Heb je een vuurtje, honey?

Nagenoeg alle boeken van Robert Ludlum heb ik wel gelezen. Jammer dat de man is overleden.Hij berooft mij daarmee wel van een hoop leesfun.
Ik vind dan ook dat succesvolle schrijvers, die ook nog geweldige boeken schrijven, niet horen te overlijden. Daar zou een wet voor moeten komen. Ze zouden bijvoorbeeld bij wijze van bonus, een paar jaar extra door mogen leven. Er moet dan wel notarieel vastgelegd worden dat ze die extra tijd uiteraard uitsluitend mogen aanwenden voor het schrijven van bestsellers.
Hoe moeilijk kan dat nou helemaal zijn in deze maakbare wereld.

Waarom lees ik die boeken van Ludlum nu zo graag? Simpel, omdat het altijd goed afloopt. De “goeden” winnen het altijd van de “slechten.” Zij het vaak op het nippertje.
En daar houd ik van. Alles ordentelijk geregeld. De wereld kantje boord gered zodat ik weer rustig verder kan slapen.

In het boek van Ludlum dat ik nu lees, ook weer. Hij schreef het samen met Larkin onder de titel “De Moskou Vector.” Scènes waarin de hoofdpersoon omringd wordt door met machinepistolen bewapende huurmoordenaars. En dat de hoofdpersoon, slechts gewapend met een briefopener, toch al die moordenaars weet om te leggen. Boeiend en strak geschreven.
Zoals het hoort.

Op doorreis naar huis zit ik in een omhooggevallen driesterrentent onder het genot van een kopje koffie en een sigaartje het laatste hoofdstuk door te nemen.Dan moet je mij dus niet storen.
Dat weet iedereen behalve de ober. De man ziet eruit alsof hij een zware nacht achter de rug heeft. Kortom; alsof hij net door Ludlum’s hoofdpersoon van de negentigste verdieping van een wolkenkrabber is gesmeten.

‘Wil meneer niet roken hier? vraagt hij met een pruilmondje.
‘Wat zegt ze?,’ vraag ik redelijk geïrriteerd door de onderbreking van mijn leesplezier.
‘Of meneer hier niet wil roken,’ herhaalt hij met opgetrokken wenkbrauw.
‘Nou, graag,’ antwoord ik. Maar je ziet dat ik al aan een sigaartje begonnen ben en mijn merk zul je toch wel niet hebben.’
Daar moet hij over nadenken en ik neem nog een trekje.
‘Eh…ik bedoel eigenlijk dat meneer hier niet MAG roken,’ zegt hij.
‘Is dat zo? Waarom niet, schat?’
‘Nou gewoon, omdat het hier niet mag.’
‘Ik wel,’ onderbreek ik hem. ‘Ik mag alles.’
‘Hier niet,’ houdt hij aan. ‘Roken is slecht, dat weet iedereen.’
‘Ja,’ zeg ik. ‘Achter een bus met uitlaatgassen fietsen is ook slecht. In een vliegtuig zitten naast iemand met een fles vloeistof in zijn anus is ook slecht. Samen in een trein stappen met bomgooiende rugzaktoeristen is ook slecht. Zal ik nog even doorgaan, lieverd?’

Dat wil lieverd niet en ikzelf eigenlijk ook niet.Daarom sla ik mijn boek dicht en doof mijn peuk in mijn half opgedronken kop koffie wat mij op een verbijsterde blik van oberlief komt te staan.
‘Er staan hier geen asbakjes, schat, daar moet je toch eens wat aan doen. Bij wijze van klantenservice bedoel ik.’
Hij hoort mijn advies met samengeknepen lippen aan.
Tijdens het afrekenen vraag ik aan de chagrijn of hij ook zo van Ludlum houdt.
‘Geen idee meneer,’ pruilt hij boos. ‘Dat hebben wij niet op het menu staan hier.’
‘ O, moet je toch eens proberen, vooral op winteravonden is het best te pruimen.’

Hij geeft mij mijn wisselgeld terug en ik haal een nieuw sigaartje uit mijn zak.
’Heb je een vuurtje, honey?’