Haar zwarte jurkje

Zij was 16 en ik 17 toen ze mijn vriendinnetje was. Mijn eerste echte, echte vriendinnetje. Alles was nieuw en voor het eerst maakte ik mee wat songwriters, filmmakers, dichters, schilders, mijn ouders en het grootste deel van de wereldbevolking al ooit hadden meegemaakt: Verliefdheid. We voelden ons alsof we in een videoclip speelden; sommige momenten waren dan ook als een met softfocuslens opgenomen foute videoclips uit de jaren tachtig. We gingen dagjes weg, maakten, hoe cliché het ook mocht zijn, een trip naar Parijs en gingen voor het eerst samen op vakantie. Alles was de eerste keer met een meisje: seks, kerst, verjaardagen. Alles was romantisch en het feit dat we in de lente vriendje en vriendinnetje werden voegde daar qua symboliek ook veel aan toe. Diezelfde symboliek kwam hard aan toen er in de herfst, bijna anderhalf jaar later, bruut een eind kwam aan die romantiek. Ze maakte het uit. Het meisje waarmee ik als 17-jarige oud wilde worden was geen onderdeel meer van mijn leven. Er zat maar een ding op: Ik moest op zoek naar een ander meisje waarmee ik oud wilde worden.

Laatst kwam ik haar weer tegen. 22 is ze nu. Inmiddels woont ze samen met een alleraardigste kerel. Allebei zijn we volwassen en proberen daar ook naar te leven. Dat we uiteindelijk uit elkaar gingen is niet zo heel gek: Eigenlijk verschillen we ook veel te veel. Maar een klik blijf je houden met je eerste echte vriendinnetje. We kunnen ruzie maken, omdat het toch wel weer goed komt. We kunnen bij elkaar zitten en een half uur niets zeggen en dat maakt dan ook helemaal niks uit. We kunnen elkaar maanden niet zien, maar als we elkaar spreken, dan lijkt het alsof we dat elke dag doen.

Een hele tijd geleden ging ik, na elkaar jaren eigenlijk niet echt gesproken te hebben, bij haar eten. Ze was mooi; ze droeg een zwart jurkje en ze had haar haar opgestoken, net als vroeger. Ik was voor de gelegenheid maar in mijn pak gekomen. We aten en lachten om onszelf en vroeger en hoe we nu, jaren later, toch weer bij elkaar zaten, want dat was natuurlijk erg jazz. En toen was er nog meer wijn en kwam er op tv de film met Tom Hanks waar we op ons eerste afspraakje naartoe gingen. Zij vertelde over haar liefdesleven, ik over het mijne dat schitterde in afwezigheid. En het kan aan de wijn hebben gelegen, of aan het eten, of aan de sfeer of aan het feit dat Tom Hanks weer tegen zijn volleybal aan het kletsen was, maar er was een klik. En we zoenden. We lieten het daarbij, want het was niet verstandig.

Toen ik een aantal weken later terugkwam van vakantie, was er inmiddels weer een andere man in haar leven. Want zo gaan die dingen. Toen ik haar laatst tegen kwam op straat raakten we weer aan de praat. Ik had haar al een tijd niet gezien of gesproken, dat gebeurt niet meer zo vaak. Het ging goed met haar, zei ze. Ze woonde samen en op school ging ook alles goed. Of het met mij ook goed ging. Ik zei dat alles helemaal op rolletjes loopt, want dat zeg je dan. Ze moest gauw weer verder, want ze ging thuis voor het eten zorgen. Ze had een romantisch etentje gepland. Ik keek haar na en vroeg me af of ze het zwarte jurkje vanavond weer zou dragen.
Iets in mij zei van niet.

Ik liep naar het station en in de ijzige januariwind maakte een oude man de knopen van de jas van zijn vrouw vast. Zij vrijwel blind en afhankelijk van hem.
Arm in arm liepen ze naar de bus.