Harde porno voor slechthorenden

Mijn vader is wel een soort van entertainer. Altijd geweest. Op verjaardagen neemt hij nog altijd zijn gitaar ter hand, net als vroeger en dan komen er weer eens nummers aan bod als “Kom van dat dak af!” maar ook “Wake up, little Suzy”, en “Like a bridge over troubled water”, en hebben we allemaal een ‘o ja, die zongen we vroeger ook altijd!’ gevoel. Hij zingt zelf het hardst van iedereen. Tussen de nummers door draait hij steeds een shaggie, en neemt een slok van zijn biertje en kijkt eens vergenoegd de kring rond. Het brandende shaggie steekt hij vervolgens tussen zijn lippen en speelt weer lustig door. Hij kan alles zingen en spelen, wat voor verzoeknummertjes hij ook krijgt. Wat mijn vader ook erg goed kan, is moppen vertellen. Vroeger was dat ook nog gebruikelijk, ik had verschillende ooms die dat ook goed konden, dus dat was met verjaardagen een soort van opbieden tegen elkaar. En wij, de kinderen, lagen dan op de grond te kronkelen van de lach. Ik hoopte maar, dat ik genoeg moppen kon onthouden om de volgende dag op school de blits te kunnen maken.
Wat wel jammer was: als mijn vader zijn hele repertoire gespuid had, begon hij gewoon opnieuw. Met als gevolg, dat hij zijn kinderen maar een stelletje chagrijnen begon te vinden, die nooit eens om een grap konden lachen. ‘Ja maar pap, die mop had je toch allang verteld?’

Mijn moeder hield er niet zo van. Zij vond het fijner om een goed gesprek te voeren met de familieleden en vrienden die langskwamen. Of de nieuwe klassieke plaat te draaien. Maar daar kreeg ze niet vaak de kans voor. Als pa aanwezig was, dan was hij ook aanwezig!

Als een van zijn dochters met een vriendje thuiskwam, dan zei mijn vader altijd tegen zo’n bedeesd puisterig pubertje: “Hee gozertje, als je met mij goede vrienden wilt worden, dan moet je twee dingen doen: elke week een pakje shag voor me meenemen en lachen om al mijn grappen!” Ik heb wat knapen zien staan blozen, hakkelen en stotteren door opmerkingen van mijn bijdehandte vader.

Mijn kinderen zijn in de puberleeftijd en vinden hun opa erg grappig. De geschiedenis herhaalt zich, want hij vertelt hen ook de ene mop na de andere. Soms zit ik met kromme tenen, want die kinderen onthouden natuurlijk alles. En lang niet alle moppen kunnen door de beugel.
“Hee opa, weet u nog een goeie mop?”
“Ach nee, jongens, jullie opa kent geen moppen. Maarre….laatst kwam er een oud kereltje bij de videotheek. Echt zo’n oud mannetje, met rimpels, grijs haar en van die bevende handen. Hij kwam een film huren, maar hij kon geen keuze maken. Dus hij naar de balie. Daar vroeg hij om een leuke video.
‘Tja, wat voor genre zoekt u meneer? We hebben van alles; thrillers, natuurfilms, westerns, komedies, romantische films, porno…’
‘O, doe die laatste maar,’ zei de oude man vlug, omdat hij de helft van het rijtje alweer vergeten was.
‘Pornootje dan maar meneer? Harde, of zachte porno?’
‘Doe maar harde porno. Mijn vrouw is erg slechthorend.’
Maar goed, jullie wilden een mop…eh…eens even nadenken…”

Het lijkt wel of het ‘uit’ is, om moppen te vertellen. Of om ze te maken. Ik ken er niet één over onze huidige politici, sportmensen of andere bekende Nederlanders. terwijl er over een Geert Wilders vast wel een leuke mop te bedenken valt, of over Patty Brard. Vroeger werden er echt moppen bedacht over de oren van Joop Zoetemelk, de schele ogen van prinses Christina, maar ook over actuele zaken, of bijvoorbeeld over Belgen. Eigenlijk mocht alles en kon alles, als het maar in een mop verpakt zat; Discriminatie. Religie. Politiek. Intelligentie. Homofilie. Seksisme. Pedofilie.

Zoals die mop over dat kleine meisje, dat heerlijk in het bos loopt te huppelen. Twee blonde staartjes dansend op haar rug. Haar roze rokje vrolijk wapperend om haar beentjes. Ineens komt er een kinderlokker vanachter een boom tevoorschijn. Hij heeft een hele grote lolly in zijn hand en zegt met een vriendelijke stem: “Hee, lief klein meisje, wil jij deze grote lolly hebben?”
Het meisje blijft staan en zegt: “Ja. Alleen als ik je pik mag zien.”

Bestaat het nog? Zijn er nog steeds mensen, die moppen bedenken, moppen vertellen? Ik hoor het nooit meer om me heen. Welk doel dienden die moppen? Om het leven wat draaglijker te maken? Om leed te verzachten? Om taboes te doorbreken? Om legaal te kunnen spotten met zaken waar je op een andere manier niet je mening over zou durven geven?
Hebben we moppen niet meer nodig, omdat we onze mening nu veel beter durven te verkondigen?

Mijn vader wordt volgende maand vijfenzestig jaar. Dat betekent een feestje! Ik kan me er nu al op verheugen. Dan komt de gitaar weer te voorschijn, de asbak zal op tafel staan tussen de gevulde eieren, de nootjes en de flesjes bier, we kijken elkaar door het rookgordijn heen lachend aan en er zal wel een van de kleinkinderen beginnen met de vraag:
“Hee opa, weet u nog een goeie mop?”
“Ach nee, jongens, jullie opa kent geen moppen. Maarre…”