Hard Gras

“Papa! Wakker [i]worre[/i]!”

Terwijl ik me omdraai, op zoek naar waar het geluid vandaan komt, voel ik de gezellige avond van gisteren overal pijn doen. Aan de rand van het bed is mijn zoontje bezig om op het bed te klimmen. Behaalde resulaten uit het verleden bieden mij wel degelijk een garantie voor wat komen gaat en als vanzelf zet mijn lichaam zich in een beschermende houding. Onlangs is m’n kleine grote man twee geworden en sinds een paar weken ook bijdehand genoeg om zelf uit bed te klimmen. De blauwe bal die hij van de buren heeft gehad voor zijn verjaardag heeft hij al onder de arm. De oppas van gisteravond was duidelijk een meer toegeeflijke onderhandelaar dan zijn vader. Wanneer hij de bal even opzij heeft gelegd om op het bed te komen en bovenop me zit kijkt hij me welhaast zielig aan en vraagt: “[i]Foeballuh[/i]?” Het heeft gisteren de hele dag geregend maar zelfs acht hoofdstukjes over Jip en Janneke geven hem niet de voldoening en het plezier wat hij aan zijn bal beleeft. En dus moet er vandaag gevoetbald worden. Tien minuten later – meer tijd krijg ik niet – sta ik compleet met slippers aan en met een krentenbol in m’n handen op het gras in de achtertuin.

“Hier [i]taan[/i]!”

Met zijn kleine vingertje prikte hij in de grond om aan te wijzen waar hij me wenst te hebben. Terwijl ik met m’n hoofd een spinnenweb verwijder wat tussen het prieel in de tuin en de grote hederaheg hangt, legt hij de bal neer op het gras.

Het is ijzig koud, maar dat lijkt hem niet te deren. Op zijn Crocs neemt hij een aanloop. Ik wil hem nog wel waarschuwen dat het gras glad is, maar dan komt de bal al met een flinke vaart mijn richting op. Snel stop ik de krentenbol tussen mijn tanden en wil de bal aannemen voor hij richting de weliswaar uitgebloeide hortensia’s, maar toch: mama’s trots – verdwijnt. Het laatste restje spinnenweb krult zich om mijn hoofd heen. Mijn linkerslipper verliest grip. Ik probeer mijn gewicht te verplaatsen naar de rechtervoet, maar daar is het gras niet veel minder glad. Met een flinke dreun kom ik op m’n kont terecht. Hard gras. De net snel aangeschoten trainingsbroek is doorweekt en ik heb de bal nog gemist ook. De krentenbol is door de klap een meter verderop terecht gekomen op het natte gras.

Een paar meter verderop staat m’n ventje misprijzend me aan te kijken. Z’n haar steekt nog alle kanten op. Terwijl ik pijnlijk over mijn zitvlak wrijf lijkt het hem onberoerd te laten dat zijn vader op deze vroege zaterdagmorgen van de pijn ligt te verbijten op het natte gras. Dat ik speciaal voor hem zo vroeg uit bed ben gekomen; het telt allemaal niet mee voor de kleine voetballer en ik hoef dan ook niet om een greintje medelijden te rekenen.

Op een drafje komt hij op me af. Raapt de krentenbol op, stopt hem in mijn handen en duwt het vingertje weer in het gras, net zoals een paar tellen geleden. Meedogenloos kijkt hij me aan.

“Oh oh papa. Nie [i]toppeltje[/i] duike. Hier [i]taan[/i]!”