Harry en Thomas

Soms vraag ik mij af waarom ik de TV niet kan doortrekken, net als het toilet. Er lopen immers regelmatig pratende hopen stront door het beeld, wat moet ik daar nou mee? Waar zit de trekker? Vlug, haal de Glorix! Het absolute hoogtepunt van al dit fraais is het wekelijkse zondagochtendprogramma van fraudemakelaar Harry Mens. U weet wel, dat actualiteitenprogramma waar de bankier van de Amsterdamse onderwereld mocht vertellen dat ‘ie volkomen onschuldig was, daags voordat hij werd afgeknald. Tsja, dat hoort bij zakenlui: afrekenen. Maar de allerfraaiste gast is wel Thomas Lepeltak. Die brengt sowieso een associatie met toiletbezoek bij mij naar boven: decennia lang schreef hij stukkies over de jet-set waar je uitstekend je reet mee af kon vegen.

Ach ja, busnisklas. Vroeger dacht ik altijd dat ze met “de Hakkelaar” een Amsterdamse gangster bedoelden. Of die kale oudere heer die het NOS-journaal voorleest. Nou, dan heb je Harry Mens nog nooit aan het werk gezien. Of beter gezegd, gehoord. En die gasten die zich betaald laten interviewen… Als ik weer eens bulderend in de lach schiet, vragen mijn buren of het wat zachter kan. Nee, niet mijn bovenburen, maar die aan de overkant van de straat. De ene effectenlul na de andere rederijstumper komt voorbij. En de grap dat beter niet meneer, maar mevrouw het nummer op de website kan bellen, is het hilarische hoogtepunt van de dag.

En dat decor… Een protserig zaaltje in een lelijk betonhotel aan de kust. Tafeltjes met elegante Franse stoeltjes. Maar hoe mooi een stoeltje ook is, het blijft vloeken bij het molenpaard waar Piet Snot van Dutch Financial Security Investments Trust Foundation (“Uw kapitaal is ons geld”) mee getrouwd is. Kaarsje hier, bloemetje daar. En als intermezzo wat geneuzel in een namaakkeuken waar een kok zogenaamd staat te koken. Maar het vreten dat na afloop wordt opgediend, warmt hij gewoon op in de magnetron, de lul. En ze hebben ook altijd een muziekoptreden. Meestel een sukkel die denkt dat ‘ie Frank Sinatra is, of een bejaarde soulband uit de vroege jaren-70, de rollators discreet buiten beeld.

Thomas Lepeltak is vaste klant en blijft mijn favoriet. Eerder viel hij al door de mand met zijn verslag van de grote vakbondsdemonstratie op het Museumplein in Amsterdam. Spandoeken met hamers en sikkels had vriend Lepeltak daar gezien, vertelde de topjournalist bij Harry. Wel jammer dat uitlekte dat busnisklas de ochtend voor de demonstratie al was opgenomen… Maar deze week overtrof Thomas zichzelf. Hij vond het nodig om het huisadres van die rooie rakker Marcel van Dam bij herhaling te noemen. Zodat men bij hem voor de deur kon gaan demonstreren, met rookbommen gooien en was dies meer zij.

Tsja, pratende hopen stront hebben geen fatsoen. Harry en Thomas: meegeven met Janssen Seaboat Shipment Lease Credit Ventures (“Waarin een kleine rederij groot kan zijn”), en onderweg graag even overboord kieperen. Met een baksteen om hun nek.