eigenlijk dat Ab wat zijn teennagels betreft van geluk mag spreken. Want min (“zonder”) keer min (“uitgetrokken”) is plus. 😉

Welke andere lichaamsgeuren dan zweetlucht bestaan er nog meer? Ik heb me suf gepiekerd, maar kon niks verzinnen. :eh:

pally · 29 januari 2010 op 19:25

Ik begrijp dit verhaal niet, Chris. Wie is wie en wat is er nou gebeurd? Heeft zij besloten schoonmaakster te worden? En waar komen die pubers opeens vandaan? Ik struikelde ook over het ‘zonder drie uitgetrokken teennagels’. Had hij ze dan nog? Dan hoef je ze toch niet te noemen? Ik vermoed dat je dit verhaal tamelijk vlot hebt opgeschreven en niet (voldoende) nagelezen om te kijken of alles klopt en zo..
volgende keer beter, groet van Pally

Avalanche · 29 januari 2010 op 21:07

De een na laatste alinea begreep ik pas, nadat ik de reacties hier gelezen had, maar dat neemt niet weg dat ik het een mooie column vind met een zeer verrassend einde.

Chris · 29 januari 2010 op 22:15

Leuk he, zo’n puzzelstukje. DACS, ik vind dat je gelijk hebt mbt “weer eens”. Overigens had ik Abdullah vanmiddag nog aan de lijn en hij vertelde mij dat hij zijn teennagels keurig heeft meegekregen – in een luciferdoosje. Wat dat betreft heb je dan ook weer gelijk gehad.

En Pally, neen, ik heb deze column niet even snel opgeschreven, maar heb veel aandacht en tijd besteed om het verhaal dat ik in mijn hoofd had in deze vorm te krijgen.

DACS1973 · 30 januari 2010 op 07:16

Toch netjes van die mensen, dat ze die teennagels hebben meegeven. Je weet nooit hoe ze nog van pas kunnen komen! 😆

Chantalle · 30 januari 2010 op 14:12

Ik heb het gelezen en werd gegrepen door het eenzame dat er doorheen sijpelt.
Mooi, hoe iemand zich weet weg te cijferen voor het geluk van de ander.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder