Heelt tijd alle wonden?

Vroeger was ik een meisje wat altijd het mikpunt van pesterijen was. Het deed er niet toe hoe ik me kleedde, hoe ik me gedroeg, of ik tuttig met barbies speelde of juist stoer met de robots, het pispaaltje was ik. Ze moesten mij altijd hebben. In deze tijd was er 1 meisje wat mij ’top-of-the-world’ liet voelen. Ik was in haar ogen geweldig! En omgekeerd was zij dat ook voor mij. Iemand die je zo goed laat voelen terwijl de rest van je klasgenootjes je allemaal uitschelden voor alles wat je maar bedenken kunt, dat moét wel een echte vriendin zijn. Dacht ik.

We gingen jaren achtereen goed met elkaar om, konden met elkaar lachen, maar ook met elkaar huilen. Samen de boys checken en alles bespreken wat er maar te bespreken viel. In september 1994 ging ik 3 weken op vakantie naar Spanje. Bij terugkomst wilde ik natuurlijk àl mijn verhalen meteen aan haar vertellen, ik had namelijk mijn eerste vakantieliefde ontmoet, wat hartstikke spannend was. Maar wat bleek? Ze was niet langer van mijn aanwezigheid gediend, want ze had namelijk nieuwe vrienden gevonden. In 3 weken!

De nieuwe ‘vrienden’ hadden haar voor de keus gesteld; òf ze ging met mij om en zij zouden haar weer links laten liggen, òf ze koos voor hen, maar dan moest zij mij links moeten laten liggen. De groep was namelijk niet gecharmeerd van mijn persoontje. Zij koos voor de groep nieuwe vrienden, want wie zou er nou niet voor die 7 stoere nieuwe ‘vrienden’ kiezen? Ik! Idioot! Wat doe je nou?? Hoe kun je 4 jaar vriendschap nu in 3 weken weggooien? Hoe kun je mij -mij!- verruilen voor 7 van die stakkers? Hoe kun je?!?

Als ik er aan terug denk word ik weer verdrietig. Ik begrijp het niet en ik zal het nooit begrijpen. Als klapper op de vuurpijl overleed mijn oma kort nadat wij terug waren gekomen van vakantie.. Mijn oma, mijn dierbare oma. Ik begreep niet wat er gebeurde. Ineens had ik het gevoel alleen op de wereld te zijn. Vakantieliefde weg, oké daar kon ik wel mee leven. Oma overleden – dat deed verdomd veel zeer.. Maar dan ook nog de enige met wie je kunt praten, de enige die je vertrouwt, de enige bij wie je terecht kunt, die laat je gewoon stikken!

Het was basta. Klaar uit. Ik was alleen. Alweer. Ik voelde me leeg. Ellendig. Verdrietig. Kwaad. Teleurgesteld. Het was zó oneerlijk. Het doet nog steeds pijn, nu bijna 13 jaar geleden..

Ik heb het haar nooit kunnen vergeven. En vergeten? Dat lukt me nog maar moeilijk.
De tijd heelt alle wonden zeggen ze. Maar dezelfde wonden kunnen net zo makkelijk weer opengetrokken worden. En ze doen dan weer even zeer als in het eerste begin…