Helemaal alleen zal ze haar kindje baren, dat heeft ze besloten.
Oké, wel een vroedvrouw natuurlijk, maar verder heeft ze niemand nodig. Ze kiest er zelf voor ‘BOM’ te worden en nu zal ze zichzelf ook wel redden. Haar grote liefde, de vader van haar kind zal in haar gedachten naast haar staan. Het is de rekening van een keuze; hun geheime liefde. Ze wil een kind van hem, ze verlangt er nu al jaren naar. Eens… eens zal hij van haar zijn. Hij aanbidt haar, dat weet ze en al die jaren omringt hij haar met zoveel hartstocht alsof ze elkaar pas ontmoet hebben. Het idee voor een kind wordt door hem niet met enthousiasme ontvangen. Het is háár keus.
Ik houd haar nauwlettend in de gaten. Mijn besluit staat vast; ik zal haar ondersteunen bij de bevalling. En zo gebeurt het. Ik help mijn vriendin bij het wegzuchten van de weeën, masseer haar rug en dep haar bezwete voorhoofd. Samen huilen we als het kleine meisje op haar buik wordt gelegd en ik voel me zó vereerd dat ik degene ben die haar navelstrengetje door mag knippen. Ze vernoemt zichzelf en gelijk heeft ze.
Veertien dagen verzorg ik moeder en kind. Ze is zielsgelukkig en ik bel haar familie om melding te maken van het heugelijke feit. Opa en oma komen langs, maar niet van harte. Moeder staat naast haar bed te huilen en vader meldt dat hij het niet eens is met haar keuze want het is een schande voor de familie. Achteraf is het de meest trieste dag van haar leven. Maar zij besluit te genieten van haar kind en van haar verdere leven. Ze voedt in haar eentje het meisje op en het wordt een prachtige intelligente dochter die de kans krijgt te studeren en daarna daadwerkelijk carrière maakt. De vader draagt trouw zijn steentje bij, maar zijn besluit staat vast: hij blijft bij zijn eigen vrouw en kinderen. Zij heeft nooit bekend hier diep teleurgesteld over te zijn, maar ik denk beter te weten; hij blijft de liefde van haar leven. Ze gaat uit, viert feest en een tikkeltje afgunstig zie ik haar de bloemetjes buiten zetten terwijl ik op haar dochter pas. Ze is een schoonheid, die aan aandacht niets te kort komt. Dochterlief, mooi meisje en heel serieus advocate, woont inmiddels samen met haar vriend en moe zit veel alleen thuis.
Af en toe komt de vader van haar kind eens langs. Nog steeds is hij de liefde van haar leven
Maar ze beseft dat de kans hem in te palmen nihil is.
Met heel veel respect heb ik het leven van mijn vriendin gevolgd. Maar ik kan me geen voorstelling maken van het feit dat een man zijn leven lang een nevenrelatie onderhoudt. Totdat ik ontdek wie de vader van haar kind is…
Takkewijf!


9 reacties

Isabeau · 22 januari 2008 op 17:28

Haha geweldig! 😆

Je moet natuurlijk wel alles delen als hartsvriendinnen zijnde he 😀

arta · 22 januari 2008 op 20:24

😆
Die takkewijven van tegenwoordig! 😀

Leuk debuut!

Je gooit wel een beetje de tijden door elkaar…kind wordt volwassen, jij past op en ze is weer advocate, waardoor het echt als fictie overkomt…

Mosje · 22 januari 2008 op 22:55

Zo iris, da’s lang geleden! Is je kledingzaak failliet?

KawaSutra · 23 januari 2008 op 01:07

Jeetje Iris, bijna over het hoofd gezien.
Leuke comeback met een geweldige afsluiter.
‘k heb je wel gemist hoor! 😉

Ma3anne · 23 januari 2008 op 10:16

Hee die iris! Lang niet gezien! Alles goed met de kledingzaak? 😆

Een sterk verhaal – met een uitglijertje, dat arta keurig heeft onderschept. 😉
De clou, verpakt in één woord als uitsmijter vind ik geweldig!

Mup · 23 januari 2008 op 13:06

Dijk van een afsluiter, leuk stuk, of is dat weer de verkeerde woordspeling:-)

Groet Mup.

lisa-marie · 23 januari 2008 op 15:40

Heerlijk om te lezen en die uitsmijter… 😆

Dees · 23 januari 2008 op 15:54

Heej Iris! Had ik je bijna gemist. Een ouderwetse Iris bovendien… Leuk!

iris · 23 januari 2008 op 21:50

Goh, wat leuk dat jullie me nog niet vergeten zijn.

Bedankt voor de leuke reakties en de uitglijder..
Ik ben het er helemaal mee eens.
groet
Iris

En Mosje…Ik zit al jaren in de kleding.
Jij toch ook?
Liefs
Iris

Geef een reactie

Avatar plaatshouder