Heilig jaar

Gerlach dooft het licht in de coupé en droomt weg. Met gym vijf naar Rome, Joni Mitchell op zijn walkman, Manja in zijn armen. Nu, na precies vijfentwintig jaar, maakt hij deze treinreis om de open middendeuren van de Sint Pieter te fotograferen, voor het lemma Heilig Jaar. Hij rookt. Een dubbel rood puntje licht op in het raam. Een dubbele vrouw glijdt door de grijzig verlichte gang.
Iets doet haar in het Nederlands vragen: “Zijn deze vrij?”
Hij zet zijn koptelefoon af. Kort haar ziet hij, mantelpakje, pumps. Hij knipt het lichtje aan. Haar gezicht is als een zoeklicht. Een vindlicht.
“Gerlach?!” Manja trekt haar koffer naar binnen en gaat zitten. Met trillende vingers haalt ze een sigaret uit haar tasje.
“Rook jij?”
“Si.”
Vroeger wilde ze dat hij niet rookte. Nu wil hij dat zij niet rookt. Dat haar haar weer lang en hennarood is. Dat ze een spijkerbroek draagt en een indiakatoenen bloes.
“Waar woon je?” vraagt Gerlach.
“In Roma.”
Hij ziet haar brede gouden trouwring. Na Rome dweepte ze met Italië, ging kunstgeschiedenis studeren en vertrok. Hij heeft nooit geweten wat hij wilde. Zijn baantje dankt hij aan toevallige connecties, deze opdracht aan de spiegelreflex die hij na zijn scheiding aangeschaft heeft.
Manja trekt zijn koptelefoon naar haar oor. “Geen Joni Mitchell?”
Wat wil ze dat hij zegt?
“Werk je daar?”
Ze knikt. “Op het Istituto Olandese.”
Hij rookt zich moed in en vraagt: “Ben je gelukkig?”
“Ach, Rome is een prachtige stad, no?”
Gerlach maakt een gebaar alsof hij een reuzenboomstam omhelst. Ze komt naast hem.
“Toen moesten we overstappen in Milaan.”
“Nu niet,” zegt hij. “We kunnen zo blijven zitten tot tien voor tien.”
“We kunnen altijd blijven zitten,” zegt Manja. “Niet uitstappen, samen terugreizen.”
Meent ze dat?
“Dat meen je niet.”
“Nee.”